जीवनात ही घडी भाग 2 Marathi Gay Sex Story

जीवनात ही घडी  भाग २

On Twitter -@bittumulaga

वादळ, वारं, पाऊस, विजा, माडांची सळसळ अश्या कोलाहलात आमचा लिंगोत्सव साजरा होत होता. हे केवळ आमच्या देहाचं मिलन नव्हतं. मला तर पंकजच्या मिठीत असताना , त्याच्या शरीरात माझं वीर्य गाळत असताना आम्ही दोन शरीरे नाही तर एकंच झालोय असे वाटायचे. 

जीवनात ही घडी - भाग १

लग्न झालेल्या मुलीच्या चेहऱ्यावर नव्या  नव्हाळीचे तेज दिसते असे म्हणतात. मढ आयलंड वर जे दोन 

दिवस आम्ही व्यतीत केले त्याने माझ्यामध्येही असा काही फरक झाला असावा. सोमवारी ऑफिसला गेलो 

तर एक दोन जणांनी कॉम्प्लिमेंट दिली, “काय हिरो, फेशियल केलेस की काय?”, “काय रे एकदम 

चकाकतो आहेस?”. माझ्या लक्षात आले की हा, बाकी काही नाही कुणी प्रेम  करणारे  माणूस मिळाल्याचा 

आनंद आहे.

ऑफिसमध्ये रिबेका नावाची सेल्स  मधली मुलगी होती. तिने एकदा तिच्या बॉयफ्रेंडसाठी एक सुंदर 

घड्याळ घेतले. ऑफिस मध्ये आम्हाला दाखवत होती. वरळीच्या मॉलमध्ये एका दुकानात सेल चालू होता 

म्हणे. माझ्या डोक्यात आयडिया आली. पंकजचे रिस्टवॉच मी परवाच पहिले होते. जरा जुनेच वाटले होते. 

मी राहायला प्रभादेवीच्या आसपास होतो. त्यामुळे रात्री जेवायला गेलो तेव्हाच खरेदीला गेलो. एक  मस्त 

पीस सापडला. फॉसीलचं भारीतले घड्याळ होते. माझ्या चार सहा महिन्यांच्या सेव्हिंग एवढी किंमत होती.

पण असला व्यवहारी विचार तेव्हा माझ्या मनातही आला नाही. पंकजच्या हातावर छान दिसेल या एकाच

निकषावर मी ते घड्याळ घेतले. सेल्समन म्हणाला खूप पॉप्युलर मॉडेल आहे. दिवसभरात याच 

मॉडेलची  दोन तीन घड्याळे त्याने विकली.

सकाळी मी ऑफिसमध्ये लवकर गेलो आणि पंकजच्या ड्रॉवरमध्ये घड्याळाचे बॉक्स ठेवले. त्याला 

उघडायला सोपे जावे म्हणून पॅक केले नव्हते.  काम सुरु झाले बराच वेळ पंकजचा काही रिप्लाय नव्हता. 

अचानक माझ्या मशीनवर मेसेंजरवर अक्षरे उमटली, “सायबा कधी ड्रॉवर उघडून बघावा”. पंकजचा मेसेज 

बघून मी ड्रॉवर उघडले. आतमध्ये एक सुरेखसे गिफ्ट पॅक. कुणाचे लक्ष जाणार नाही अश्या पद्धतीने मी 

उघडले. बघतो तर काय या वात्रट माणसाने माझेच गिफ्ट मला पॅक करून दिले होते.

मी त्याला रिप्लाय केला, “हे चांगले आहे, पुणेकर चिंगूस म्हणून बोंब मारता आणि आमचीच गिफ्ट आम्हाला 

परत करता.”

“येडा झालास का?” त्याने विचारले.

“सकाळी तुझ्या ड्रॉवरमध्ये हेच घड्याळ मी ठेवले होते तेच मला कागदात गुंडाळून देतो आहे की,” माझे 

उत्तर वाचून पंकजने त्वरित त्याच्या टेबलचा ड्रॉवर उघडला. मी माझ्या जागी उभा राहून बघत होतो. त्याच्या 

ड्रॉवरमध्ये माझा बॉक्स तसाच होता. त्याने हळूच तो उघडला आणि त्याचे डोळे विस्फारले. त्याचेच काय 

माझे पण. आम्ही दोघांनी एकाच प्रकारचे घड्याळ गिफ्ट म्हणून घेतले होते.

त्याने मला गिफ्ट दिली आणि मी त्याला. बाकी घड्याळ सेम होते. गालातल्या गालात हसत त्याने मागे 

वळून पहिले. मी उभा राहून हे सर्व पाहत होतो. आम्हा दोघांच्या चेहऱ्यावर स्मितहास्य उमटले.जागेवर 

बसलो आणि त्याला मेसेंजरवर टाईप केले, “याला म्हणतात दिल से दिल का मिलना!”. उत्तरादाखल त्याने 

मला फक्त स्मायली पाठवली.

पण प्रेमाबरोबरच पझेसिव्ह असण्याची भावना पण आम्हा दोघात जोर धरू लागली होती. 

ग्रुपमध्ये  असताना त्याने माझ्याकडे लक्ष द्यायला हवे असे दोघानाही वाटायचे. एक दोनवेळा आमचे 

गैरसमजही झाले पण शुक्रवारच्या मिठीत ते गैरसमज तसेच विरघळून गेले.

एकमेकांबद्दल वाटणारा विश्वाससुद्धा हळू हळू डेव्हलप होतो. एका शुक्रवारी पंकजचा आणि माझा 

पिक्चरला जायचा प्रोग्राम ठरला. सहकार्यांना संशय येऊ नये म्हणून ऑफिसमधून आम्ही वेगवेगळे निघालो. 

पंकज आधी जाऊन तिकिटे काढणार होता.

मला ट्रॅफिक मध्ये अडकल्यामुळे पोहोचायला जरा उशीर झाला. बघतो तर काय पंकज दोन मस्क्युलर 

मुलांशी बोलत उभा होता. त्याने माझ्याकडे पहिले पण बिलकुल ओळख दाखवली नाही.त्या दोघांना पाहून 

मला ते 'आपल्यातलेच' असावे असा संशय आला. त्यांच्यातला एक जण  माझ्याकडे अगदी निरखून पहात 

होता. पंकजने कुणी दुसरे पार्टनर शोधले की काय? की मला न सांगता मिरवणार होता त्यांच्या समोर? मी 

गे असलो तरी पंकजने माझे असे प्रदर्शन मांडू नये ही माझी सामान्य अपेक्षा होती.

क्षणात माझ्या डोळ्यात संताप उतरला. मी तसाच मागे फिरलो आणि दादर चौपाटीवर जाऊन बसलो. 

पंकजने मला न विचारता असे का करावे? मी तिथे चांगला चार पाच मिनिट उभा होतो. तो मला हाक मारू 

शकला असता. बोलावू शकला असता. मला हा सगळा प्रसंग अपमानास्पद वाटत होता. मला त्याच्याशी 

बोलायचं नव्हतं म्हणून मी मोबाईल पण बंद करून ठेवला. रात्री दहा साडेदहाला मी फ्लॅटवर परतलो तर 

पंकज माझ्या फ्लॅटमेट सोबत गप्पा मारत बसला होता.

माझे डोके फिरलेलच होते. मी माझ्या रुममध्ये गेलो. कपडे बदलून बाहेर आलो. उगाच रुममेट समोर 

आमच्या अबोल्याचा तमाशा नको. मी बसलो तसा पंकज सांगयला लागला, “अरे इकडे पिक्चर पाह्यला 

आलो होतो गर्लफ्रेंड बरोबर. पण तिला यायला जमले नाही. एकट्याला  बोर झाले असते पण तेवढ्यात 

शाळेतले दोन मित्र भेटले. त्यांना तिकिटे दिली आणि मी तुझ्याकडे आलो.”

अच्छा म्हणजे असे होते तर. माझ्या चेहऱ्यावरचा राग मावळला आणि हसू फुटले. फुकट गैरसमज करून 

घेऊन दोन तास वाया घालवले मी. त्यापेक्षा त्याला फोन केला असता तर लगेच कळले असते, काय प्रॉब्लेम 

आहे ते. हे सगळे आता सुचत होते पण तेव्हा तिथे तर मी रागाने नुसता धुमसत होतो. खरंय, संतापाने 

माणूस सारासार विचारशक्ती घालवून बसतो.

मी पंकजला म्हणालो, “चल मला भूक लागली आहे बाहेर जाऊन काही खाऊन येऊ,” जिन्यातून जाताना 

पंकजने माझा हात धरला आणि कुजबुजत विचारले, “जेवला पण नाहीस माझ्यावर रागावून ?” मी 

नकारार्थी मान हलवली.

आम्ही जवळच्या एका छोट्याश्या हॉटेलमध्ये गेलो आणि पावभाजी मागवली. पंकजला पावभाजी हाणताना 

पाहून मी विचारले, “नालायका, तू पण जेवला नाहीस ना?” त्यानेही मानेनेच नकार दिला.

“सॉरी, मी जरा मुर्खासारखाच वागलो आज,” मी कबुली दिली. आपली चूक कबूल करण्यात लाज का 

वाटावी ? आणि ती सुद्धा आपल्या माणसासमोर ?

“माझंही चुकलच. मी तुला फोन करून सांगायला हवं होतं. मी पण सॉरी,” पंकज समजुतीने म्हणाला.

“पण महान तत्वज्ञ सलमान खान यांनी सांगितले आहे न की दोस्ती मध्ये नो थँक्स नो सॉरी,” मी असे 

म्हटल्यावर पंकजच्या हास्याचा फवारा उडाला. आमच्यातला तणाव निवळून आम्ही पावभाजीची मजा घेऊ 

लागलो.

“पण काय रे त्यातला एक जण माझ्याकडे सारखा वळून वळून का बघत होता?” मी माझी शंका विचारली.

“अरे तो पण जिम करतो. तुला बघून आम्हाला म्हणत होता की मला पण त्या मुलासारखी बॉडी बनवायची 

आहे, एकदम परफेक्ट.” पंकजने सांगितले, “आता मी त्यांना गर्लफ्रेंड येणार आहे असे आधीच सांगितले 

होते मग तुला कसा इंट्रोड्युस करणार? माझी अशी पंचाईत झाली होती.”

आमच्यातला हा छोटासा प्रसंग आमचे बंध पक्के करून गेला. एक धडा शिकलो की दुसऱ्या व्यक्तीलाही 

काही अडचणी असू शकतात त्यांचाही आपण विचार केला पाहिजे. डोक्यात राख घालून घेऊन काही 

उपयोग नाही.

पावसाळ्यात आम्ही दोघांनी कोकणात जायचे ठरवले. पंकजचे मूळ गाव चिपळूणच्या जवळ होते. मी कधी 

कोकणातला मुसळधार पाऊस पहिला नव्हता. पुण्यात कसा संगीत नाटकातल्या हिरोसारखा लाजत लाजत 

पडणारा पाऊस मुंबईत एकदम हिंदी पिक्चरच्या हिरोसारखा बेफाम होतो. कोकणात हिरव्यागार 

वातावरणात मला चिंब भिजायचे होते. ‘सावनमें लाग गयी आग’ म्हणत पंकजला चीपकायचे होते.

पंकजच्या कारने आम्ही त्याच्या गावी गेलो. त्याचे कौलारू घर बंद असायचे पण शेजारी त्याचे काका 

रहायचे त्यांनी साफ सफाई करून घेतली होती. आमची जेवणाची व्यवस्था त्यांच्याकडेच होती.

त्या रात्री आम्ही पंकजच्या घरी झोपलो. माझ्या मादक अदांनी मी त्याला पेटवले. पंकजच्या पायाची पकड 

जबरदस्त होती. असे म्हणतात की  ग्रीक राजा अलेक्झांडर हा पण समलिंगी संबंध ठेवायचा आणि त्याचा 

बालपणीचा मित्र हेफॅस्टियस याच्याशी त्याचे संबंध होते. ग्रीक लोक म्हणायचे कि अलेक्झांडर जगात कुठेही 

हरला नाही, हरला तो  फक्त, हेफॅस्टियसच्या मांड्यामध्ये.

पंकजने मला त्याच्या मांड्यात पकडले तोच पावसाचा आवाज चालू झाला. मी त्याला म्हटले, “मला तुला 

कोसळत्या पावसात ठोकायचे आहे. आम्ही दोघे गच्चीवर गेलो. आजूबाजूला माडांचे बन आणि जवळपास 

कुणाची वस्ती नाही. वाऱ्याचा आवाज , पत्र्यावर कोसळणाऱ्या पावसाच्या थेंबांचा आवाज. एकांत आमचाच 

होता. काकांचे घरसुद्धा बऱ्याच अंतरावर होते. आम्ही दोघे फक्त चड्डी घालून टेरेसवर गेलो.

तिथेच कठड्यावर हात टेकवून मी पंकजला उभे केले. त्याची चड्डी खाली खेचली आणि जिभेने त्याच्या 

भोकाला मोकळे करू लागलो. काही क्षणात एक दोन बोटं घालून मी माझा राजमार्ग मोकळा केला आणि 

उभे राहून माझा सोटा त्याच्यात घुसवला. वरून पडणाऱ्या पावसाचा मारा आमच्या नग्न शरीरांवर होत होता.

“आह बिट्टू.... झव रे झव मला. तुझा सोटा मार जोरात. आ आं आ ऊउ ठोक्या ठोक रे, बोचा शांत कर 

माझा”  पंकजच्या चित्कारांनी मी चेकाळून चेकाळून पेटत होतो. माझं लिंग कडक होऊन होऊन पंकजच्या 

भोकावर आदळत होते. उघड्यावर, कुणाची फिकीर न करता , पावसात झवण्याची संधी मला या पूर्वी 

कधी लाभली नव्हती. माझ्या धक्क्यांनी हलणारा पंकज गच्चीच्या कठड्यावर हात टेकवून माझा मारा सहन 

करत होता. काही वेळात मी गळून पंकजच्या भोकात चिकाचा राडा केला. त्याने पावसाच्या पाण्याने थोडी 

फार सफाई केली.

मला त्याचे ताठलेले केळ दिसत होते. मी जमिनीवर झोपलो आणि पाय वर करून मग पाठीमागे 

डोक्याकडे नेले. विकासच्या भाषेत हलासन केले. माझा बोचा अगदी पावसाचं पाणी आत घेत होता. मी 

पंकजला डिवचले, “बघ ठोकता येतंय का मला”

पंकज पेटला माझ्या दोन्ही बाजूनी पाय टाकून उभा राहिला. त्याची पाठ माझ्या कडे होती. त्याचा फुललेला 

नागोबा माझ्या भोकात घालून वर खाली करायला लागला. ही पोझ खूप अवघड होती. माझा दाणा अगदी 

रणजीतने ठोकले तसा झवला जात होता. एखाद दोन मिनिटात मी दमलो. मानेवर ताण आला. मी पंकजला 

बाजूला केले आणि त्याला पाय पसरून बसायला सांगितले. मी त्याच्या मांडीवर बसलो माझे दोन्ही पायांचा  

त्याच्या कमरेभोवती विळखा घालून .  त्याच्या फुललेल्या टोकावर मी हळूच माझे भोक ठेवले आणि तो 

कंबर हलवून हलवून मला ठोकू लागला . त्याच्या मांड्यांवर बसलेला मी आणि त्याच्या कपाळाचे, डोक्याचे 

चुंबन घेत होतो . दोन्ही हातानी त्याला मिठी मारलेली होती . काही लोक याला लोटस पोझ म्हणजे कमल 

आसन  म्हणतात . 

वादळ, वारं, पाऊस, विजा, माडांची सळसळ अश्या कोलाहलात आमचा लिंगोत्सव साजरा होत होता. हे 

केवळ आमच्या देहाचं मिलन नव्हतं. मला तर पंकजच्या मिठीत असताना , त्याच्या शरीरात माझं वीर्य 

गाळत असताना आम्ही दोन शरीरे नाही तर एकंच झालोय असे वाटायचे. ‘मन का मिलन’ हे फक्त हिंदी 

सिनेमात ऐकले होते, ते अनुभवत होतो. फक्त एका मुलाच्या बाबतीत. पण मला मुलगा कि मुलगी म्हणजे 

त्या व्यक्तीचे लिंग तितके महत्वाचे वाटत नव्हते आणि मला मुले आवडतात . कदाचित हाच स्ट्रेट आणि गे 

(की  बायसेक्शुअल ?) मधला फरक असावा.

सकाळी आम्ही नाश्त्याला पंकजच्या काकांकडे गेलो. जवळपासच्या गावातून त्याची आत्या आली होती. 

पंकजच्या लहानपणीच त्याचे वडील गेले असल्याने घरातल्या सगळ्यांनी पंकजला अगदी लाडाने वाढवले 

होते.

नाश्ता झाल्यावर माझ्या लक्षात आले की या लोकांना काही खासगी बोलायचे असावे. मी ‘जरा गावात 

चक्कर टाकून येतो’ असे म्हणून तिथून बाहेर पडलो. एक दोन तासांनी घरी आलो. पंकजपण तो पर्यंत 

आला होता. जरा गंभीर दिसत होता. काय झाले विचारले तर म्हणाला, “काही नाही रे. या घरातल्या 

भानगडी माझं डोकं फिरवतात.”

दुपारी जेवून आम्ही परतीच्या प्रवासाला लागलो. पंकज गंभीरच होता. मला राहवेना.

“अरे राजा काय झालं एवढे? का तू असा गंभीर आहेस?” मी विचारले.

“बिट्ट्या, आपल्याला प्रिय असणारे काही सोडायला लागणे किती अवघड असते नाही?” पंकजचा स्वर 

हळवा झाला होता.

“आत्या काही म्हटली का? तुमच्या प्रॉपर्टीचा काही निर्णय झाला का?”

“निर्णय झाला नाही अजून पण मी निर्णय घ्यावा म्हणून दोघे मागे लागले आहेत. जाऊ दे तो विषय. आता 

तरी टाळून आलो आहे. बघू परत कधी तरी.” त्याने झटकून टाकले.

मी सुद्धा तो विषय परत काढला नाही. मला पंकजच्या मालमत्तेमध्ये काडीचा रस नव्हता.

ड्रायव्हिंग व्हीलवर, पंकजच्या हातातले मी दिलेले घड्याळ खूपच मर्दानी दिसत होते. एकदा आम्ही दोघांनी 

तेच घड्याळ घालून ऑफिसमध्ये एन्ट्री केली. जेवताना कुणाच्या तरी लक्षात आले.

“क्या रे , तुम दोनोने सेम वॉच खरीदा?” पिल्लई ने विचारले तर पंकज म्हणाला.

“नही रे खरीदा नाही. दोनो जा राहे थे तो दुकानदार ने दोनो गरीब बच्चोंको गिफ्ट किया.” सगळेच हसले.

“पिल्लई, दो पीस लिये तो डिस्काउंट था इसलिये लिया.” मी म्हणालो.

“इट्स अ लव्हली मेमरी,” पंकज बोलला. काय गरज होती का हे बोलायची? लगेच पिल्लईला शंका आली.

“व्हाट मेमरी मॅन,” त्याने अगावपणे विचारले. आता हा पंकज अजून काही पचकायच्या आत मी बोललो.

“मिडल क्लास के लिये इतना डिस्काउंट मिलना भी एक लव्हली मेमरी है. नही क्या?” विषय तिथेच 

थांबला. बाकी पंकजने पंचाईत केली होती खरी.

रूममेट्सच्या वावरामुळे आम्हाला फारशी प्रायव्हसी मिळत नव्हती. तेवढ्यात एक सहकारी काही 

काळासाठी साईट वर जाणार होता. त्याचा फ्लॅट त्याने मला ऑफर केला आणि मी तिकडे शिफ्ट झालो. 

आता पंकजच्या येण्याजाण्यावर काही बंधन राहिले नाही.

आमच्या डॉक्टरांच्या भेटी सुरु होत्या आणि पंकज मध्ये मला लक्षणीय फरक दिसत होता. आज जरा जास्ती 

काम आहे असे आईला सांगून पंकज माझ्या घरी यायचा. एकमेकांच्या सहवासाचा आम्ही एक दोन तास 

आनंद घेऊन मग तो घरी जायचा.

आजकाल त्याच्या आईची तब्येत ठीक राहत नव्हती म्हणून पंकज थोडा काळजीत असायचा. अनेकदा तर 

आम्ही सेक्स न करता फक्त गप्पा मारायचो. मी काहीतरी खायला बनवायचो आणि पंकजला भरवायचो. 

प्रेम म्हणजे फक्त सेक्स नसतो तर सहवास असतो हे मला जाणवू लागलं होतं.

पंकजचे वागणे मात्र मला काही वेळा खटकू लागले . त्याला एखादा फोन आला की  पूर्वी तो माझ्यासमोरच 

बोलायचा . आजकाल तो बाहेर जाऊन फोन घ्यायचा किंवा मी नंतर बोलतो असे सांगून फोन कट करायचा . 

या सगळ्या वागण्याचा उलगडा  मला पंकजने लग्नाची पत्रिका दिली तेव्हा झाला . त्याच्या 

आत्याने आणलेले  स्थळ त्याने स्वीकारावे म्हणून घरच्यांचा दबाव होता .  शारीरिक दौर्बल्यातून बाहेर 

पडलेल्या  पंकजने  या दबावासमोर शरणागती पत्करली आणि लग्नाला होकार दिला . 

पत्रिका दिल्यानंतर पंकजने माझ्याशी संवाद साधण्याचा प्रयत्न केला खरा पण तडा गेलेल्या काचेच्या 

भांड्याला कचराकुंडीच  दाखवली जाते . माझेही तसेच झाले . मी पंकजशी पुन्हा सामान्य संबंध प्रस्थापित 

करू शकलो नाही , मला तशी इच्छाही झाली नाही . उगाच शिळ्या काढिला ऊत आणण्यात काही मजा 

नव्हती . मला पंकजने लग्नाबद्दल थोडी तरी कल्पना द्यावी अशी माझी अपेक्षा होती . पण याने तर मला 

अंधारात ठेवून सगळं ठरवलं होतं . 

त्याने मला वापरून घेतले का ? त्याने माझा विश्वासघात केला का ? त्याने माझ्याबरोबर आयुष्य काढायला 

हवे होते का ? जमले असते का असे राहणे ? अशा अनेक प्रश्नांनी कातावलेला मी , तिथून पळ  काढू 

पाहत होतो .  

जिवाभावाचे कुणी मिळते का ? हा शोध मोठा कठीण होता . फेसबुकवर, नेट वर  कुणी सापडेल का  

अशा शोधात मी असताना मनस्तापाचा एक नवाच  पेटारा  उघडला त्या बद्दल परत कधी तरी 

या साऱ्या  वैतागात  असताना मी हिमालयाचा ट्रेक आखला. या ट्रेक ची कथा मी पूर्वीच तुम्हाला सांगितली 

आहे . 

सिरीयस रिलेशनशिप ला कायमचा राम राम ठोकून मी  स्वतःचे एकटेपण स्वीकारले.  लॅपटॉपवरचे 

"जीवनात ही घडी " हे गाणे कायमचे डिलीट  करून टाकले . 

(प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे  ही आवश्यक बाब समजावी )