मित्रांनो, माझ्या ह्या शेवटच्या एक दोन कथा आपल्यासमोर सादर करतो आहे. या नंतर मी ब्लॉग लेखन किंवा कथा लेखन थांबवत आहे. मनसोक्त लिहिले आणि जे जगलो ते लिहिले. हा अनुभव मागील वर्षीचा आहे.
“सार… साद्यम इज रेडी सार…” माझा कुक मला जेवणासाठी बोलवायला आला आणि माझी तन्द्री तुटली. माझ्या प्रोजेक्टची सुरूवात होती आणि मी सगळे सेट करण्यासाठी मी मधु मलाईच्या जंगलात आलो होतो. लोकल कांट्रॅक्टर, जवळपासच्या गावातील पुढारी लोक, सरकारी खात्यांचे अधिकारी असे सगळ्याना मॅनेज करायचे म्हणजे काही खाऊ नाही.
मुंबई पुण्यात बसून असली कामे होत नाहीत त्यामुळे मी निदान प्रोजेक्टच्या सुरुवातीला तरी काही दिवस किंवा काही आठवडे प्रत्यक्ष कामाच्या ठिकाणी जाऊन सगळे सेट करण्याचा प्रयत्न करतो. एक तर रोजच्या भानगडीतून सुटका होते आणि कुणी तुम्हाला गुंडाळू शकत नाही.
वीरप्पनच्या चंदन चोरीमुळे प्रसीद्ध झालेले मधुमलाईचे अरण्य म्हणजे अक्षरशः एक खजिना आहे. या जंगलाच्या आजूबाजूला वसलेल्या गावांना जोडणारे एक रस्त्यांचे जाळे आम्ही बनवणार होतो. काही आधीच बनवलेले रस्ते मोठे करणे, खचलेले रस्ते सुधारणे वगैरे अशी बरीच कामे होती. माझ्याकडेच या प्रोजेक्टचे व्यवस्थापन असल्यामुळे कुठे रहायचे आणि कसे काम करुन घ्यायचे हा माझा विषय होता.
कोव्हिडमुळे बरेच दिवस पुण्यात अडकलेला मी, बाहेर जायची संधीच शोधत होतो. त्रिवेंदम मधली सरकारी कामे करुन मी मुथांगामध्ये आलो. एका बाजूला वायनाड अभयारण्य आणि दुसरीकडे मधुमलाई ,,, (मुदूमलाई असाच स्थानिक लोकांचा उच्चार आहे.) अश्या बेचक्यात हे गाव आहे. काही हॉटेल्स असली तरी मी मात्र जवळच्या एका वस्तीवरचा बंगला भाड्याने घेतला होता. टुरिस्ट लोकांचा त्रास नको की वाहनांची वर्दळ नको.
मुथांगा थोडे मोठे गाव असले तरी फार काही हॅपनिंग नव्हते. मलाही असाच सुकून हवा होता. माझे काम जोरात सुरु झाले. रोज सकाळी निघायचे आणि संध्याकाळी परत यायचे. जेवणाची व्यवस्था एक कूक ठेवायचा.घरी आले की जेवण तयार. मस्त केरळा स्टाईलचे नॉन व्हेज खाऊन वजन वाढते की काय असे वाटायला लागले.
रोज सकाळी किंवा संध्याकाळी जेव्हा वेळ मिळेल तेव्हा जॉगिंगला जाण्याची सवय लावून घेतली. अर्थात त्या डोंगर दर्यातील चढ उतार, टेकड्यांवरुन पळताना फार मजा यायला लागली. एक दिवस संध्याकाळी येताना काही तरुण मुले काठ्या घेऊन चालताना दिसली. दोन तीन वेळा त्यांचे घोळके दिसल्यावर मात्र मला रहावले नाही.
एक दोघांना थांबवून विचारले की तुम्ही कुठून येत आहात? मला वाटत होते की कुठे कामगार आहेत की काय? पण तसे नव्हते. हे सगळे जण कलरिपयत्तू शिकायला जात होते कलरी पयत्तू ही केरळ मधली एक स्वसंरक्षण कला आहे., युद्धाचा एक प्रकार किंवा ज्यूडो, कुस्ती किंवा तायक्वोंदो सारखा.
एकाने मला त्यांचे गुरुकुलम दाखवले. त्या गुरूंना भेटलो. पण भाषेचा प्रॉब्लेम मोठा होता. त्याना मल्याळी शिवाय दुसरी भाषा येत नव्हती आणि मला त्यांच्याशी बोलता येत नव्हते. शेवटी त्यानी मला थांबवले आणि एका तरुणाला ते घेऊन आले.
“अशोकचेत्तन ,” असे उद्गारून माझ्याबरोबरचा पोरगा त्याच्या पायाशी झुकला.
“हाय, आय एम अशोक… यू कॅन डिस्कस विद मी…” असे मल्याळी टोन असलेल्या इंग्रजीत त्याने मला सांगितले. मला एकदम हायसे वाटले.
आमच्या गप्पा सुरु झाल्या. अशोक दिल्लीत राहायचा. तिथेच त्याची कलरी होती. कलरी म्हणजे युद्धभूमी… आखाडा म्हणा हवे तर. आणि इथे जे होते ते त्याचे गुरु. मुथंगा मध्ये ते रहायचे आणि गावाबाहेर मोकळ्या जागेत हे गुरुकुल त्यानी बनवले होते. अशोक वर्षातून काही दिवस येथे येऊन रहायचा.
मी आलो त्याच्या काही मिनिटेच आधी तो दिल्लीहून आला होता आणि पुढचे दहा पंधरा दिवस राहणार होता. मी त्याला माझ्या मुथंगामध्ये येण्याचे कारण सांगितले.
“मग आमच्या गुरुकुलममध्ये काय काम होते तुझे?” अशोकने विचारले.
“मला व्यायाम करण्यासाठी काही नवीन ऍक्टिविटी हवी आहे. इथे जिम आहे पण मला जिमचा कंटाळा आला आहे. हे जरा इंटरेस्टिंग वाटते आहे. शिवाय थोडा चपळपणा पण वाढेल…”
“रोज यायला जमणार का तुला?” त्याने विचारले.
“जमेल की फक्त वेळा थोड्या विचित्र आहेत माझ्या. रोजचे काम कुठे आहे, भेट द्यायला जायचे आहे का आणि परत कधी येणार हे रोजच्या रोज ठरते म्हणून वेळ फिक्स नसणार माझी… त्यावर काय करता येईल..कारण गुरुजींना तर असे वेळी अवेळी जमणार नाही,” मी त्याला बोललो.
“त्याची चिंता आता नको. मी पुढचे तीन आठवडे तरी इथेच आहे. मी गुरुकुलम मध्येच रहातो. त्यामुळे तुला वेळ असेल तेव्हा येत जा. आपण मॅनेज करू यात,” अशोकने सांगितले आणि मी खूश झालो. गुरुजींच्याकडे वळून अशोकने बहुतेक आमचे काय बोलणे झाले ते सांगितले.
अशोकने माझा नंबर घेतला आणि व्हॉट्सऍप केले. आम्हाला दोघांना वेळ ठरावयाला सोपे जावे म्हणून हा उद्योग. त्यांनी जी काही फी सांगितली ती मी कुरकुर न करता मान्य केली म्हणून गुरुजी आणि अशोक, दोघेपण खूश झाले.
“चल तर दाखव मला तुझी तयारी तरी किती आहे…” अशोकने मला असे म्हटले. मी तयार झालो. पँट घालून कसली मारामारी करणार? कपडे बदलण्यासाठी त्याने मला एका खोलीत नेले. तिथे कपाटातून एक नवा लंगोट काढून दिला.
मला लंगोट घालण्याची सवय आहेच. अशोकने माझी बॉडी बघितली आणि म्हणाला की तुझी बॉडी तर तयार आहे. आता चपळ किती आहेस ते बघू यात. त्याने मला धोतर सुद्धा घालायला लावले.
आम्ही दोघे आखाड्यात आलो. मला कुस्ती येत होती तर त्याला कलरी. असे असले तरी युद्धाचे मूळ तत्व एकच असते. प्रतिस्पर्ध्याला अजमावणे, त्याच्यावर हल्ला करणे आणि स्वतःला वाचवणे. आमची खडाखडी सुरु झाली. मी बर्याच दिवसात प्रॅक्टिस केलेली नसली तरी चंदू बरोबर टाकेलेले डाव आणि कधी मधी त्याच्या बरोबर शिकलेले पेच आठवत होतेच. माझ्या बरोबर आलेला मुलगा अशोकला चेत्ता चेत्ता म्हणजे दादा दादा म्हणून पेटवत होता.
पाचेक मिनिटे झाल्यावर कुणीच माघार घेईना हे बघून अशोकच्या गुरूंनी आम्हाला थांबवले. त्यांच्या चेहऱ्यावर आनंद दिसत होता. त्यानी अशोकला मल्याळममध्ये काही सांगितले. अशोक मला सांगू लागला.
” गुरु म्हणत आहेत की तुला शिकता येईल पण त्यानं जमणार नाही. एक तर भाषा समजणार नाही आणि एवढ्या थोड्या काळासाठी गुरुजी त्यांचा वेळ वाया घालवणार नाहीत.”
अशोकने जे सांगितले ते ऐकून मी जरा खट्टू झालो. पण तेवढ्याने ऐकेल तो बिट्टू कसला ? मी अशोकला विचारले.
“गुरुजींना वेळ नसेल तर तू शिकवशील का? म्हणजे गुरुजींना चालणार असेल तर मी तू येथे आहेस तो पर्यंत तुझ्याकडूनच जमेल तेवढे शिकतो. शिवाय तू शिकवलेस तर भाषेचा प्रश्न येणार नाही आणि आपल्याला जमेल तेव्हा शिकता येईल.” माझे प्रपोजल ऐकून अशोकने गुरुजींकडे परवानगी मागितली आणि त्यानी दिली सुद्धा.
मी खुशीत घरी आलो. अशोकने मला दुसऱ्या दिवशी सकाळीच बोलावले होते. तसाही मी पाच वाजताच उठतो. सकाळचे आवरून मी सहा वाजताच गुरुकुल मध्ये जाऊ लागलो. अशोकने माझ्याकडून वेगवेगळे व्यायाम करवून घेतले. शरीर मोकळे झाले पाहिजे. मग युद्ध.
साधारण तीन चार दिवसात आम्ही खडा खडीला सुरूवात केली. अशोकचे मल्याळम टच असलेले हिंदी ऐकताना खूप मजा यायची. त्याच्या सूचना आणि त्याचे रिमार्क खूप मजेशीर होते. अशोक एक चांगला शिक्षक होता. आमची मैत्री होऊ लागली. चित्रपट, दारू हे तर आमचे कॉमन विषय होतेच. अशोक माझ्यापेक्षा लहान होता.
बहुतेक मैत्रीण असावी किंवा लग्न ठरले असावे. त्या बद्दल तो काही स्पष्ट बोलायचा नाही. एक दोन वेळा तो माझ्या बंगल्यावर सुद्धा आला. माझ्या कूकने मल्लू पद्धतीने फिश बनवले आणि आम्ही दोघांनी दारू ढोसत चांगले चापले. त्या रात्री मी अशोककडे माझ्या झवाड नजरेने बघत होतो. अशोक…एकदम राकट पुरुषी… भरदार मिश्या छातीवरचे तुरळक केस, स्पष्ट द्रविडी नाक आणि पाणीदार डोळे… कुरळे केस म्हणजे तर माझा वीक पॉइंट.
आपण या गावात नवीन आलेलो.. भाषा येत नाही…आलो ते सुद्धा काही दिवसांसाठी… कसा पटवावा याला ? की नाद सोडावा ? हा सुद्धा तर काही दिवसांसाठीच आला आहे… माझ्या डोक्यात माझा लवडा धिंगाणा घालू लागला.
मित्रांनो कधी बघितले आहे का? आपला छोट्या ताठला की डोके जबरी चालायला लागते. खोटे बोलता येते, कारणे सांगता येतात, बहाणे बनवून जवळीक साधायची हिंमत येते… एक छोटा लवडा माणसाला काय काय करायला लावतो…त्या चार पाच इंचाच्या टोकाची आग भागवायला माणूस किती पापड बेलतो
रात्री अशोक गुरुकुल मध्येच झोपायला गेला आणि माझा छोट्या हिरमुसून चड्डीत रूसला. दोन तीन दिवसांनी मी एकदा संध्याकाळी लवकर आलो. म्हटलं आज वेळ आहे तर थोडे जॉगिंग करुन घ्यावे. त्या जंगलात अनेक टेकाडे आणि पायवाटा होत्या. तिथून पळायला मजा यायची.
संध्याकाळी पळत असताना एका ठिकाणी झुडुपांच्या मागे अशोक उभा असलेला दिसला. मी त्याच्या खूपच मागे होतो. त्यामुळे माझ्या पावलांचा आवाज त्याला आला नव्हता. कदाचित मुतायला थांबला असावा असे मला वाटले. तेवढ्यात माझे लक्ष रस्त्यावर गेले. रस्त्यावर एक बस स्टॉप होता आणि आणि एक त्या स्टॉपवर एक सुरेख कमनीय देह असणारी मद्र सुंदरी उभी होती. या मल्लू मुली खरेच खूप सुंदर दिसतात . त्यांची सावळी तुकतुकीत त्वचा, तेलकट केशसंभार आणि पुष्ट देह… एखाद्याचे भान हरपून टाकेल असा असतो.
एखादया स्त्रीचे अवयव किंवा शारीरिक सौंदर्य या तपशिलाकडे माझे कधीच लक्ष जायचे नाही. का? ते तुम्ही जाणता ! पण त्या दिवशी अशोक का थांबला हे बघण्यासाठी मी नजर फिरवली आणि ही ललना मला बसची वाट बघत असलेली उभी दिसली. माझे लक्ष परत अशोक कडे गेले. त्याचा हात गुडघ्यापर्यंत ओढलेल्या लुंगीतून आत घुसला होता आणि त्याचे कोपर पुढे मागे हलताना दिसत होते. थोडक्यात अशोक ताठला होता.
मी नेहमी म्हणतो की ताठा असावा तो चड्डीत पण दोस्तीत ताठा नसावा. मित्राचा लवडा ताठला की मी माझ्या स्वभावातला ताठा सोडून देतो.
अशोकच्या चड्डीत वळवळणारा तो ताठा थंड करायची वेळ झाली होती.
अशोकला आवाज न देता मी गुरुकुलमध्ये जाऊन बसलो. काही वेळाने अशोक आला. त्या दिवशी अशोकने मला लाठी चालवण्याचे शिकवायला सुरु केले. तशी मला थोडीफार माहिती होती. थोडेफार व्यायाम झाल्यावर अशोकने लाठ्यांचा स्टॉक बाहेर काढला. एक छोटी लाठी घेऊन मला दाखवत विचारले,
“बिट्टू , चेरुवाडी ओके ? ”
चेरुवाडी म्हणजे छोटी काठी… मी नकारार्थी मान हलवली..
“चेट्टा , केट्टूकारी प्लीज…” मी म्हटले. केट्टूकारी म्हणजे मोठी लांबलचक लाठी. तो हसला आणि त्याने माझ्यापेक्षा उंच अशी लाठी माझ्याकडे फेकली.
आमचे दोघांचे युद्ध चालू झाले. माझ्या हातात केट्टूकारी असल्यमुळे मला नेरकल म्हणजे अगदी प्रतिस्पर्ध्याच्या डोक्यापर्यंत किक मारणे सोपे जात होते. एका क्षणी मी अशी किक मारत असताना अशोकने माझी जांघ पकडून मला खाली दाबले. हे अनपेक्षित होते. मी हसलो. अशोक सुद्धा हसू लागला.
थोडा वेळ अजुन खेळणे झाल्यावर मी अशोकला विचारले,” चेट्टा, जरा लूझन अप व्हायचे का?”
दारू पिण्याचा कार्यक्रम करायचा असला की मी त्याला असेच विचारायचो. त्याने होकार दिला. मी लगेच माझ्या कूकला फोन करुन तयारी करायला सांगितले. त्याला माझ्या तयारीचा अर्थ माहिती होता. जेवायला नॉनव्हेज, पिताना चखणा म्हणून पकोडे आणि एखादे डेझर्ट. वाइनची बाटली फ्रिजमध्ये कायम असते. हार्ड ड्रिंक साठी बर्फ तयार असतो.
तिथल्या विहिरीवर आम्ही दोघांनी अंघोळ केली. कपडे बदलले आणि थोडा वेळ गप्पा मारुन माझ्या बंगल्याकडे निघालो. अशोकशी गप्पा मारताना कळले की केरळी लोकात उशिरा लग्न होणे ही सामान्य बाब आहे. नोकरीच्या निमित्ताने स्त्रिया आणि पुरुष देशी विदेशी जातात. सेटल होतात त्यामुळे लग्न करणे जरा मागेच पडते. अशोकचे सुद्धा तसेच झाले होते.
आम्ही प्यायला बसलो. जेवण झाले. डेझर्टचा बाऊल उचलून बघितला तर आज कूकने शिजवलेल्या केळांचे डेझर्ट बनवले होते.
” ओह इट्स ए डेलीकसी इन केरला…” केळी बघून अशोक खूश झाला होता. ते खायला कसे लागेल या विचाराने मी मी त्या बाऊल कडे बघत होतो. अशोक माझ्या शेजारच्या खुर्चीवर बसला होता.
“तुला आवडले नाही का?” अशोकने मला विचारले.
“नाही… आमच्याकडे सुद्धा अशी लांबलचक केळी मिळतात. वसईची केळी म्हणतात त्याला. मला ती फार आवडत नाहीत. मला सोनकेळी किंवा वेलची केळी आवडतात. छोटी आणि चविष्ट…” मी बोलत असताना माझ्या मनातला चावट बिट्टू जागा झाला.
बोलत बोलत मी अशोकच्या मांडीवर हात ठेवला. माझे ऐकून अशोक हसला आणि म्हणाला
“तू पण विचित्र आहेस बिट्टू… मघाशी लाठीने खेळताना म्हणालास केट्टूकारी हवी…तिथे लंबी काठी चालते आणि इथे म्हणतो लांब केळ नको.. छोटे हवे….”
तो क्षण आला होता ज्या क्षणी मनातली गोष्ट ओठांवर येते. तेव्हा हिंमत करुन बोलावे लागते तरच पुढची गंमत होऊ शकते. मी मौके पे चौका मारायला तयार झालो.
“चेट्टा , मारायची असेल तर काठी लांब हवी आणि तोंडात घ्यायची असेल तर छोटी….तुला काय करायचे आहे आता?” असे म्हणत मी अशोकच्या जांघेत असलेला माझा हात त्याच्या लवड्यावर सरकवला. तिथे गरमी झाली होती. ताठी जाणवत होती.
“हे तू बोलतो आहेस की तुझी दारू…?” अशोकने विचारले.
“कुणी का बोलत असेना… मनापासून बोलतो आहे. हा लवडा ज्या कारणामुळे ताठला आहे त्याच कारणामुळे मी बोलतोय… सांग ना काय करणार? मारणार की चोखणार … की चोखायला देणार?” मी बोलताना अशोकचा लंड चोळत होतो.
“चल की आतमध्ये…दाखवतो तुला ” त्याने मला आदेश दिला. माझा राघू माझ्या मिरचीला भुलला होता. आता खरी मजा येणार होती.
एखादया पुरुषाला झवायची बहुतेक अशोकची पहिलीच वेळ होती . अश्या वेळी तो पुरुष गोंधळलेला असतो.
आता त्याला शिकवणे आणि चढवून घेणे ही माझीच जबाबदारी होती. आम्ही आत गेल्यावर मी अशोकचा मुंडू फेडला. आतल्या अमुल माचोच्या चड्डीत त्याचा उभार दिसत होता. मी हात घालून तो काळा लंड बाहेर काढला आणि चोखायला लागलो.
हळूच त्याची सुपड्याची स्किन मागे घेऊन त्याचा मशरूम मी तोंडात घेतला आणि माझ्या जिभेची खरखर त्याच्या गुलाबी टोप्यावर रागडू लागलो. दुसऱ्या हाताने त्याच्या गोट्या रगडू लागलो. एकावेळी असे अनेक अनुभव येऊन तो पुरुष विव्हळ होतो. या अनुभवाची त्याने कधी कल्पना सुद्धा केलेली नसते. अशोक सुद्धा डोळे मिटून हे सुख अनुभवत होता. मी त्याच्या केसाळ गोट्या चोखायला लागलो.
आता त्याचा लवडा पुर्ण ताकदीने फुलला होता. आता पुढच्या पायरीवर न्यायला हवे माझ्या राजाला….मी उठलो.. तसा तो बोलला …
“बिट्टू… प्लीज…. ” मी त्याला थांबायची खुण केली. तेलाची बाटली आणली आणि माझे कपडे काढून माझ्या गांडीला तेल लावू लागलो.हा घोडा चढवून घ्यायचा म्हणजे तेल लागणारचं होते. माझी गरगरीत गांड बघून अशोकचे डोळे चकाकले. त्याला बहुतेक थोड्या वेळा पूर्वी बस स्टॉपवर बघितलेल्या बाईची आठवण आली असावी.
त्याने उरले सुरले कपडे काढले आणि तो माझ्यावर चढायला लागला. भोक दिसले की पुरुषाला ठोकायचे कसे ही शिकवावे लागत नाही. मी डॉगी स्टाइल मधे होतो आणि हा काळा पहाड मला गच गच झवायला लागणार होता. अशोकने माझ्या भोकात शिरायला दोन चार मिनिटे घेतली आणि मग माझा पलंग करा करा वाजू लागला.
झवण्याला “वाजवणे ” असे का म्हणतात ते अश्या वेळी कळते. मी माझे हात मागे घालून त्याच्या गोट्या दाबत होतो. माझ्या दाबण्याचा त्याच्यावर भारी परिणाम होत होता. त्याच्या लंड ताठून ताठून मला ठोकत होता. कंबर दुखायला लागली तसा मी उताणा झोपलो आणि पाय वर केले. अशोकने माझे पाय एका हाताने धरले आणि माझ्या डोक्याकडे लोटले.
आता माझी गांड ओपन होती. अशोकने त्याचा लवडा दुसऱ्या हाताने धरला आणि माझ्या भोकात सारला. ह्याच्या लवड्याला आता गांडीतली मजा आणि टाईट पणा कळला होता. आता चिक सोडल्याशिवाय त्याने माझा बोचा सोडला नसता. त्याचा राकट पणा मी एंजॉय करत होतो.
माझे सुस्कारे, माझे विव्हळणे त्याला पेटवत होते. माझी गांड मी आवळून घेत होतो. काही वेळा सैल सोडत होतो. अशोकने पुच्ची मारली असेल तर त्याला त्याच अनुभवाची आठवण आली असती. काही क्षणात त्याची चिळकांडी माझ्या गांडीत उडली. त्याचा धपापता श्वास मंदावला. मी त्याला माझ्या मांडीवर बसवले. त्याच्या छातीची चुंबने घेत मी त्याच्या बोच्याला तेल लावू लागलो. एका बोटाने त्याच्या बोच्यात सुद्धा प्रवेश केला.
अशोकला कळले… मला काय हवे आहे ते…
“मला सवय नाही बिट्टू…” तो म्हणाला.
“काळजी करू नकोस… मी एखादया फुलाप्रमाणे झवेन तुला…कळणार सुद्धा नाही की मी ठोकतो आहे म्हणून…” मी बोलत होतो. त्यालाही माहिती होते की असे काही नसते. मी ठोकायला लागलो की ह्याच्या गांडीचे बारा वाजवणार. पण तरीही तो तयार झाला. मी काही वेळ त्याच्या निप्पल बरोबर खेळलो आणि त्याची गांड मोकळी केली.
मी त्याला सोफ्यावर बसवले एक पाय वर आणि एक पाय जमिनीवर ठेवून. हळू हळू करत. इकडच्या तिकडच्या गप्पा मरत मी त्याला अजुन सेल केले आणि हळू हळू माझा लैंड त्याच्या भोकावर टेकवला. अगदी हलके हलके धक्के देऊ लागलो. गांड खुली झाली आणि माझा लवडोबा आत बाहेर करू लागला.
नव्या खेळाडूला थोडा वेळ द्यायचा असतो. घाई घाई केली की घाबरुन जाऊन त्याची गांड आखडून बसते. काही वेळा तर तुमचा पार्टनर तिथून निघून सुद्धा जाऊ शकतो. पार्टनर बिथरला नाही पाहिजे हे लक्षात ठेवा. अगदी तोंडात देताना सुद्धा काही जण घश्यात लवडा घालायची घाई करतात आणि पार्टनर घाबरतो. तेव्हा सबुरीने घ्यावे लागते.
मी हळू हळू करत माझा स्पीड वाढवला आणि अशोकला मजा यायला लागली. मधूनच त्याने मला थांबवले आणि बोच्यात तेल ओतून घेतले. आता मी पलंगावर चढून त्याच्या भोकात माझा लवडा सरकवला. अशोक एकदम फ्लेक्झिबल होता. त्याने बरोबर पाय दुमडून घेतले आणि माझ्या काठीसाठी वाट करुन दिली. पच पच करीत मी त्याला ठोकत होतो. आणि तो विव्हळत होता. मधून मधून मी त्याच्या गांडीच्या पुऱ्या चोळत होतो तर कधी गोट्यांशी खेळत होतो. तो सुद्धा मल्लू भाषेत काही अश्लील बोलत होता. मला कळत नसले तरी त्याची वासना मला समजत होती. पलंगाचा आवाज कर्र कर्र करत वाढत होता. नशीब आमच्या बंगल्याजवळ कुणी राहत नव्हते.
बराच वेळ झाल्यावर माझा संयम संपला आणि मी झडलो . माझ्या चिकाचे ओघळ अशोकच्या गांडीतून बाहेर पडले. मी रुमाल काढून त्याचा बोचा पुसला. एका बोटावर रुमाल घेऊन त्याच्या बोच्यात घालून भोक पण साफ केले. आम्ही दोघे कपडे न घालताच एकमेकांच्या कुशीत झोपी गेलो.
पहाटे मी उठलो. आमच्यात पुन्हा एकदा सिक्स्टी नाईन सेशन झाले. आता अशोकने माझ्या तोंडावर चिक सोडला आणि मी त्याच्या तोंडात.
“केट्टूकारी नाही चेरुवाडी नाही… तुझी तर ओट्टा आहे की… ” मी अशोकचा वाकडा लवडा हातात घेऊन म्हटले. ओट्टा म्हणजे वाकडी काठी. तो हसला.
“केळ लहान असो की मोठे असो की वाकडे . चोखायला लागले की तेवढाच गोड रस सोडते,” तो म्हणाला आणि माझ्या ओठांवर ओठ ठेवून माझ्या तोंडातला रस पिऊ लागला. पुढचे आठ पंधरा दिवस मी केरळच्या केळांचे खूप शिकरण ओरपले.
- या कथा केवळ मनोरंजनासाठी लिहीलेल्या आहेत.कथेतील वर्णनाचे जिवंत व्यक्ति, घटना अथवा प्रसंगांशी काही साधर्म्य आढळल्यास केवळ योगायोग समजावा.
- अनोळखी व्यक्तींशी शारीरिक संबंध ठेवणे आरोग्याच्या दृष्टीने अतिशय जोखमीचे आहे. गुप्तरोग किंवा एड्स असे भयानक आजार होऊ शकतात. तेव्हा अशी काही कृती करताना सारासार विचार बाळगा.
- प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे ही आवश्यक बाब समजावी .
