यू के से आया मेरा दोस्त भाग १

“हाय बिट्टू…काय करतो आहेस?” प्रशांतचा फोन आला. पश्या, प्रशांत, माझा कॉलेजच्या दिवसांपासूनचा मित्र.

“काय नाय रे पश्या , तुला काय वाटलं ? अंडावर लंड टाकून बसलो आहे? ऑफिसने गांडीत असे काही काही काम सारले आहे की कसला कोव्हिड आणि कसले काय” मी त्याला माझे रडगाणे सांगू लागलो.

“हा हा हा …बिट्टया तुझी गांड म्हणजे उदबत्तीचं घर झालं आहे.. साहेब येतात आणि भोकात एक कामाची उदबत्ती टोचून जातात तर..” पश्या बोलला आणि माझी हसून हसून पुरेवाट झाली.  

या कोरोना मुळे आमचेही ऑफिस बंद होते. काही ठिकाणी प्रोजेक्ट चालू होते पण त्यात आम्ही स्थानिक लोकांची मदत घेत होतो. फुकट पगार कशाला द्यायचा ? अश्या सुज्ञ विचाराने आमच्या साहेबांनी सगळी दुष्काळी कामे बाहेर काढून आम्हाला कामाला लावले होते.

पुढच्या प्रोजेक्टचे प्लॅनिंग , कॉस्ट कटींग मेजर्स, प्रेझेंटेशन्स, जुन्या प्रोजेक्टसमधले उरलेले खरकटे काम असे अनेक उद्योग घरी बसून चालू होते. वेळेचे बंधन काही राहिले नव्हते. उठा आणि काम करा असाच धंदा चालू होता.

शुक्रवारी सकाळी पश्याचा  फोन आला आणि आमच्या गप्पा सुरू झाल्या. प्रशांत, एका हॉटेलचा मालक आहे. बाप पोलीसमध्ये असल्यामुळे प्रशांतचे सर्व प्रकारचे सेटिंग असते. पश्याचे वडील पोलिसात असल्याचा फायदा मी पण एकदा घेतला होता.  

त्या संध्याकाळी पश्याने अजून एक दोन मित्रांना बोलावले होते. बरेच दिवसात आमचे एकत्र बसने झाले नव्हते. मी फिरतीवर आणि बाकीचे मित्र लग्न झालेले असल्यामुळे अशी एकत्र बैठक तर अशक्यच होती. तसे तर बाहेरचे हॉटेल्स बंद होते पण पश्या  हॉटेलवालाच असल्याने दारू जेवणखाण याची व्यवस्था होणारच याबद्दल काहीच शंका नव्हती.  

मी पण खुश झालो. बरेच दिवस घरातच अडकलो असल्यामुळे आईने तिच्या हातचे खाऊ घालण्याचा धडाका लावला होता. दारू नाही, घरचे जेवण आणि वेळच्यावेळी झोपणे …. “उठणे” तर नाहीच असा माझा दिनक्रम होता. खरच पकलो होतो. पश्याचा फोन आल्याबरोबर किचन मध्ये जाऊन आईला सांगून टाकले की मी रात्री घरी जेवणार नाही.

पोरगा इतके दिवस घरात बांधलेला आहे. हुंदडायला जाणारच याची आईला पण खात्री होती. तिनेही काही आढेवेढे घेतले नाही. संध्याकाळी माझ्याकडच्या स्टॉकमधला एक खंबा घेऊन मी पश्याच्या हॉटेलवर पोहोचलो.

“बिट्टू… माझ्या सांडा …” म्हणत पश्याने माझे स्वागत केले. माझी जीम मध्ये तयार झालेली बॉडी म्हणजे पश्याच्या हसण्याचा विषय होता. “हा सांड आहे.. नुसती बॉडी बनवतो आणि गावात शिंगं उगारून फिरतो…. कुणाला गाभण करत नाही साला…”असे म्हणत माझी खेचण्याची एकही संधि पश्या सोडत नसे.

आमचे बाकीचेही दोघे तिघे मित्र आले आणि हॉटेलच्या पोडियमवर आमची बैठक रंगली. कॉलेजमधले , गल्लीतले जुने किस्से , लफडी , सध्याची प्रगति, भावंडे, गल्लीतील मित्र आणि माल असा विषयांचा बराच मोठा परीघ आम्ही डिस्कस करत बसलो होतो.

आमची बैठक रंगात आली होती तेवढ्यात पश्याच्या हॉटेलचा मॅनेजर माझ्याजवळ येऊन बोलू लागला.

“बिट्टू सर , तुम्हाला एक गेस्ट बोलावत आहेत,” त्याने माझ्या कानापाशी येऊन सांगितले.

“कोण बोलवते आहे रे ?” पश्याला सगळे गेस्ट माहिती होते.

“कुठले गेस्ट आणले आहेत रे ? रशियन माल आहे का ? भेंचोत ह्या बिट्ट्याला बघितलं की रशियन माल निस्ता तंगड्या फाकवून ये ये म्हणेल..नाही का रे? ” आमच्यातल्या एकाने हसत विचारले.

बिट्टू कसा दिसतो म्हणून एका मित्राने खूप आग्रह धरला.
या मॉडेलसारखा मी दिसतो.
अगदी डीट्टो नाही पण बर्‍यापैकी असाच. आणि थोडा सावळा.

“साला… आमचा पण खालचा हड्डी नसलेला मसल तगडा आहे हां… या बिट्टूचे मसल बघून त्याला बोलावत असेल कुणी तर सांग जरा …” मित्रांना चढली होती. तोंडचे पट्टे सुटले होते.

“सर ते परवाचे यू के वरून आलेले गेस्ट बोलवत आहेत..”मॅनेजर अदबीने बोलत होता.

“ओह तो येडा… जा बाबा बिट्टू … सांभाळ त्याला… सर्किट माणूस आला आहे. या करोनाच्या दिवसात क्वारंटईन शिवाय काही धंदा नाही बघ. जे येतील त्यांना आत घ्यावे लागते. एयरपोर्ट वरून डायरेक्ट इथेच आणून सोडतात टुरिस्ट लोकांना,” पश्या बोलला.

मी उठलो आणि मॅनेजरच्या मागे जाऊ लागलो. त्याने एका खोलीकडे नेले. खोलीचे दार उघडले. आत एक तरुण माणूस उभा होता. डोळ्या भवती काळी वर्तुळ , दाढी वाढलेली, केसांचे टारलं झालेलं …. माझ्या कडे बघून त्याचे डोळे चमकले….

“बि …. बिट्टूच ना ?” त्याने विचारले.. त्याचा अस्फुट आवाज ऐकला आणि अंगावर काटा आला. ….तो … तो माझा रंगरसिया होता…. रंगरसियाची कथा तर मी या पूर्वीच तुम्हाला सांगितली आहे…वाचली नसेल तर खाली लिंक दिली आहे.

“सोमेश….सोमेश…. बरोबर ना ?” मी विचारल्यावर तो फिकटसे हसला.

“तुला खिडकीतून बघितले आणि वाटले तूच आहेस तो … म्हणून हाक मारली…”सोमेश बोलत होता. मॅनेजरकडे वळून त्याने आभार मानले. आम्हाला तिथे सोडून मेंजर गेला.

तो गेल्यावर सोमेशने मिठी मारण्यासाठी हात पसरले. मी सुद्धा त्याच्या मिठीत गेलो.

“कसा आहेस मित्रा….पाच सहा वर्षानी भेटतो आहेस…” मी त्याला बोललो.

“अचानक गायब झालास.. किती शोधले तुला.. कुणीच काही सांगेना तुझ्या बद्दल. तुझ्या घराची पण काही माहिती नव्हती माझ्याकडे. मला वाटले रागावलास माझ्यावर…” मी उत्सुकेतेने त्याच्याशी बोलत होतो.

“नाही रे.. कसा रागवेन मी… नाही नाही… काही तरी वेगळेच डोक्यात होते माझ्या.. जाऊ दे ना. मला एक हेल्प हवी आहे…” सोमेश बोलला.

सोमेश.. त्याचे नाव . मागच्या कथेत मी त्याचे नाव सांगितलेच नव्हते. त्याने माझे चित्र काढले आणि त्या चित्र काढण्याच्या प्रक्रियेत आमची शरीरे जवळ आली. पण सोमेश अचानक गायब झाला. मला वाटले माझीच चूक होती ती. आमची शारीरिक जवळीक त्याला असह्य वाटली असावी. बरेच दिवस मी खजील झालो होतो. पण काळ सगळ्यावरचे औषध असते. आज सोमेश परत भेटला.. मनातले किंतु संपले असावेत बहुतेक.

सोमेश गेले काही वर्षे इंग्लंड मध्ये स्थायिक झाला होता. तिथेच चित्रकला आणि काही छोटे मोठे जॉब्स करत होता. या करोनाच्या काळात त्याची शिल्लक संपायला आली आणि त्याला आपले घर आठवले. इथे आला तर हा क्वारांटाईनचा वैताग.

इथल्या हॉटेलचे भाडे भरण्याइतके पैसे सुद्धा सोमेशकडे नव्हते. काय करता येईल म्हणून तो मला विचारत होता. मी सोमेशला बॅग भरण्यास सांगितले.

“बघू आपण काय करायचे ते.. तू बॅग भर पहिले…मी जाऊन येतो,” असे म्हणून मी खाली आलो.

पश्याला बाजूला घेतले. त्याला परिस्थिति समजावून सांगितली.

“यार बिट्टू… त्याला घरी घेऊन जातो आहेस खरा.. पण लय डोक्यावर पडलेला आहे रे तो… एकदम भैसाटला आहे तो .. आमच्या हॉटेलमधले वेटर लोक पण म्हणत होते की येड्यासारखा करतोय तो,” पश्या मला सांगू लागला.

“अरे त्याला बघतो रे मी. जुना मित्र आहे माझा. हे कलाकार लोक असेच लहरी असतात. सांभाळतो मी त्याला. तू फक्त त्याच्या क्वारांटाईनचे सांभाळ,” मी बोललो.

“त्याची काळजी करू नकोस. कॉर्पोरेशनच्या माणसाला मी हॅंडल करतो…” पश्याने गॅरंटी दिल्यावर मी निवांत झालो.

हॉटेलचे बिल मी माझ्या कार्डवरून पेमेंट केले. माझा मित्र आहे म्हटल्यावर पश्या तर पैसे घ्यायला नकोच म्हणत होता. त्याच्या हॉटेलचे डिझाईन बनवताना मी सुद्धा काही चार्ज केले नव्हते. पण तो आमच्या दोघातला मामला होता. आणि इथे सोमेश , माझा तिसराच एक मित्र इन्वोल्व्ह होता. पश्याने तरीही डिस्काऊंट घ्यायलाच लावले. आमचे हे सगळे चालू होते तेवढ्यात   एक वेटर जाऊन सोमेशचे सामान खाली घेऊन आला. माझ्या कारमध्ये मी सोमेशला बसवले , मित्रांचा निरोप घेतला आणि घरी आलो.

घरी आलो तर रात्र बरीच झाली होती. घरात जाऊन कुणाची झोपमोड करण्यापेक्षा मी सोमेशला डायरेक्ट वरच्या मजल्यावर माझ्या खोलीत घेऊन गेलो. बाजूला एक गेस्ट रूम होती तिथे त्याचे सामान ठेवले.

“तू झोप इथे…उद्या सकाळी बोलू आपण…” असे म्हणून मी माझ्या खोलीकडे गेलो…

दहा पंधरा मिनिटे झाली असतील…दारावर टकटक झाली. उघडले तर समोर हा सोमेश…

“काय रे ? काय झालं ? झोप येत नाही का ? बेड चांगला नाहीये का ?” मी विचारले…

“नाही रे ..  तसं काही नाही…मला… मला…. मला भूक लागली आहे….” सोमेश संकोचून बोलला.

“अरे… सॉरी यार मला वाटले एवढा उशीर झाला आहे तर तुझे जेवण होऊन गेले असेल… म्हणून मी विचारले नाही. सॉरी… थांब आपण जेवणाचे बघू…. हे घे..  तोवर हे सफरचंद खा…” मी त्याला सफरचंद दिले आणि खाली किचन मध्ये गेलो. माझ्या खोलीतल्या छोट्या फ्रीज मध्ये माझा ‘स्टॉक’ आणि काही खायचे पदार्थ नेहमी असतात. रात्री बेरात्री भूक लागली तर असावे म्हणून बरे पडते.

आईने सवयी प्रमाणे ज्यादाचा स्वयंपाक केलेलाच होता. “कुणी रात्री बेरात्री आले तर जेवण तयार हवे ,” तिच्या या बोलण्याचा अर्थ मला आज समजला. मी अन्न गरम केले. एक दोन अंडी फोडून ताजे आमलेट बनवले आणि वरच्या मजल्यावर असलेल्या माझ्या खोलीत थाळी घेऊन आलो. 

सोमेश संकोचून गेला होता. मान खाली घालून जेवू लागला. तसाही तो कमीच बोलायचा.

“मघाशी बोलला असतास तर हॉटेलवरच जेवलो असतो की…” मी बोललो.

“नाही रे… उगाच बिल वाढले असते,” सोमेश बोलला.

“काय झाले ? एवढी तंगी आहे का तुझी?” मी विचारले. सोमेशने जेवता जेवता त्याची परवड सांगितली.

यू के मध्ये त्याचा बर्‍यापैकी जम बसला होता. तिथल्याच एका गोर्‍या मुलीबरोबर लीव्ह इन मध्ये रहात होता. ह्याचे सगळे आर्थिक व्यवहार तीच बघायची आणि एक दिवस ती ह्याला टांग देऊन बराच पैसा खिशात टाकून निघून गेली. त्यात करोनाचे दुष्ट चक्र सुरू झाले आणि सोमेशकडे असणारे पैसे संपायच्या बेतात आले.

अश्यावेळी कुणीही माणूस जे करेल तेच सोमेशने केले… घर गाठण्यासाठी तो सरळ भारतात आला. पैसे संपत आले होते म्हणून हॉटेलमध्ये राहायची भीती वाटत होती. सोमेशचे जेवण झाले आणि तो म्हणाला ,”बिट्टू… मी तुझ्याच खोलीत झोपू का ?”

“का रे ? काय झालं ? ती रूम चांगली नाहीये का ?”

“नाही तसं नाही .. मला भीती वाटते आहे…” सोमेश एकदम मूडी प्राणी होता. मी हो म्हटले आणि सोमेश माझ्या बेडवर एका बाजूला मुटकुळे करून झोपला. रात्री कधी तरी एखाद्या लहान मुलासारखा माझ्या अंगावर हात टाकून कुशीत आला.

मी पण थोडी व्होडका घेतली असल्याने झोपेतच होतो. सकाळी जागा झालो तर माझ्या कुशीतला सोमेश एखाद्या पिल्लासारखा निरागस दिसत होता. उशिरा उठला. खाली आला. तो पर्यन्त मी आईला जे काही झाले ते सांगून ठेवले होते. मागच्या वेळी सोमेश माझ्या घरी सुद्धा येऊन गेलेला होता. त्यामुळे माझी आई सोमेशला पण ओळखते .

मुखदुर्बळ म्हणावा इतका सोमेश कमी बोलायचा.तो आंघोळीला गेला तेव्हा त्याच्या सामानात मला एक गोळ्यांची बाटली दिसली. उभ्या उभ्या मोबाईलवर सर्च केला तर डिप्रेशन वरचे औषध होते ते. एकंदरीत सध्याची परिस्थिति आणि बसलेला आर्थिक फटका याचा सोमेशवर वाईट परिणाम झाला होता. खूप तरल मनाच्या माणसांना असे धक्के पचवण्याची ताकद नसते… कुणी जवळ नाही , समजून घेईल असे कुणी बरोबर नाही…काय करावे या जीवाने? कसे तोंड द्यावे व्यवहारी जगाला..?

दुपारी खूप गरम होत होते म्हणून आम्ही दोघे बियर पित बसलो. सोमेशच्या बॅगमध्ये मला एक  सिलेंडरच्या आकाराचे बॅरल दिसले. ड्रॉइंग किंवा पेंटिंग ठेवायला वापरतात तसे. बोलता बोलता मी सोमेशला विचारले

“काय आहे रे त्या बॅरलमध्ये ?”

“मोनालीसा माहिती आहे ?” सोमेशने विचारले. मी हो म्हटले..

“लियोनार्डो द विंचीने तिचे चित्र काढले पण आयुष्यात कुणाला दिले नाही. तो आयुष्यभर त्या चित्रावर काम करत राहिला.. ते अजून अजून देखणे बनवत राहिला…” सोमेश बोलत होता. नजर अज्ञाताच्या शोधत हरवलेली…

“इटली मधून तो बाहेर पडला पण तिचे चित्र घेऊन…आयुष्याच्या शेवटी त्याने ते चित्र फ्रांसच्या राजाला दिले आणि ते तिथेच राहिले…” सोमेश बोलला.

“का ? तिच्या प्रेमात पडला होता की काय ?” मी विचारले.

“कदाचित…कुणी म्हणतात तो तिच्या चेहर्‍यात स्वतःला शोधायचा… कुणी म्हणतात ते त्याचे स्वतःचेच चित्र आहे.. मला तरी असं वाटत की त्याला तिच्याइतके सुंदर व्हायचे होते…आणि चित्राच्या माध्यमातून तो स्वतःला सुंदर करू पहात होता…”बोलता बोलता सोमेश जागेवरून उठला आणि खिडकीतून बाहेर बघत उभा राहिला…

त्याच्या अश्या तंद्रीची मला माहिती होती. तो काय बोलला आणि त्याचा त्या बॅरलशी काय संबंध होता काही कळले नाही…पण आयुष्याचेही असेच असते की… संबंध जोडण्यात आणि अर्थ लावण्यात आयुष्य जाते…आणि काही कळत नाही…

खूप वर्षानी सोमेश भेटला म्हणून आईने रात्री काही खास पदार्थ केले होते. ह्या माणसाचे जेवणाकडे लक्षच नव्हते…जेवण करून आम्ही दोघे वर आलो. मी माझ्या खोलीचे दार उघडणार एवढ्यात सोमेशने माझ्या खांद्यावर हात ठेवला…

मी मागे वळून बघितले आणि…एखाद्या पाकोळीने दिव्यावर झेप घ्यावी तसा सोमेश माझ्याकडे झेपावला. माझ्या बलदंड शरीराला त्याने त्याच्या नाजुक हातांनी मिठी मारली आणि मी काही बोलायच्या आत तो माझ्या ओठांवर आपले ओठ ठेवून चुंबन घेऊ लागला.

त्याचा आवेग मला अनपेक्षित होता. मलाही त्याच्या बरोबरचे जुने दिवस आठवले… त्या रंगीत आठवणी जाग्या झाल्या. माझा हात त्याच्या अंगावरून सळसळू लागला…अचानक तो थांबला…

“का सोडून गेलास रे ?” मी विचारले…

“मग? काय करू? मी तुझ्याशी असा वागलो..तुला नको ते करायला लावलं . कसं तोंड दाखवणार होतो मी मला स्वतःला ?”

“नाही रे राजा… काही चुकीचं केलं नाही आपण.. आपल्या मनाला एकमेकांची ओढ वाढली.. गरज वाटली नुसत्या मनाने नव्हे तर शरीराने पण एक व्हावेसे वाटले तर चुकले काय?” मी त्याची समजूत काढू लागलो..

“बिट्टू.. पण तुला मी एक चुकीचा अनुभव दिला,” अजूनही .. इतक्या वर्षानी सुद्धा सोमेशचे मन त्याला खात होते.

“नाही रे माझ्या राजा. मला तू आवडलास म्हणून तुला मी जवळ केलं . तू काही चुकीचे केले नाहीस. मला आवडले तुला चोखायला. तू जेव्हा मला ठोकलेस ना . असे वाटले की कॅनव्हास वर तुझ्या ब्रशचे नजाकत भरे स्ट्रोक्स मारतो आहेस. तू जेव्हा गाळला ना.. तेव्हा वाटले की तुझे हे चित्र पण पूर्ण झाले… मोनालीसा सुद्धा अशीच श्रांत क्लांत झाली असेल…” माझ्या शब्दांनी मी सोमेशची समजूत काढत होतो. हातांनी आणि ओठांनी मी त्याला  चेतवून टाकत होतो.

सोमेशच्या सावळ्या शरीरावरचा तो उभार मी बाहेर काढला आणि माझ्या ओठांचा रंग त्याला लावू लागलो… कंबर वर करून सोमेश सुखाच्या पायर्‍या चढायला लागला.

“खरं सांगतो आहेस बिट्टू ? माझ्या वर रागावला नाहीस ? माझा तिरस्कार वाटला नाही तुला..?” त्याने परत विचारले…

“नाही रे माझ्या राजा .. तुझा सोटा खूप आवडला मला… तुझ्या लवड्याचे स्ट्रोक्स खूप घ्यावेसे वाटले.. तुझ्या गोट्यातला तो चिकट रंग जेव्हा माझ्या बोच्यात उतरला तेव्हा मला पूर्ण झालो असे वाटले…” मी बोलत होतो आणि हातांनी सोमेशचा लंड चोळत होतो.

मधूनच थांबून तोंडात घेत होतो आणि जिभेचे फटकारे मारून त्याचा गुलाबी सुपडा लाल लाल करत होतो. माझ्या बोटांनी मी त्याची गांड मोकळी करायला सुरू केले…

काही वेळात सोमेशने पाय वर केले आणि फाकवले…

“बिट्टू… आज तुझे स्ट्रोक्स मार..” तो म्हणाला.

“नाही सोमेश… तुझ्या अडचणीचा फायदा घेणार नाही मी. तुझ्या मनात नसेल , सवय नसेल तर मारणार नाही मी तुझी..प्लीज माझ्या बाबतीत गैरसमज करून घेऊ नकोस,” मी बोललो. केवळ आर्थिक अडचणीत असलेल्या सोमेशला मदत केली म्हणून त्याची गांड मारायची हे काही मला पटणारे नव्हते. असा गैर फायदा मी कधीच घेतला नसता.

“नाही रे बिट्टू.. इंग्लंड मध्ये मी खूप वेळा बॉटम बनलो आहे. माझी इच्छा आहे की जे सुख मी तुला मागच्या वेळी दिले नाही ते द्यायचे. प्लीज नाही म्हणून नकोस… ये ना… ठोक ना …प्लीज..” सोमेशचा नाजुक बोचा खरच खूप उत्तेजित करत होता. तसेही या लॉक डाउनमध्ये माझा लवडा उपाशीच होता. त्याला असला माल मिळाल्यावर संयम पाळणे थोडेच जमणार होते ?

बाबूरावांवर जेल ओतले आणि  घेतला सोमेशला टोकावर… त्या नाजुक देहात खूप ताकद होती. माझे दणके सोमेशची गांड सहजच झेलत होती. माझी लस्सी गाळून झाल्यावर सोमेश तयार झाला आणि माझे निप्पल चावत चावत त्याने माझ्या भुयारी मार्गात प्रवेश केला.

गच गच फच फच करत सोमेश माझ्या भोकाची वाट लावत होता….साल्याची गर्लफ्रेंड सोडून गेल्यापासून च्युत मिळाली नसावी. उपाशी होता तो. मी सुद्धा सहन करत होतो. त्याच्या कानात त्याचा लवडा किती स्ट्रॉंग आहे हे सांगून त्याचा उत्साह वाढवत होतो.

त्याच्या गोट्या माझ्या गांडीवर आपटल्या की उई आह उई करून विव्हळत होतो.

“गाळतो रे आता…” असे म्हणून सोमेशने ठोकायचा स्पीड वाढवला आणि माझी गांड ओली केली. मी त्याला छातीवर ओढले आणि त्याच्या कुरळया केसातून हात फिरवत त्याच्या पुरुषत्वाचे  कौतुक करत पेटवत राहिलो.

सकाळी जाग आली तीच सोमेशच्या चोखण्यामुळे. मागच्या वेळी सुद्धा मी झोपलेला असताना त्याने माझा लंड चोखला होता. मी काही न बोलता त्याला मजा घेऊ दिली. असे सोंग घेऊन जास्ती मजा येते. बर्‍याचवेळा पुरुष असे करतात. कुणी चोखत असेल तर झोपल्याचे सोंग घेऊन पडून राहतात आणि मजा घेतात. बराच वेळ सोमेशचा चोकोबार झाल्यावर मी त्याच्या तोंडात माझा चिक सोडला आणि मग जागा झाल्याचे नाटक केले.

“कुठे तयार झालास रे एवढा ? दात न लावता चोखलेस की ! एकदम प्रो झाला आहेस…”मी कौतुकाने बोलत होतो.

“बिट्टू माझ्या मित्रा…एवढा स्ट्रॉंग लंड आहे ना तुझा की कसे लाड करू आणि कसे नको हेच कळत नाही बघ. मागल्या वेळी सुद्धा मला राहवले नव्हते आणि मी तुला चोखला… आठवते का ?” माझ्याशी बोलून सोमेशने माझा लवडा जिभेने साफ करयला सुरू केले. चीकाचे काही थेंब बाहेर येऊन सुपड्यावर चमकत होते. सोमेशने त्याची जीभ बाहेर काढून दवबिंदू चोखावा तसे हळुवार शोषून घेतले…आणि मी माझ्या रंगरसियाच्या या नजाकतीवर कायल झालो…

(अपूर्ण)

सोमेश आणि बिट्टूची पहिली भेट

रंगरसिया

भोपाळला जाताना अमितला भेटलेला हा अनामिक देखणा तरुण

वर्‍हाडी सावजी

या कथा केवळ मनोरंजनासाठी लिहीलेल्या आहेत.कथेतील वर्णनाचे  जिवंत व्यक्ति, घटना अथवा प्रसंगांशी काही साधर्म्य आढळल्यास केवळ योगायोग समजावा.

अनोळखी व्यक्तींशी शारीरिक संबंध ठेवणे आरोग्याच्या दृष्टीने अतिशय जोखमीचे आहे. गुप्तरोग किंवा एड्स असे भयानक आजार होऊ शकतात. तेव्हा अशी काही कृती करताना सारासार विचार बाळगा.

प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे  ही आवश्यक बाब समजावी .