#marathigay समोर शांत झोपलेल्या रवी कडे पाहत मी माझा लंड हळूच बाहेर काढला आणि मुठीत पकडून वर खाली हलवू लागलो. बेडला फार धक्के बसले असते तर रवी कदाचित जागा झाला असता
“रवीभय्या आ रहे है कल” आमच्या साईटवर असणार्‍या कामगारांमध्ये चर्चा सुरू होती.
“ए तिवारीजी, किसके आने की बात चल रही है?” मी तिथल्या ठेकेदाराला विचारले. तिवारी तिथला ठेकेदार नव्हता पण त्याचा मुनीम होता. म्हणजे तिथल्या लोकांचा स्थानिक देवच म्हणा ना .
“अरे बिट्टू भय्या , हमारे मालीकके बेटे है, रवी भय्या. वोही आ रहे है” तिवारिजी मोठ्या आदराने सांगू लागले.
आमचे कॉंट्रॅक्ट म्हणजे अनेक कंपन्यांनी घातलेला एक घोळ असतो. मुख्य कॉंट्रॅक्ट कुणाला तरी मिळालेले असते. त्याचे तुकडे तुकडे करून अनेक ठेकेदारांकडून काम करून घ्यायचे असते. लेबर सप्लाय करणारे, खडी , डांबर, डबर, लोखंड, सिमेंट , सिव्हिल काम , रंगकाम अश्या एक ना दोन हजार गोष्टी पुरवणार्‍या लोकांची एक लांबलचक साखळी असते.
सगळेच जण सरकारी मलिदा खाऊन गबर झालेले असतात. माझ्यासारखे , तिवारी किंवा कामगारांसारखे तळागाळातले लोक ही कामे पूर्ण करतात आणि सरकारी बाबू लोकांशी संपर्क साधून पैसा कमावणारे वेगळेच असतात. हा येणारा रवीभय्या अश्याच कुठल्या तरी धनदांडग्या ठेकेदाराचा मुलगा होता.
अरे हो ! मी कुठे होतो ? काय करत होतो ? हे सांगायचेच राहिले की. मी जी सांगतोय ती ही मागच्या वर्षीची गोष्ट . पंजाबमध्ये एका हायवेच्या कामासाठी गेलो होतो. चार पाच महिन्यांचा कालावधी होता. थंडीत सुरू झालेले काम, उत्तरेचा उन्हाचा तडाखा सुरू होण्याच्या आत संपवायचे होते.
तीन चार महीने तर तसेच होऊन गेले होते. मी या प्रोजेक्टला फार वैतागलो होतो. पंजाबी म्हटले की गबरू जवान दिसतात समोर. पण आमच्या या कामात मला कुठेच संधी मिळत नव्हती. एक तर पंजाब आणि हिमाचल प्रदेशच्या सीमेवर आम्ही एका गावात होतो. मी कधी गावात राहायचो तर कधी साइटवर. दोन्हीकडे कुणी “चोखण्यासारखे “आंबे मिळत नव्हते. नाही म्हणायला माझा दोन महिन्यांचा उपवास शिवरात्रीच्या आसपास सुटला होता. पण त्याबद्दल नंतर कधी तरी.
दुसर्‍या दिवशी सकाळीच आम्हाला पन्नासेक किलोमीटर दूरवर असणार्‍या बियास नदीच्या एका पुलाचे बांधकाम बघायला जायचे होते. या लोकांच्या चर्चेवरून हे समजले की हे रवीभय्या नावाचे प्रस्थ, आम्हाला त्या पूलापाशीच भेटणार होते. जवळपास एक घाट होता आणि एक मंदिरसुद्धा होते. बियास नदीला त्या भागात सरस्वती नदीच समजले जाते. त्यामुळे गंगा, यमुना या नद्यांचे पावित्र्य, ब्रह्मर्षि वेद व्यासांचे नाव (बियास – व्यास) घेणार्‍या या नदीला आहे असे उत्तरेत मानतात .
जसे आम्ही नदीजवळ पोहोचलो तशी तिवारीने लांबूनच फोर्च्युनर ओळखली.
“लगता है lभय्या आ गये” म्हणून चर्चा सुरू झाली. आम्ही जवळ जाऊन गाडी थांबवली. माझी नजर नदीच्या पात्राकडे गेली. पाण्यात एक अतिशय देखणा पंजाबी तरुण उभा होता. उगवत्या सूर्याची किरणे त्याच्या ओलेत्या छातीवर चमकत होती. छातीवर फारसे केस नव्हते त्यामुळे त्याच्या गोर्‍यापान देहावरची ती गुलाबी बोंडं स्ट्रॉबेरीसारखी लुभावत होती.
खांदे रुंद , दंड बर्‍यापैकी पिळदार, मजबूत मनगट, ओठांची कोरीव रेघ , डोक्यावरचे काळे कुळकुळीत केस मानेवर आलेले, माथ्यावरचे पाण्याचे थेंब खांद्यावर टपकत होते. हा पंजाबी चिकन टिक्का तर चाखायलाच हवा असे मला वाटले. त्या थंडीतसुद्धा माझे बाबुराव पटकन उठून बसले.
त्याची आंघोळ बहुतेक झाली होती. तो पाण्याबाहेर येऊ लागला. एक पाऊल उचलले आणि तो अडखळला. लगेच बाजूला उभ्या असणार्‍या दोघांनी त्याला सावरले. मला असे वाटले की त्याचा पाय मुरगळला असावा कारण त्या दोघांनी त्याला सावरल्यानंतरही आपला हात सोडला नाही.
 |
| Thanks from internet |
तो पाण्याबाहेर आला आणि चकित होऊन पाहत राहिलो. त्याचा एक पाय पोलिओ झाल्यासारखा वाळका होता. त्यामुळे त्याला तोल सावरता येत नव्हता. एवढ्या सुंदर देखण्या तरुणाला हे व्यंग पाहून मला नियतीच्या न्यायाची …. खरं तर अन्यायाची चीड आली.
बाहेर येऊन त्याने कपडे बदलले. त्याचे नोकर प्रत्येक क्षणाला त्याची काळजी घेत होते. कपडे बदलून एका कुबडी वजा काठीच्या सहाय्याने रवी माझ्यापाशी आला. तिवारीने आमची ओळख करून दिली. रवी आमच्या गाडीत बसला आणि आम्ही साइटवर गेलो.
आमच्या गप्पा चालू होत्या. सुरूवातीला तर तुम्ही कुठले आम्ही कुठले, इथे कसं वाटतय असे शिळोप्याचेच प्रश्न चालू होते. हळू हळू रवी खुलत गेला. त्याचे नोकर , नोकर कसले चमचेच म्हणाला हवे, सतत त्याच्या मागे पुढे करत होते.
पाणी पाहिजे म्हटले की एकाने पाण्याची बाटली काढायची, दुसर्‍याने ग्लास काढायचा, पाणी ओतून अगदी ओठांपर्यंत न्यायचे असले राजेशाही काम होते. हा रवी मुतायला गेला तर बहुतेक त्याचा लंडसुद्धा ही माणसे झटकत असतील, असे दृश्य डोळ्यासमोर येऊन मला हसू आले.
एकूण माझ्या लक्षात आले की श्रीमंत बापाचे हे एक लाडावलेले पोर आहे. आणि पायाच्या व्यंगामुळे सगळेजण त्याला अजूनच लाडावून ठेवत आहेत. दुपारी जेवणाच्या वेळी रवीच्या घरून फोन आला. काय जेवला ? कसे होते? प्लेट कशा होत्या? भाजी कुठली होती? असल्या बाळबोध चौकश्या त्याची आई करत होती.
इथे दोन वेळा वेळेवर जेवायला मिळणे मुश्किल असते. कामाच्या धामधुमीत फार निवांतपणे जेवणे शक्यच नसते. कसेबसे दुपारी दोन घास पोटात ढकलायचे आणि काम पूर्ण करायच्या मागे लागायचे. संध्याकाळपर्यंत मी या रवीमुळे आणि त्याच्या चमच्यांमुळे अगदी वैतागून गेलो होतो. कधी एकदाची ही गॅंग जाते आहे असे मला झाले होते.
साइटवर मी एका फ्रेट कंटेनरमध्ये एयरकंडिशनर बसवून, राहण्यायोग्य असा माझा स्वतःचा डिलक्स सूट बनवून घेतला होता. आतमध्ये एक छोटा फ्रीज , बेड, कपाट , आरसा आणि आंघोळीसाठी एक क्युबिकल बनवले होते. संध्याकाळ झाली. मी आंघोळ करून फ्रेश झालो. गार हवा सुटली तशी मी माझी स्कॉच काढली, फ्रिजमधून थोडा बर्फ काढला आणि तिथेच दरवाजात खुर्ची टाकून बसलो.
मी बसलेला पाहून रवी तिथे आला. औपचारिकता म्हणून मी त्याला घेणार का ? असे विचारले. त्याचे डोळे चमकले. तो हो म्हणणार तेवढ्यात त्याच्या मागे उभा असेलला चमचा पचकला ,” भय्या? भय्या तो कभी नही पिते !” तो बोलला तसे रवीच्या चेहर्‍यावरचे रंग बदलले. माझ्या लक्षात आले की रवीची इच्छा आहे पण बहुतेक त्याला पिता येणार नाही . मी काही न बोलता विषय बदलला,” रवी, आप आज रात यही रहोगे? या वापीस जानेवाले हो?”
“मै तो रहना चाहता हूं. तुझ्या बरोबर राहीन तर जरा धंदा पण समजेल मला . खरं तर माझ्या वडिलांनी म्हणूनच मला इथे पाठवले आहे. “ तो बोलायला लागला. मला हे माहीत होते. कारण दुपारी त्याच्या वडिलांचा फोन आला होता. तिवारीकडून माझ्याबद्दल त्यांना जी माहिती कळली होती त्या आधारावर विसंबून त्यांनी या पोराला माझ्याकडे कन्स्ट्रक्शन आणि त्यातल्या खाचा खोचा शिकण्यासाठी काही दिवसांसाठी पाठवले होते.
“देखीये इज साईटपे आपका इंतेजाम हम कर सकते है. पर आपके लोगोंके लिये पर्याप्त जगह नही है हमारे पास,” मी पुणेरी स्पष्टपणा दाखवत त्याला स्पष्ट संगितले. ह्या फुकट फौजदार लोकांची ऊठबस करायला माझ्याकडे वेळ नव्हता. आणि ह्यांच्यासाठी दारू , मटन, चिकन असले फालतू खर्च मी करणार नव्हतो.
रविला बहुतेक माझा इशारा कळला. तो सहजपणे बोलला, “मला आहे अंदाज . इथली सगळी व्यवस्था टेंपररी आहे. तुम्ही म्हणता तसा काही प्रॉब्लेम होणार नाही. हे लोक लगेच निघतील. दोन तासात तलवाराहून होशियारपूरला पोहोचतील. “
बरोबर आलेल्या दोघातिघांना रवीने घरी जाण्यास सांगितले. त्यांची तयारी नव्हती पण रवी ऐकत नव्हता. मग त्यातल्या एकाने रवीच्या वडिलांना फोन केला. बाप लेकाची फोनवरच काही तरी तणातणी झाली. शेवटी रवीने हट्ट करून ‘मी इथेच राहणार आणि या लोकांना मी परत पाठवतो आहे’ हे निक्षून संगितले. एकदाची ती ब्याद टळली. तिवारी तलवाराजवळच्या गावात रहायचा. तो पण निघून गेला.
सगळे चमचे गेल्यावर आम्ही पुन्हा निवांत बसलो.
मी हातातला ग्लास उंचावत, रवीला पुन्हा एकदा विचारले, “कुछ खयाल बदला? लोगे?”
तो हसला. खरच जीवघेणं हसला. ‘कातीलाना’ म्हणावं असा हसला.
“हां प्लीज, पोर वन फॉर मी.” त्याचे इंग्लिश चांगले होते. “हे लोक मला माझ्या मनासारखे कधी वागूच देत नाहीत. माझे वडील बरेच धार्मिक आहेत आणि त्यांना हे असलं काही चालत नाही. मग या लोकांनी परस्पर ठरवून टाकलं आहे की मी सुद्धा दारू पित नाही,” तो हसत हसत सांगू लागला.
आमच्या गप्पा रंगू लागल्या. लग्नानंतर बर्‍याच वर्षानी झालेला मुलगा, त्यात त्याला काही आजार झाल्याने त्याचा पाय अधू. घरात एकुलता एक वंशाचा दिवा आणि लक्ष्मी पाणी भरते आहे. वडिलांनी काळजी घ्यायची म्हणजे चोवीस तास केअर टेकर नेमलेले.
पण या सगळ्या अतिरेकी लक्ष ठेवण्यामुळे रवीचे बालपण हरवले होते. शाळेत मुले धक्काबुक्की करतील म्हणून घरीच शिकला. अर्थात घरी शिकला म्हणजे मित्रमंडळ असे फारसे झालेच नाही. त्यात परत ‘पैसेवाल्याचा मुलगा’, म्हणून बाकीचे लोकही अंतर राखून राहायचे. नोकरांची मुले, कितीही झाले तरी, आपल्या पायरीनेच वागायची. त्यांच्या आई वडिलांनी मालक आणि नोकर यातला भेदभाव मुलांना लहानपणीच शिकवला होता. उत्तरेत ही अंतरे जरा जास्तीच पाळतात .
| Face similar to Ravi |
शिक्षणासाठी रवी दिल्लीत राहिला तरी त्याच्यावर कायम लक्ष असायचे. थोडक्यात तो “गरीब बिचारा श्रीमंत मुलगा” ( Poor Little Rich Kid ) असा झाला होता. माझ्याशी बोलताना , पोटात दारूचे दोन पेग गेल्यामुळे का होईन तो खुलून बोलत होता.
रात्र चढत गेली तशी रविला पण चांगलीच चढली. त्या मोकळ्या आकाशाखाली करोडो तारे वर चमकत असताना समोर रवी बोलत होता आणि माझ्या मनात माझ्या जिवाच्या जीवलगाचे , पंकजचे विचार येत होते.
कुठे असेल माझा राजा ? आता या थंडीत असता तर पाय पसरून बसलो असतो…. आणी त्याला तसाच माझ्या पायांवर बसवून घट्ट मिठी मारली असती. मग ती शहारे आणणारी थंडी त्याला बाधू नये म्हणून ब्लॅंकेटचा विळखा आमच्या नग्न शरीराभोवती लपेटला असता. मला कोकणातला तो जबरदस्त पाऊस आणि आमचा पेटलेला शृंगार आठवत होता.
“बिट्टूभय्या , बिट्टू भय्या … कहा खो गये?” रवी माझ्या मांडीवर हात ठेवून मला हलवत विचारात होता.
मी दचकलो. “कुछ नही यार ….बस किसीकी याद आई,” मी पडेल आवाजात उत्तर दिले. बहुतेक माझ्या चेहर्‍यावर त्याने स्पष्टपणे वाचले असावे.
“कोई अपना था ? …..जो आजभी सपना है?” त्याने माझा हात हातात घेत विचारले. माझ्या डोळ्यातले अश्रु मी त्याच्यापासून लपवू शकलो नाही. मी होकारार्थी मान डोलावली. त्याने फार काही समजल्यासारखे माझ्या मांडीवर थापटले. त्याचे डोळे जड झाले होते.
“उद्या बोलू. आता मला चढली पण आहे आणि झोप पण आली आहे,” तो म्हणाला आणि उठू लागला. त्याची कुबडी जवळ नसल्यामुळे अर्थातच त्याचा तोल गेला. मी खुर्चीवरून उठलो. त्याला सावरले आणि त्याचा हात माझ्या खांद्यावर टाकून त्याला माझ्या कंटेनरमध्ये नेऊ लागलो.
त्याला बेडवर झोपवले आणि त्याच्या चेहर्‍याकडे पाहिले. पापाचा लावलेश नसलेला तो सुकुमार चेहरा मला माझ्या फ्लॅटमधल्या, सोफ्यावर पहुडलेल्या, पंकजची आठवण करून देत होता. क्षणभर मला चित्रपटात दाखवतात तसा तिथे अक्षरशः पंकजच असल्याचा भास झाला. मी त्याचे चुंबन घेण्यासाठी वाकलो आणि भानावर आलो.
हा तर रवी होता…माझा पंकज नाही. दारू प्यालो असलो तरी माझी विचारशक्ती जागी होती. असं दारू पिऊन झोपलेल्या रवीचा फायदा घेणे योग्य नव्हते. माझा, त्याच्या अंगावर रेंगाळत असलेला, हात मी मोठ्या कष्टाने आवरला.
पण पंकजच्या आठवणीने माझा लंड ताठला होता. आम्ही एकमेकांबरोबर घालवलेले अनेक मादक क्षण मला आठवत होते. तो कोकणातल्या धुवांधार पावसात केलेला ओलेता शृंगार, फुटबॉल प्रॅक्टीसनंतर त्याला वाटलेला मत्सर आणि त्याला वाटणारे माझ्या पायांबद्दलचे आकर्षण, मढ आयलंडच्या त्या उघड्या बाल्कनीत केलेली आंघोळ आणि घड्याळ …एक ना दोन अनेक आठवणींनी मी पेटून गेलो होतो.
रवीच्या अंगावर एक रजाई टाकून मी सुद्धा त्याच रजाई मध्ये घुसलो. समोर शांत झोपलेल्या रवी कडे पाहत मी माझा लंड हळूच बाहेर काढला आणि मुठीत पकडून वर खाली हलवू लागलो. बेडला फार धक्के बसले असते तर रवी कदाचित जागा झाला असता. त्यामुळे माझे लवड्याचे स्ट्रोक्स हळुवार चालू होते. मी मधूनच डोळे मिटून माझ्या आणि पंकजच्या आयुष्यातले ते उत्कट क्षण आठवत होतो.
मला पंकजने पहिल्यांदा त्याची गांड ऑफर केली ती जर्मनीत . आजारातून उठलेल्या माझ्या पंकजची गांड मारताना मी हळुवार झवत होतो. जणू एखाद्या फुलातून मध शोषून घेणारी मधमाशीच. माझ्या लाडक्याला कुठलाही त्रास होऊ नये म्हणून मी माझा राक्षसी आवेग आवरून धरला होता. जेव्हा माझा चिक त्याच्यामध्ये गळत होता तेव्हा एखादे स्वप्न पूर्ण व्हावे अश्या तृप्ततेने मी डोळे मिटून घेतले.
माझा झडून गेलेला सोटा, त्याच्या गांडीतून पटकन बाहेर काढायला मी नाखुश असायचो तर तो मला तसाच त्याच्या छातीवर ओढून घ्यायचा, त्याच्या लांबसडक हातांनी माझ्या पाठीला विळखा घालून आवळून धरायचा.
त्याचा लंड पटकन गळून गेला की चोरी पकडली गेल्यासारखा त्याचा चेहरा व्हायचा. मग त्याची नाराजी दूर व्हावी म्हणून काय प्रयत्न करायला लागायचे. काही वेळा मी त्याचा चिमुकला झालेला लंड चोखत बसायचो, त्याचा चिक चाटून पुसून साफ करून गट्टम करायचो. मी अतृप्त असलो तरी मी त्याला कधीच तसे जाणवू दिले नाही. कदाचित त्यामुळेच त्याचा आत्मविश्वास जागा होऊन त्यो लवकर नॉर्मल झाला .
पहिल्यांदा त्याने माझी मारली तेव्हा तर मी केवढा खुश झालो होतो. हजार चुंबने घेऊन मी त्याला पृथ्वीचा राजा असल्याचा फील दिला होता. त्याला काय आवडते आहे हाच माझ्या जीवनाचा केंद्रबिंदू झाला होता.
तो माझ्या गांडीत घुसला की जणू दिवाळीची फुलबाजी लावल्यावर जसा आनंद वाटतो तसा माझ्या चेहर्‍यावर दिसायचा . माझ्या हुंकारांनी, कामुक चेतवण्याने, झवाड बोलण्याने तो अजून अजून पेटायचा. त्याचा स्पीड वाढला की माझ्या अंगावर रोमांच उभे राहायचे. कंडोम, वॅसलिन यामुळे गुळगुळीत झालेला त्याचा बुल्ला, त्याचे पौरुषत्व तपासण्यासाठी माझ्या अंगावर जोर काढायचा आणि त्याची दासी बनल्याचा पूर्ण आनंद मला मिळायचा.
हे सगळं आठवत असताना माझ्या हातांचा स्पीड कधी वाढला हे मला कळलेच नाही. गेले दोन तीन महीने मी ‘आपला हात आपलीच साथ ‘ पॉलिसी राबवून गाळत होतो. पैसे देऊन सेक्स मी आजपर्यंत केला नाही. स्त्रीशी असो की पुरुषाशी. माझं मन मानेल तेव्हा, आवडेल त्याच्याशीच मी रत झालोय. एखादा फायदा मिळेल म्हणून किंवा काही अटी घालून कुणाला आपले शरीर उपभोगू देणे ही तर वेश्यावृत्ती झाली.
अडचणीत असलेल्या कुणाचा गैर फायदा घ्यायचा नाही ही माझी अजून एक पॉलिसी आहे. असा माणूस एखाद्या ब्लॅकमेलरपेक्षा वेगळा नसतो. माझ्या पेटवण्यामुळे कुणी अस्वस्थ झाला आणि त्याने विरोध दर्शवला तर मी स्वतःला आवर घालतो. कारण एखाद्याला आवडत नाहीये तरी तुम्ही त्याच्या अंगचटीला जात असाल तर तुम्ही एक सडक छाप माणूस आहात. एका बलात्कारी माणसात आणि तुमच्यात तसा काही फरक उरला नाहीये.
रविमुळे, मला आज पंकजची आठवण आली होती. माझा हात जोरजोरात माझ्या लाडक्या बाबूला चोळत होता. प्री कम येऊन माझा सुपडा बुळबुळीत झाला होता. काही क्षणात माझा चिक ओझरू लागला आणि मी शेजारी झोपेत कूस बदलणार्‍या रवीकडे पाहत हातातल्या रुमालात चीक सोडला.
एक निश्वास टाकून मी पाठीवर आडवा झालो आणि क्षणात झोपी गेलो.
सकाळी सहा वाजता उठलो तर रवी माझ्याआधीच जागा झाला होता. त्याने कुणाला तरी चहा बनवायला सांगितला होता. मी बाहेर आलो तसा त्याने मला गुड मॉर्निंग विश केले. मी चहा घेतला, व्यायाम केला,
तो पर्यन्त एका कामगाराने आंघोळीसाठी गरम पाणी आणून दिले. रविला मी माझ्या बाथ क्युबिकलमध्ये आंघोळ करायला सांगितली. तो आंघोळ करत असताना त्याला उभे राहून आंघोळ करणे अवघड जात होते. मग मीच त्याला साबण लावून दिला. अंगावर पाणी घातले. त्याचा तो एक पाय सोडला तर मुलगा एकदम शंभर नंबरी होता.
त्याला आंघोळ घालत असतानाच त्याला आवळावे किंवा राजीवला , सुकृतला पटवले तसे पटवावे असा एक झवाड, हलकट विचार माझ्या कामासक्त मनात आला होता. पण “कंट्रोल… बिट्टू… कंट्रोल “ असे म्हणत मी स्वतःला सांभाळले.
आज रवीच्या चमच्यांना मी घरी पाठवून दिल्यामुळे आम्हाला बरेच काही बोलता आले. त्याच्याशी बोलताना एक लक्षात आले की या पोराच्या मनात त्याच्या पायामध्ये असणार्‍या व्यंगामुळे एक न्यूनगंड निर्माण झालेला आहे. आपण इतरांपेक्षा कमी आहोत किंवा आपल्याला जमेल का ? अशी शंका त्याच्या मनात कायम असायची.
पण तो न्यूनगंड असाच जाणार नव्हता. आणि रवीसाठी माझ्याकडे तेवढा वेळ सुद्धा नव्हता. संध्याकाळी रवी घरी जाण्यासाठी निघाला तेव्हा बोलता बोलता तिवारीने त्याला माझ्या जमूनोत्री ट्रेकबद्दल संगितले . मी त्याला काही अजून माहिती देत असतानाच रवी गाडीत बसला.
मला त्याने विचारले,” कब जा रहे हो आप?”
मी चार दिवसात निघणार होतो. तसे मी त्याला सांगत असतानाच एक जोरदार वावटळ आली. वार्‍याबरोबर धूळसुद्धा उडाली. रवीने घाईघाईने खिशातून रुमाल काढला आणि तोंडावर धरला. मी त्याला हात हलवून बाय केले…..गाडी पुढे गेली…आणि अचानक माझ्या लक्षात आले…त्याने खिशातून काढून तोंडावर धरलेला तो रुमाल …काल रात्री मी वापरलेल्या रुमालासारखाच होता…ओह शिट…आता ?
(अपूर्ण )
बिट्टू आणि पंकजची अधुरी प्रेमकहाणी
पंकजशी पहिली भेट – कानात सांग माझ्या भाग १
जर्मनीतला पहिला अनुभव – कानात सांग माझ्या भाग २
मढ आयलंड हॉटेल बाल्कनीत केलेला शृंगार – जीवनात ही घडी भाग १
कोकणात -पावसात- पंकजबरोबर – गच्चीत – जीवनात ही घडी भाग २
पंकजचे पायांचे आकर्षण – आज कल पांव जमीन पर भाग १
आंघोळीच्या कथा
सुकृत – चॉकलेट बॉय
राजीव – हरवले ते सापडले
- या कथा केवळ मनोरंजनासाठी लिहीलेल्या आहेत.कथेतील वर्णनाचे जिवंत व्यक्ति, घटना अथवा प्रसंगांशी काही साधर्म्य आढळल्यास केवळ योगायोग समजावा.
- अनोळखी व्यक्तींशी शारीरिक संबंध ठेवणे किंवा मुखमैथुन, गुद मैथुन करणे आरोग्याच्या दृष्टीने अतिशय जोखमीचे आहे. गुप्तरोग किंवा एड्स असे भयानक आजार होऊ शकतात. तेव्हा अशी काही कृती करताना सारासार विचार बाळगा.
- प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे ही आवश्यक बाब समजावी .
No comments:
Post a Comment