डोळे हे जुलमी गडे भाग ३ Marathi Gay Experience

#marathigay हिच संधी साधून मी अलगद त्याच्या ओठांवर माझे ओठ टेकवले तसा प्रेमाच्या आगीत तोही वितळत गेला.त्याचा फणफणलेला नाग आता चांगलाच सुजला होता. मी सरळ त्याची चेन उघडून चोखायला सुरुवात केली. 


आज 14 फेब्रुवारी , व्हॅलेंटाईन डे, प्रेमाचा उत्सव.तुम्हा सर्वांना हवे असलेले प्रेम भरभरून मिळो, समोर प्रेम करत असलेली व्यक्ती ओळखता येवो आणि त्याच्यावर स्वतःचे 'स्व' बाजूला ठेवून मनापासून प्रेम करता येवो ही शुभेच्छा देतो.

आपला उत्साही वाचक आणि लेखक स्वप्नील सातारकरची ही कथा तुमच्या पसंतीला पडली आहे असे गोष्टीच्या हिट्स वरून लक्षात आले.  जीवनात अशी माणसे येतात आणि आठवणी ठेवून जातात. त्यांच्या बरोबर घालवलेले काही क्षण पुढे अनेक वर्ष आठवत राहतात. आजचा हा किस्सा सुद्धा तसाच काही आहे. स्वप्नीलला आपला अभिप्राय नक्की कळवा .
त्याचा ई मेल आय डी आहे satarkar.swapnil79@gmail.com

या पूर्वीचे भाग येथे वाचा.
डोळे हे जुलमी गडे भाग १
डोळे हे जुलमी गडे भाग २
==========================================================


मी विचारात हरवलो असतानाच सिमर माझ्याजवळ येऊन बसला. काहीतरी प्राॅब्लेम आहे हे त्याने बरोबर ओळखले. त्याने थोडा फोर्स करताच मी  मनातलं सगळं काही त्याच्यासमोर बोललो, मला कसं गिल्टी वाटतंय हे मी सांगितले.

जे काही घडले ते सहज घडून आले, नैसर्गिक गरज होती वगैरे वगैरे त्यानं बरंच समजावून सांगितले. तेव्हा माझे मन शांत झाले. खुप हलकं वाटु लागले. मी त्याच्या मांडीवर डोकं ठेवून शांतपणे झोपी गेलो. जेवण आल्यावर त्याने मला उठवले.

जेवण झाल्यावर पुन्हा एकदा मी त्याच्या कुशीत शिरलो. आता आमच्या छान गप्पा सुरू झाल्या. त्याचं कुटुंब मुळचे पंजाब मधील तरणतारण जिल्ह्यातील एका गावचे रहिवासी आहे. त्याचे जवळपास तीस लोकांचं कुटुंब असुन, आजही त्यांचे एकत्र कुटुंब आहे. आजी वडील, चुलते आणि सगळी भावंडं सगळे एकत्र राहतात.

सिमरजित लहान असतानाच दहशतवादाचा फार मोठा फटका त्याच्या कुटुंबाला बसला होता. त्याच्या घरातील अनेकजण  एका दहशतवादी हल्ल्यात मारले गेले होते. त्यानंतर त्याचे कुटुंबीय लुधियाना शहरात स्थलांतरित झाले. लुधियाना मध्ये त्याच्या वडिलांनी रेडिमेड कपडे तयार करण्याचा कारखाना (टेक्सटाइल मिल) सुरू केला. 

सिमरजितने सैन्यात नोकरी पत्करली. लुधियानात राहणाऱ्या, काॅलेजमध्ये जाणाऱ्या गुलशन  नावाच्या मुलीबरोबर त्याचे प्रेम संबंध होते. ती मुलगी पर जातीतील असल्यामुळे घरातून प्रचंड विरोध सहन करावा लागला. घरातल्याच लोकांनी त्याचा पाठलाग करताना त्याच्या गाडीचा अपघात घडवून आणला, ज्यामध्ये गुलशनचा मृत्यू झाला.

त्या घटनेनंतर सिमरजित कित्येक दिवस डिप्रेशनमध्ये होता. मिल्ट्रीचे  ट्रेनिंग आणि ट्रिटमेंट त्याच्या कामी आले. तो हळूहळू यातुन बाहेर आला, कुटूंबाशी मात्र कायमचे संबंध तोडून टाकले.

त्याचवेळी त्याने शपथ घेतली की, यानंतर तो कधीच लग्न करणार नाही, त्याचे उर्वरित आयुष्य हे त्याने कायमचे देशाला अर्पण केले आहे. त्याने अनेक दहशतवादविरोधी कारवायांमध्ये सहभाग घेतला होता.

गेल्या पाच वर्षांपासून तो घरापासून दूर अंदमान निकोबार बेटांवर नेमणुकीस आहे. अपघाताची घटना घडल्यापासून गेले सात वर्षे तो घरी गेला नव्हता.

आज केवळ त्याची आजी अत्यवस्थ असल्यामुळे, आणि केवळ तिने भेटण्यासाठी बोलावले म्हणुन सात वर्षांनी घरी परत निघाला होता. गेल्या सात वर्षांत त्याने एकदाही स्वत:च्या मनाला प्रेम या भावनेचा साधा स्पर्शही होऊ दिला नव्हता."

त्याच्या आयुष्यात घडलेल्या घटनांचे एकेक पदर माझ्या समोर उलगडत गेले. हे सगळं ऐकल्यावर माझा ऊर अभिमानाने भरून आला. सिमरजीत मधील एक सच्चा देशभक्त सैनिक आज मला दिसला होता.

त्याच्या उरातल्या वेदना त्याने आज पहील्यांदाच कोणासमोर बोलुन दाखवल्या होत्या. मधुनच मी त्याला किती त्रास दिला ते आठवले, आणि माझे डोळे भरून आले. तो मात्र मनापासून बोलत होता.

तो माझ्या बद्दलही अतिशय तळमळीने बोलत होता. त्याने सांगितले की, "तुझे डोळे फार पाणिदार आणि गहीरे आहेत, पटकन वेड लावतात. या डोळ्यांनी माझा घात केला." हे सांगताना तो भुतकाळात हरवला.

त्याची प्रेयसी गुलशनचे डोळे असेच खोल गहिरे होते. याच डोळ्यांनी त्याला वेड लावले. आणि तो तिच्या  प्रेमात पागल झाला. आज त्याला त्याच डोळ्यांची आठवण माझे डोळे करून देत होते. त्याने मोबाईलवर लावलेल्या गाण्यांचा अर्थ मला आता समजला. .

मला पहिल्यांदा पाहिल्याबरोबर त्याला गुलशनची आठवण तीव्रतेने आली. माझे डोळे अगदी तिच्या डोळ्यांसारखेच आहेत असे त्याने सांगितले. आणि म्हणुनच पुन्हा एकदा मला पाहताच त्याला या डोळ्यांनी वेड लावलं होतं.

मला पाहताच तो माझ्या डोळ्यात हरवून गेला तरीही सुरुवातीला त्याने फार सिरीयसली घेतले नाही. पण माझ्या स्वभावतली चंचलता, अल्लडपणा आणि माझ्यातला नटखटपणा आणि चेहऱ्यावरचे खोडकर भाव यांनी त्याला माझ्या अधिकच जवळ खेचुन आणले, आणि तो माझ्यात गुंतू लागला.

तरीही त्याने स्वत:ला सावरले होते पण रात्रीच्या प्रसंगानंतर मी घाबरुन जाऊन त्याच्या मिठीत शिरलो आणि त्याचा स्वत:वरचा ताबा सुटला. मला उघडा पाहिल्यानंतर इतकी वर्षे दाबुन टाकलेल्या त्याच्या नैसर्गिक भावना उफाळून आल्या आणि त्याने मर्यादा ओलांडली.

एक गोष्ट मात्र त्याने पुन्हा एकदा सांगितली की, त्याला मुलांचं आकर्षण आजही वाटत नाही.

"फक्त या डोळ्यांनी घात केला. आणि मी तुझ्या डोळ्यांच्या डोहात पार बुडालो." त्याच्या प्रत्येक वाक्यानिशी मी सिमरजितच्या प्रेमात पडत होतो, पण तो मात्र पुन्हा पुन्हा हेच सांगत होता की मला मुलं आवडत नाहीत. मधुन मधुन मी पण त्याला माझ्या घरची माहिती सांगत होतो.

गाडी एकामागून एक स्टेशनं मागं टाकत चालली होती. आम्ही दोघे एकमेकांना मिठी मारून झोपी गेलो होतो. बाहेरच्या आवाजाने मला जाग आली म्हणून उठून पाहिले तर गाडी नागपूर स्टेशनवर थांबली होती. दुपारचे साडेतीन वाजुन गेले होते.

त्याने सांगितलेल्या या सगळ्या माहिती मधुन एक गोष्ट मला समजली, ती म्हणजे सिमरजित अद्याप अविवाहित होता. मी मनातून सुखावलो, का ते माहित नाही.

कुटुंबाचा त्याग करून, समाजासाठी, देशासाठी इतकं सगळं केलं या माणसाने, पण त्याबदल्यात याला काय मिळाले? वाळवंटच झाले की त्याच्या आयुष्याचे? घरातल्या लोकांनी तरी याला कुठं समजून घेतले? सगळीकडून उजाड झालंय त्याचं जीवन. या सगळ्यातुन बाहेर काढण्यासाठी त्याच्या दुखऱ्या मनावर प्रेमाची फुंकर घालणे फार आवश्यक आहे. काय करता येईल यासाठी? मी विचारात पडलो होतो.

मनाशी एक निश्चय केला की, काहीही झालं तरी आपण द्यायचा त्याला प्रेमाचा आधार. याला नाही एकटं सोडून द्यायचं. सगळ्या जगाशी दोन हात करावे लागले तरी चालतील, पण 'त्याच्या सुखासाठी मी स्वत:ला समर्पित करण्याचा निर्णय घेतला.' आणि सिमरजितकडे मान वळवली. पाहतो तर काय हे महाराज एकटक मला पहात होते. कधी जागा झाला ते कळलेच नाही.

मला हसताना पाहून त्याने काय झाले म्हणून कुतुहलाने विचारले. पण मी काही नाही म्हणून सांगायचं टाळलं.  आज रात्री स्वत: पुढाकार घेऊन माझं शरिर त्याला समर्पित करायचे हे मी मनोमन ठरवले होते.

तुझ्यासाठी काही पण ..कुठेपण ..कधी पण .....काल्पनिक चित्र 

खुप कंटाळा आला होता म्हणुन मग चहा घेऊन आम्ही  मागच्या पुढच्या बोगीमध्ये जाऊन फिरुन आलो. मला पायाला जखम असल्यामुळे जास्त न फिरता परत केबिन मध्ये येऊन झोपलो. सिमरजित थोड्या वेळाने परत आल्यावर मी पुन्हा त्याच्या कुशीत शिरलो. काही वेळाने आम्ही एकत्र जेवण केले. ९.०० वाजता आमची झोपण्याची तयारी झाली.

सिमरजित मला म्हणाला, तुला वरच्या बर्थवर जाता येणार नाही तेव्हा तु खाली झोप मी वर झोपतो. मी त्याला हसुन डोळा मारत म्हणालो, "तुलाच तर वर झोपायचंय."

" काय?" असं प्रश्नार्थक नजरेने पाहत त्याने विचारले, तेव्हा मी फक्त स्माईल केले आणि दोन्ही बाहु पसरून त्याला मिठीत येण्याचे आवाहन केले.

तो माझ्या शेजारी येऊन बसला आणि कपाळावर हलकेच किस करत "काय पाहिजे?" म्हणाला. मी काहीच न बोलता त्याच्या मांडीवर डोकं ठेवून झोपलो. तो माझ्या कपाळावर आणि केसांमधून हात फिरवत होता.

मी मनोमन गुलशनला धन्यवाद दिले, आणि त्याचबरोबर तिला एक आश्र्वासनही दिले की, काहीही झालं तरी "ज्याला तु जीवापाड प्रेम केलंस त्याची शक्य तितकी काळजी मी घेईन. सिमरजितला माझ्या आयुष्यात ठेवण्यासाठी मी काहीही करायला तयार आहे. मी कधीच त्याच्या दुःखाचे कारण बनणार नाही. त्याला सुखी ठेवण्यासाठी तु जे काही केले असते ते सगळे मी करेन."

विचार चालू असतानाच रात्री गाडी भोपाळला थांबली. तेव्हा केटरींगवाला मुलगा काॅफी देऊन गेला. कॉफी पिऊन दोघे फ्रेश झालो. त्याने दरवाजा लाॅक करुन झोपायची तयारी केली. तो वरच्या बर्थवर निघाला, इतक्यात मी त्याच्या हाताला धरुन त्याला थांबवले आणि जवळ बसवत त्याच्या डोळ्यात पाहून म्हणालो, "मुझसे कभी दुर नहीं जाना, मुझे डर लगता हैं !"

" बहोत बडा पागल है तु!" असं म्हणत त्याने त्याच्या ह्रदयाशी घट्ट पकडून ठेवले. हिच संधी साधून मी अलगद त्याच्या ओठांवर माझे ओठ टेकवले तसा प्रेमाच्या आगीत तोही वितळत गेला.

त्याचा फणफणलेला नाग आता चांगलाच सुजला होता. मी सरळ त्याची चेन उघडून चोखायला सुरुवात केली. सकाळी एकदा झवून झालेले असल्यामुळे कसली लाज आणि कसली शरम. त्यानेही माझ्या अंगावरून हात फिरवायला सुरुवात केली. मी त्याला थांबवले आणि स्वतःच अनावृत्त होऊन त्याच्यासमोर उभा राहिलो.

“सिमर, आजसे यह जवानी सिर्फ तेरे लिये है." मी म्हणालो.  माझा लवडा चोखण्यासाठी तो खाली वाकला तसा मी पाठमोरा झालो. माझी गांड त्याच्यासमोर करून उभा राहिलो. त्याला माझा इशारा कळला . हळूच त्याने त्याचे बोट माझ्या भोकात घालायला सुरुवात केली.

मी आखडलो. भोक गच्च ओढून घेतले. त्याने बोट बाहेर काढले. माझ्या मागे उभा राहून हलक्या आवाजात म्हणाला,” लाडो राणी , तुला जमणार नसेल तर नको करायला .... तुला त्रास होईल असलं काही करणार नाही मी.”

माझ्या पाठीची तो चुंबने घेऊ लागला. मी त्याच्याकडे वळून म्हटले...” माझ्या राजा ...आज तर झवूनच घेणार मी तुझ्याकडून.” माझ्या या आग्रही बोलण्यावर तो हसला. खाली वाकून, बॅगमधून त्याने सरसोच्या तेलाची बाटली काढली.

सीटवर मांडी ठोकून बसला आणि त्याने एखादे लहान मूल घ्यावे तसा मला कुशीत घेतला. त्याचे बोट त्याने सरसोंच्या तेलात बुडवले आणि हळू हळू माझे रिमिंग म्हणजे गांडीत बोट घालून भोकाची मालीश चालू केली.

त्याच्या हळुवार स्पर्शात आश्वासकता होती. हा माझा राजा मला कधीही त्रास देणार नाही याची खात्री पटू लागली. साधारण दहा एक मिनिटात मी मोकळा झालो. सिमरचे बोट माझ्या भोकात अगदी सहज आत बाहेर करू लागले .

मला कॉन्फिडन्स आला तसा मी त्याचा बुल्ला तेलात माखला आणि माझ्या गांडीत घुसवून घेऊ लागलो. सिमरजित अजूनही सीटवरच बसलेला होता. मी हळू हळू गांड फाकवत होतो. तो ही हळूच जोर लावत होता. त्रास तर होताच होता पण माझा निश्चयसुद्धा पक्का होता.

शेवटी एकदाची ही खुट्टी माझ्या भोकात टाईट बसली आणि मला उत आला. मी दणदण करत वर खाली होऊ लागलो. सकाळची पायाची इजा जणू विसरून गेलो. रेल्वेच्या खड खड आवाजात आमच्या झवण्याची खड खड मिसळून जात होती. काही वेळ गेल्यावर सिमरजितने मला सीटवर डॉगी स्टाइलमध्ये बसवले आणि माझी गांड मारू लागला. आमच्या प्रेमाचा वसंत चढत्या रात्री बरोबर बहरत गेला.

खूप वेदना होत होत्या पण माझा लाडका खुश होता म्हणून मी सहन करत होतो. सकाळीच लवडा गाळल्यामुळे सिमरजितच गळायला खूप वेळ लागला. शेवटी एकदाची माझी गांड चिकट करून त्याने आनंदाचा निश्वास टाकला.

सरदारच्या लवड्यात इतकी वर्षे साचलेला जोर होता. तो त्याने माझ्या पुच्चिवर काढला. माझी गांड खूप दुखत होती. मी त्याला संगितले . सिमरजितकडे एक वेदनाशामक स्प्रे होता. आणि गोळ्या होत्या. त्या मी घेतल्या. तिकडे गाडी आग्रा स्टेशनवर थांबली होती. इकडे या माझ्या शाहजहानचा ताठलेला ताजमहाल शांत करून मी त्याच्या मिठीत विसावलो होतो.

पहाटेचे पाच वाजुन गेले होते. आम्ही दोघेही निर्वस्त्र एकमेकांच्या मिठीत होतो. बाहेर तुरळक लाईट दिसत होत्या. बहुतेक गाडी दिल्ली शहरात प्रवेश करत होती. दोघेही आवरण्यासाठी उठलो. खरंतर कालचा सबंध दिवस आणि आजची सगळी रात्र मी त्याच्या मखमली मिठीत घालवल्यानंतर आता मला त्याच्या बाहुंच्या विळख्यातून बाहेर पडु वाटत नव्हते. नाईलाजाने उठावे लागले.

आम्ही सगळं आवरून तयार झालो. गाडीतून सगळे सामान घेऊन खाली उतरण्यापासून पुन्हा टॅक्सी बघुन मला हाॅटेलवर पोहोचवण्यापर्यंत सगळं त्यानेच केलं. हाॅटेल मध्ये आमचं बुकींग होते. २ सुट आमच्या फॅमिली साठी होते. रुम ताब्यात घेऊन आम्ही रुममध्ये गेलो.

त्याने पहिल्यांदा मॅनेजमेंटकडून डॉक्टरांना बोलावले व माझ्या पायाची जखम दाखवली. डॉक्टरांनी तपासणी करून जखम खोल नसल्याचं सांगितलं व मेडिसीन देऊन दोन दिवस आराम करायला सांगितले. डॉक्टर गेल्यावर सिमरजित जायला निघाला, मी त्याला थांबवले. मग तो पण जास्त आढेवेढे न घेता थांबला. आम्ही अंघोळ वगैरे सगळं आवरून तयार झालो. एकत्रच नाष्टा केला.

दरम्यान भाईचा काॅल आला. ते सगळे विमानतळावर पोहोचले होते आणि थोड्याच वेळात विमान टेक ऑफ करणार होते. आता काही वेळातच घरचे सगळे येणार होते. त्यानंतर मग तासभर थांबुन सिमरजित जायला निघाला. एकमेकांच्या घराचे पत्ते, मोबाईल नंबर वगैरे सगळी देवाण घेवाण आधीच झाली होती.

पुन्हा कधी भेट होईल, भेट होईल की नाही या कशाचीच खात्री नव्हती. मला तरी पुन्हा कधी त्याला भेटणे शक्य नव्हते . त्याने मात्र मला पुन्हा भेटण्याचे आश्वासन दिले. तो निघाल्यावर मात्र माझे डोळे भरून आले. तेव्हा त्याने खुप प्रेमाने मला जवळ घेतले. जाता जाता पुन्हा एकदा त्याने एक प्रदिर्घ चुंबन घेतले आणि तो निघाला.

मी लिफ्ट पर्यंत त्याला सोडायला गेलो. तो लिफ्टच्या दरवाजाआड झाला आणि मी जड अंतःकरणाने आणि भरलेल्या डोळ्यांनी परत रुम मध्ये आलो. एका कुठलंही नाव नसलेल्या नात्यासाठी, कुठलंही भविष्य नसलेल्या नात्यासाठी मी तळमळत होतो.

दुपारी घरातले सगळे आणि बाबांच्या ऑफिस मधले मित्र, त्याच्या फॅमिली वगैरे सगळे दिल्लीत पोहोचले. मला झालेली जखम बघुन आई-बाबा, भाई सगळेच घाबरले. काय झालं, कुठे झाले, कसं झालं असे एक ना अनेक प्रश्न उपस्थित झाले. परंतु मी कोणत्याही प्रश्र्नांची खरी उत्तरे देऊ शकलो नाही किंवा दिली नाहीत. या सगळ्यात भाईची नजर टाळणं मला खूप मुश्कील झाले.

लग्न समारंभ उरकल्यावर सगळे पुढच्या टुरला निघाले. मला जाता येणार नव्हते. आता मात्र आई-बाबांना पुढे पाठवून भाई माझ्या सोबत थांबला. माझं नजर चुकवणं, माझं बदललेलं वागणं हे सगळं भाईला समजत होते, त्याला खटकत होतं. त्याला या सगळ्याचा त्रास होत होता.

त्यामुळे दुसऱ्या दिवशी त्याने मुद्दाम हा विषय पुन्हा काढला. "जे काही बोलायचे आहे ते माझ्या डोळ्यात डोळे घालून बोल." भाई असं बोलल्यावर मात्र मी स्वत:ला रोखु शकलो नाही. मी भाईला घडलेली घटना इत्यंभूत सांगितली.

आमचे शरीर संबंध मी लपवून ठेवले आणि अगदी शेवटच्या चुंबनापर्यंत मी सांगितले. कारण 'ते' सांगण्या इतपत धैर्य माझ्याकडे नव्हते. भाईने सगळं शांतपणे ऐकून घेतले.

शेवटी तो इतकंच म्हणाला की, "खंडु इतकं सगळं झालं पण दोन दिवसात तु एकदाही मला काहीच बोलला नाहीस? कळलंच नाही रे, तु स्वत:चे निर्णय घेण्याइतका मोठा कधी झालास ते?"

यावर मात्र माझ्या डोळ्यांत पाणी आलं. मी फक्त इतकंच म्हणालो, "भाई मी चुकलो का रे?" पण त्यानं काहीच उत्तर दिले नाही. अतिशय प्रेमाने मला छातीशी कवटाळले, आणि डोक्यावर हात फिरवत एवढंच म्हणाला, "तु चुकलास की बरोबर आहेस हे येणारा काळच ठरवेल."

रात्री झोपेत असताना कोणाच्या तरी बोलण्याच्या आवाजाने मला जाग आली म्हणुन हळूच पाहिले तर शेजारी भाई नव्हता. नीट डोळे उघडुन पाहिले तर भाई बाहेर गॅलरीत उभे राहून हळु आवाजात फोनवर बोलत होता. मी जागा झालो आहे हे जाणवून न देता बोलणे ऐकत होतो. तो बहुतेक बाबांशी बोलत असावा.

भाई सांगत होता, "त्याला आता कोणीही काहीही बोलायचे नाही. त्याचं वय आता असं आहे की आपण काही बोलायला गेलो तर उलटा परिणाम होऊ शकतो. कदाचित तो भलतंच काहीतरी करेल आणि तेच आपल्याला नकोय. तुम्हाला काही समजलं आहे असं सुद्धा जाणवून देऊ नका. त्याला एकेक अनुभव घेऊ देत, त्याचं त्यालाच काय चुक काय बरोबर हे समजेल. फक्त आपल्याला त्यासाठी काही काळ वाट पाहावी लागेल."

दोघांचं संभाषण सुरू होतं पण मला त्यातून इतकंच समजलं की भाईने बाबांना काहीतरी सांगितले आहे आणि तो माझ्या बद्दल बोलत होता. आणि सध्या तरी बाबा मला काहीच विचारणार नाहीत.

दुसऱ्या दिवशी भाई बाथरूममध्ये असताना मी सिमरजितला कॉल केला. तो फारसा बोलला नाही पण मी त्याला थोडक्यात माहिती सांगितली. त्यावर त्याने भाईशी बोलायचे आहे असे सांगितले. मी त्याला ‘नंतर बोलू’ म्हणुन टाळले.

दुपारी भाई स्वतः मला म्हणाला की त्याला सिमरजितशी बोलायचे आहे. मग मी त्याला टाळु शकलो नाही. मी कॉल लाऊन दिला, तेव्हा भाईने फक्त मला संकटात असताना मदत केल्याबद्दल त्याचे आभार मानले आणि फोन ठेवला.

पुढे दुसऱ्या दिवशी आम्ही दोघे इतर सगळ्यांबरोबर ट्रिपमध्ये जाॅईन झालो. संध्याकाळी सिमरजितचा मला कॉल आला. आम्ही परत कधी जाणार याची सगळी माहिती विचारली व जेव्हा आम्ही बंगलोरला परत जाऊ तेव्हा दिल्ली विमानतळावर आम्हाला भेटायला नक्की येईन असे त्याने मला वचन दिले. नंतर पुढचे ७ दिवस आम्ही मस्त ट्रिप एन्जाॅय केली.

मी निसर्गरम्य वातावरणात जाऊन हळुहळु या सगळ्या मानसिकतेतुन, विचारचक्रातून बाहेर आलो आणि बराच सावरलो. शेवटी दोन दिवस दिल्लीला येत असताना मी सिमरजितला कॉल केला पण त्याने रिप्लाय दिला नाही.

मी खूप कॉल केले . त्याचा एकदाही रिप्लाय आला नाही. मग मात्र मी खूप अस्वस्थ झालो. मला काहीच समजेना तो असा का वागला. एका बाजूने खुप राग आला . दुसऱ्या बाजूला खुप काळजी वाटत होती. तो असा बेफिकीर नक्कीच नाही, काय झाले असेल?

मनात अनेक शंका कुशंका येत होत्या. पण तरीही मन सांगत होते की, काहीही झालं तरी तो त्याचा शब्द निश्चित पाळेल व विमानतळावर भेटायला नक्की येईल या एकाच आशेवर मी होतो.

शेवटी आमचा परत जाण्याचा दिवस उजाडला. आम्ही सगळे विमानतळावर पोहोचलो. विमानाला अजून बराच अवकाश होता. विमानतळावर  मी सैरभैरपणे त्याला सगळीकडे शोधत होतो. फिल्मी स्टाइल मध्ये शेवटच्या मिनिटाला तरी तो येईल अशी वेडी  आशा वाटत होती. .

माझ्या नजरेतील अस्वस्थता भाईंच्या लक्षात आली होती. पण त्याने मुद्दाम तसं दाखवलं नाही. मला सिमरजित कुठेच दिसेना तेव्हा मी आणखी हताश झालो. तो सगळीकडे दिसतो आहे असा मला भास होत होता  पण तो मात्र कुठेही नव्हता. माझ्या मनात मात्र एकच गाणं वाजत होते,

ऊपर खुदा, आसमाॅ, निचे जहाॅ
सब है मगर, तुझें ढुढे यें नजर,
तु आता, ना आयी खबर,

साथियाॅ बेलियाॅ, साथियाॅ बेलियाॅ

कच्चे धागे सच्चे प्यार कें ना तोडना,
तेरें बीन नहीं जीना मर जाना ढोलना,
तेरे बीन नहीं जीना मर जाना ढोलना!!

-----++++-------------

है तेरा इंतजार, तु मिले एक बार,
पर कभी, फिर तेरा हात नहीं छोडना....
तेरे बीन नहीं जीना मर जाना ढोलना...

शेवटी विमानाची अनाउन्समेंट झाली. आम्ही सगळे आत निघालो. मला वाटले की आता शेवटच्या क्षणी काहीतरी चमत्कार होईल आणि तो येईल. तसं काही घडलं नाही.

अखेर भाईने माझ्या खांद्यावर हात ठेवून हलकेच थोपटले आणि म्हणाला, "खंडु चल आता, नाही येणार तो."

मी चमकून भाईकडे बघीतले, पण माझ्या डोळ्यात आता आत्मविश्वास नव्हता. विश्वासघाताचे प्रचंड दुःख उरात साठवून खाली मानेने मी भाईबरोबर चालू लागलो. अतिशय जड पावलांनी मी विमानाच्या पायऱ्या चढून गेलो. शेवटी विमानाच्या टेक ऑफची वेळ आली. तशी माझी तगमग वाढली पण मी काहीच करू शकत नव्हतो. रन वे वरुन धावणाऱ्या विमानाच्या गती बरोबर डोक्यातील विचारांची गती वाढत होती.

भाईने पाण्याची बाटली पुढे केली आणि पाण्याच्या घोटाबरोबर मी प्रेमभंगाचे कडू घोट घशाखाली उतरवले. पुढच्याच क्षणी विमानाने टेक ऑफ केलं आणि सर्वांच्या नकळत डोळ्यातून दोन मोती, खळकन माझ्या गालावरुन, भाईच्या खांद्यावर ओघळले.

विरहाची अशीच एक कथा 
रंगरसिया 

लग्न मोडल्याने चेकाळलेला रणजीत 
मा दा लाडला बिगड गया 

दिपू आणि आशुतोष बिछडले
कोकणचा राजा  

या कथा केवळ मनोरंजनासाठी लिहीलेल्या आहेत.कथेतील वर्णनाचे  जिवंत व्यक्ति, घटना अथवा प्रसंगांशी काही साधर्म्य आढळल्यास केवळ योगायोग समजावा.

अनोळखी व्यक्तींशी शारीरिक संबंध ठेवणे आरोग्याच्या दृष्टीने अतिशय जोखमीचे आहे. गुप्तरोग किंवा एड्स असे भयानक आजार होऊ शकतात. तेव्हा अशी काही कृती करताना सारासार विचार बाळगा.

प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे  ही आवश्यक बाब समजावी .