#marathigay हर्षने स्वतःच त्याचे ओठ माझ्या ओठांवर टेकवले . त्याच्या ओठांचे रसपान करताना मी माझी जीभ त्याच्या ओठात आणि मग हळूच तोंडात दिली. हाताने मी त्याचे डोक्यावरचे केस कुरवाळत होतो. त्याच्या घनदाट केसातून माझी बोटे फिरवत होतो. एका अपार अनपेक्षित आनंदाने हर्ष अगदी बेहोष होत होता.
मेरे यार की शादी भाग १
On Twitter @bittumulaga
त्या दिवशी सगळे नटून थटून आलो होतो. मी पण दोन दिवसापूर्वीच पार्लरमध्ये जाऊन फेशियल करून घेतले होते. कारणच तसे होते. आमच्या ऑफिसची चुलबुली आर्कीटेक्ट, अंजली शिवदासानीच्या लग्नाचे रिसेप्शन होते. अंजलीचे वडील स्वतः कोट्याधीश होते पण पोरीला स्वतःच्या पायावर उभे राहण्याची हौस फार त्यामुळे अंजली आमच्याच कंपनीत नोकरी करत होती.
सिंधी लग्न म्हणजे चविष्ट जेवणाची खात्री! त्यात परत स्टार हॉटेलमध्ये कार्यक्रम! मी पण एन्जॉय करायच्या मूड मध्ये होतो. काही चिकने माल पण बघायला मिळतील हा सुप्त हेतू तर होताच. डान्स फ्लोअर वर थोडे फार नाचून एक दोन जणांचा अंदाज आणि एखादे ड्रिंक घेऊन मी बुफे टेबलपाशी रांगेत उभा होते.
“बिट्टू माय डार्लिंग, तू अजूनही तसाच, खरं तर जास्तीच हॉट दिसतो आहेस,” माझ्या मागून कुणीतरी कानात कुजबुजले. हातातली डिश सांभाळत मी मागे वळलो.
“ओह माय गॉश, हर्ष , कमीने, तू इधर कैसे?” माझ्या समोर उंचापुरा आणि अंगाने भरलेला हर्ष लालवाणी समोर उभा होता. टिपिकल सिंधी जाड भिवया, लांब नाक, शार्प डोळ्यात चमक आणि तोच हसरा चेहरा.
“भूल गये क्या? मी लालवाणी आहे रे कुठल्याही सिंधी लग्नात भेटू शकतो. अंजली माझी नातेवाईक आहे म्हणून आम्ही सगळेच नाशिकवरून आलो लग्नाला.” हर्षने उत्तर दिले.
 |
| With Thanks from the net |
“चार वर्षापेक्षा जास्ती काळ झाला असेल नाही?” मी म्हणालो.
“हो, एक्झॅक्टली चार वर्षे अकरा महिने”, हर्षची मेमरी बघून मी चकित झालो.
आम्ही जेवणाच्या प्लेट भरून घेतल्या आणि एका बाजूला जाऊन, जरासा एकांत बघून गप्पा सुरु केल्या. बोलताना मी हर्षकडे पाहत होतो. तो स्लिम पोरगेलासा मुलगा कुठल्याकुठे गायब झाला होता. माझ्या समोर सूटबूट , टाय घातलेला
एक यशस्वी व्यावसायिक समोर होता. जरा वजन वाढल्याने त्याचे मूळचे फीचर्स अजूनच आकर्षक दिसत होते.
“तुझी मेमरी तर भन्नाट आहे यार!” मी अजूनही त्याच्या स्मरणशक्तीची दाद देत होतो.
“अरे सोप्पय रे, पुढच्या महिन्यात पंकजच्या लग्नाचा पाचवा वाढदिवस आहे. विसरलास का?” त्याने मला दुसरा धक्का दिला.
पंकजच्या उल्लेखाने मला पाच वर्षे भूतकाळात नेले. पंकज, माझ्या काळजाचा ठोका.
त्याच्या लग्नाच्या बातमीने मी सैरभैर झालो होतो. कुणाला काही सांगायची सोय नव्हती. काय सांगणार होतो मी? की मी एका मुलाच्या प्रेमात आकंठ बुडलो आहे आणि आता तो मुलगा लग्न करतोय? मुर्खात काढले असते मला सगळ्यांनी. जगाच्या विपरीत ही प्रेमकहाणी फक्त कुचेष्टेचा विषय बनली असती. आणि बदनामीला घाबरून जर पंकजने मला साथ दिली नसती तर?
या सगळ्या विचारांचा कालवा माझे डोके फिरवत होता. शेवटी मी या सगळ्या पासून पळ काढण्याचा निर्णय घेतला. कायमचा पळ नाही तर निदान थोडे दिवस तरी.
बऱ्याच दिवसांपासून यूथ हॉस्टेलची सदस्यता घेतली होती. त्यांचे ट्रेक एक तर स्वस्त आणि मस्त असतात. माझा पगारही काही आय टी कंपन्यासारखा फाडू नव्हता. त्यामुळे यूथ हॉस्टेलच्या एका हिमाचल प्रदेश भागात जाणाऱ्या ट्रेकला नाव नोंदवले.
मी ट्रेकला जाणार ही बातमी कुठून तरी पंकजला कळली.
“तू माझ्या लग्नाच्या वेळेस सुट्टी घेतली असं कानावर आलं माझ्या,” त्याने मला एकटा गाठून विचारले.
“हो, मी कदाचित नसेन तुझ्या लग्नाला. एका ट्रेकला जातोय. हिमालयात,” मी तुटकपणे उत्तर दिले.
“पण मला हवा होतास रे तू बरोबर,” त्याने हळवा स्वर लावला.
“कशाला मी ? तिच्या बरोबर आयुष्य काढणार आहेस. मी नसण्याची सवय करून घे. जमलं तर येईन लग्नाला.बाबुल कि दुवाये लेता जा म्हणून रडकी गाणी काही म्हणणार नाही मी,” मी रागावून बोललो.
त्याही परिस्थितीत मला माझी विकल अवस्था त्याला दाखवायची नव्हती. माझ्या रागाने म्हणा किंवा विनोदाने, पंकज अजूनच दुखावला गेला. हू केअर्स? असा माझा अविर्भाव होता.
मी मात्र हा निर्णय दोन कारणासाठी घेतला होता. एक तर पंकजच्या पुढच्या आयुष्यात काही ढवळाढवळ करण्याची किंवा त्या खळबळीला कारणीभूत असण्याची माझी इच्छा नव्हती. आणि दुसरे म्हणजे मला माझ्या भावना आवरता येतील याची खात्री वाटत नव्हती.
पंकजच्या लग्नाच्या दिवशी मी मुंबईत परत येणार होतो. माझ्या पॅकिंगला मी सुरुवात केली. तंबूत राहायचे म्हणून एक मोठी स्लीपिंग बॅग घेतली. मोठी चण असल्याने मला सिंगल बॅग पुरेना म्हणून डबल साईझची घ्यावी लागली.
ठरल्या दिवशी दिल्लीला जमलो आणि तिथून पुढे बसने आमचा प्रवास चालू झाला. प्रवासात आमच्या मस्त पैकी ओळखी झाल्या. वेगवेगळ्या राज्यांमधून आलेले विविध पार्श्वभूमी असणारा तो एक आगळा वेगळा जमाव होता.
आम्ही अगदी हिमालयात नव्हतो झंस्कार पर्वतरांगामध्ये ट्रेक करणार होतो. हिमालयाच्या पायथ्याशी असणाऱ्या या पर्वतांची जडणघडण अगदी मातीचा गोळा असावा अशी आहे. तो काही ज्वालामुखीपासून बनलेला दगडी सह्याद्री नाही. त्यामुळे दरडी कोसळणे किंवा रस्ता खचणे ही वरचेवर होणारी दुर्घटना आहे.
आमचा ट्रेक बराच आतपर्यंत जाणार होता. चालताना तिथली फुले , झाडे पक्षी प्राणी यांची माहिती घेत आम्ही निवांत चालायचो. बरोबर काही खेचरांवर आमचे तंबू आणि जेवणाचा शिधा असायचा. दुपारी एखाद्या गावापाशी किंवा आडोश्याला थांबून जेवण तयार व्हायचे. रात्री उघड्यावर तंबू ठोकून आपापल्या स्लीपिंग बॅगमध्ये झोपून जायचे असा कार्यक्रम होता.
माझ्या डोक्यात पंकज आणि माझ्या आयुष्याची पुढची दिशा हे विषय घोळत होते. समलिंगी संबंधाना भारतात मान्यता नाही, कलम ३७७ नुसार तर हा गुन्हाच आहे. समलिंगी पुरुष किंवा स्त्रियांना सामावून घेण्याची समाजाची, कुटुंबाची मानसिकता नाही. आपण काही पाश्चात्य देशात राहत नाही जिथे या प्रकाराला लोक सरावले आहेत.
आपल्याकडे लोकांना समलिंगी आवड असणारे म्हणजे हिजडे अशी चुकीची समजूत सर्रास आढळते. त्यातही गे प्राइड मिरवणुकीत जाणारे लोक चित्रविचित्र कपडे घालून आणि भडक मेकअप करून या समजाला खतपाणी घालतात. कुणी सहानुभूती देणारा असेल तर तो ही या अश्या वागण्याने दूर पळतो .
भारतात राहायचे तर आपली ‘ही’ आवड लपवूनच राहावे लागते. पंकजला सुद्धा त्याची आई आणि घरच्यांच्या दबावाचा सामना करायला लागला असणार. त्यात त्याचा जो “विशिष्ट प्रॉब्लेम” होता तो सुटल्यावर तर त्याने लग्नाचा निर्णय लगेच घेतला असावा. आज ना उद्या माझ्यावरही लग्न करून ‘सेटल’ होण्याचा दबाव येणारच आहे. मी काय करेन अश्या वेळेस? मग जर पंकजने असे केले तर त्याचे तरी काय चुकले?
माझ्या मनात प्रश्नाचे मोहोळ उठले होते रात्री निरभ्र आकाशात चमचमणाऱ्या आकाशगंगेतील हजारो ताऱ्यांकडे पाहत मी माझ्या आयुष्यात येऊन गेलेल्या आणि भविष्यात येणाऱ्या पुरुषांचे काय करायचे याचा विचार करायचो. एकटेच जीवन व्यतीत करायचे की लग्न करून मोकळे व्हायचे? मन मारून स्ट्रेट असण्याचा देखावा करायचा की परदेशात स्थायिक होऊन हवे तसे जगायचे? मग आई बाबांच्या नातवंडे पहायच्या इच्छेचे काय? बाकीच्या नातेवाइकांना त्यांच्या चौकश्यांना कसे तोंड देणार हे दोघे?
हिमालयाच्या कुशीत निवांत चालताना मीच माझ्या प्रश्नांची उत्तरे शोधत होतो. योगी, बैरागी या पहाडांमध्ये का येऊन बसतात याचे कुतूहल मला पूर्वीपासून होते. आता त्याचे कारण कळत होते. पंकजवरचा राग हळू हळू मावळत होता.
बरोबरच्या ग्रुपमध्ये काही नजर चाळवतील असे सेक्सी पुरुष होते. अगदी आमचा ट्रेक लीड पण एकदम पेढा होता. डोंगरदऱ्यातून भटकंती करून त्याच्या मांड्या खणखणीत मजबूत होत्या. या मांड्यांमध्ये त्याने मला धरले असते तर क्षणात मी माझी जवानी त्याला खुली करून दिली असती. त्याच्या बळकट मनगटात असा जोर होता की माझ्या बॉलमधून दुधही पिळून काढले असते त्याने. रणजीत, किरणची आठवण करून देणारा देह त्याच्याकडे होता.
ग्रुपमध्ये एक थोडा बायकी मुलगा होता. नाजूक साजूक. त्याला त्याचे सामान, म्हणजे पाठीवरची बॅग हो (खालचे सामान नाही), उचलणे मुश्कील व्हायचे. मग आम्ही कधी तरी त्याला मदत करत होतो. एकदा तर त्याचा पाय मुरगळला. मी त्याला सोबत करण्यासाठी हळू हळू चालत होतो. बाकीचे साथीदार पुढे गेले होते. त्याला चालणे मुश्कील झाले तसे मी त्याला उचलून घेतले. सुकृतची याद यावी असा नाजूक आणि हलका होता तो.
त्याला उचलून घेताना त्याचे चुंबन घ्यावे असा फार मोह झाला.पण आवरले स्वतःला. त्याला सावरण्याच्या निमित्ताने त्याच्या गांडीवरून मी हात फिरवून घेत होतो कधी दाबत होतो. कधी तोल सांभाळण्याच्या निमित्ताने त्याच्या ओठांजवळ जात होतो.
त्याच्या डोळ्यात कुठे ओळखीची खूण दिसते आहे का? कुठे मला उपभोगण्याची इच्छा दिसते का ते हुडकत होतो. पण बायकी किंवा गर्लीश मुले समलिंगी असतातच असे नाही. फार पुरुषी दिसणारे आणि वागणारे लोक सुद्धा गे असू शकतात तसेच हे पण खरे आहे.
संध्याकाळी आम्ही एका पठारावर पोहोचलो. आजचा मुक्काम तिथेच होता. विस्तीर्ण पठारावर आधीच एक ट्रेकर्स चा ग्रुप येऊन थांबला होता. आम्हीही विसावलो. तिथल्या दुसऱ्या ग्रुपशी गप्पा चालू झाल्या. त्यांचा ट्रेक वेगळा होता. आणि त्यांची खेचरे घेऊन येणारी पहाडी लोकांची टोळी अजून आली नव्हती. आम्ही चहा बनवला आणि त्यांना पण आमंत्रण दिले. गप्पांमध्ये ओळखी झाल्या. एक दोन जण महाराष्ट्रातले निघाले.
माझे मराठी बोलणे ऐकून एक तरुण मुलगा माझ्यापाशी आला. शेकहँडसाठी हात पुढे करून म्हणाला,“हाय, मी हर्ष, हर्ष लालवाणी, नाशिकचा आहे मी.”
वाव, असंच माझ्या मनात आले त्याला पाहून. तरतरीत नाक, भव्य कपाळ, शार्प डोळे आणि मध्यम उंची. एकदम राजबिंडा मुलगा होता तो. मी ही माझी ओळख करून दिली. गप्पा गाणी, फोटोसेशन, इकडे तिकडे जंगलात भटकंती असा टाईमपास आम्ही करत होतो.
बघता बघता संध्याकाळ झाली. अंधार पडला. या लोकांची खेचरे येण्याची शक्यता अगदीच मावळली. रात्रीच्या अंधारात पहाडी लोक अशी रिस्क घेत नाहीत. हिमालय म्हणजे काही सह्याद्री नाही. तो एक चिखलाचा मोठा गोळा आहे. कधीही दरडी कोसळू शकतात. कुठेतरी अडकून पडले असावेत. काय करावे अशी चर्चा सुरु झाली. आमच्याकडे अन्नधान्य होते. आमच्या स्वयंपाकात वाढ करून याही १०, १५ जणांसाठी जेवण बनवले गेले. आमच्या तंबूत एका ऐवजी दोन आणि दोन ऐवजी तीनजण घ्यावे असे ठरले. ट्रेकर लोकांमध्ये ही बंधुत्वाची भावना नेहमीच असते. कुणावर कसली वेळ येईल सांगता येत नाही म्हणून सहकार्य करावेच लागते.
जेवणे झाली आणि कुणी कुठे झोपायचे याच्या सूचना देण्यात आल्या. आमच्या ट्रेक लीड ने माझ्या आणि हर्षच्या गप्पा रंगलेल्या पहिल्या होत्या. माझ्या सिंगल तंबूत त्याने हर्षला सामावून घ्यायला सांगितले.
“बिट्टू यार माझ्याकडे काही पांघरूण नाही रे,” हर्ष म्हणाला.
“डोंट वरी डियर, मेरे पास स्लीपिंग बॅग है. यात एकदा घुसले की थंडी वाजत नाही,” मी त्याला म्हणालो.
“इथे पादणार नसलास तर तुझे स्वागत आहे,” मी नाटकीपणे म्हणालो आणि आम्ही दोघे खदखदा हसलो.
गप्पा तरी किती मारणार ? बॅगमध्ये पडल्यापडल्या आम्हाला कंटाळा आला.
हर्ष म्हणाला, “बिट्टू तुझ्याकडे टॅब किंवा मोबाईलवर काही पिक्चर आहे का? बोर झालं मला.”
मी बॅटरीबँक आणि माझ्याकडची टॅब काढली. एकंच पिक्चर होता, ब्रोकबॅक माउंटन. ऑस्कर पुरस्कार विजेता आणि दोन समलिंगी मित्रांच्या जीवनावर आधारित चित्रपट.
“कसला पिक्चर आहे ? काय स्टोरी आहे?” हर्षने विचारले.
“माहित नाही रे, मित्राने दिला कॉपी करून.” मी साळसूदपणे म्हणालो.
पिक्चर चालू झाला. काही वेळात हर्षला अंदाज आला असावा. तो मन लावून फालतू गप्पा न मारता बघत होता. शेवटी तो सीन आला. हे दोघे मित्र मेंढ्या घेऊन ब्रोकबॅक पर्वतावर गेलेलं असतात आणि रात्री तंबूत दोघांचा शरीर संबंध घडतो. या प्रसंगात कुठे शारीरिक संबंधांची दृश्ये नाहीत निव्वळ हुंकार आणि कपड्यांची सळसळ आपल्याला ऐकू येते. त्यांच्या झवण्यातला आवेग त्या आवाजातून जाणवतो.
“असं होणं शक्य तरी आहे का?” हर्ष उद्गारला.
“का नाही?” मी पण मूड मध्ये आलो. “आता बघ ना, या स्लीपिंग बॅगमध्ये माझ्या बाजूला तुझ्यासारखा हँडसम तरुण माझ्या शेजारी झोपला आहे. मला थंडी वाजली तर मी हीटर ऑन करणार ना?मग हीटर चालू केला की हिट अँड हॉट होणारच की?” मी त्याला पेटवण्यासाठी बोलत होतो.
“पण हीटर आहे कुठे इथे?” हर्षने मला भोळेपणाने विचारले.
“राजा, तुझा हीटर तुझ्या जवळच आहे रे,” असे म्हणत मी त्याच्या ट्रॅकपँटमध्ये हात घातला आणि त्याचा बाबुराव हातात घेऊन चोळायला लागलो. वीस पंचवीस सेकंदात तो ताठायला लागला.
त्याला फुल पेटवून मी हात बाहेर काढला आणि म्हणालो, “बघ झालास की नाही गरम? ते पण एवढ्या थंडीत!”
हर्ष तर पेटून उठला होता. बहुतेक त्याला जंगलमे मंगल ची कल्पना आवडली असावी. माझ्या कडे वळून त्यानेही माझ्या लोअर मध्ये हात टाकून माझ्या सोट्याचा ताबा घेतला आणि विचारले “गर्मी जास्त झाली तर थंड करणार का मला?”
माझा नागोबा तर कधीच डुलायला लागला होता. मी हातानेच माझी लोअर खाली सरकावली आणि त्याला म्हणालो,”माझ्या बिळात एकदम थंडावा मिळतो. कितीही गरम झालेला असला तरी माझ्या फवाऱ्याने मी थंड करतो.”
आमचा तंबू मी पठाराच्या एका टोकाला लावून घेतला होता. जवळपास कुणीच नव्हते त्यामुळे आम्ही निवांतपणे बोलत होतो. बोलता बोलता मी त्याची ट्रॅकपँट खाली केली आणि टी शर्ट वर केला. हाताने त्याचे निप्पल चोळायला लागलो.
निप्पलशी खेळणे ही पण एक पेटवून टाकणारी कृती असते. साधारणतः कुणी पुरुष आपले निप्पल स्वतः चोळत नाही. पण कुणी चोळले तर त्याला त्या कृतीमधला आनंद समजतो. फक्त एक पथ्य पाळायचे , त्याला हलकासा त्रास होईल इतपतच चोळायचे. फार जोर लावलात तर उगाच सॅडिस्टीक आनंद मिळवायला बघत आहात असे जोडीदाराला वाटू शकते. कदाचित तो पुढच्या ठोकण्यास नकारही देऊ शकतो.
हर्षने स्वतःच त्याचे ओठ माझ्या ओठांवर टेकवले . त्याच्या ओठांचे रसपान करताना मी माझी जीभ त्याच्या ओठात आणि मग हळूच तोंडात दिली. हाताने मी त्याचे डोक्यावरचे केस कुरवाळत होतो. त्याच्या घनदाट केसातून माझी बोटे फिरवत होतो. एका अपार अनपेक्षित आनंदाने हर्ष अगदी बेहोष होत होता.
तंबू तर दोघांचेही उभारले होते. आमच्या कामक्रीडेला ती स्लीपिंग बॅग अपुरी पडत होती. मी हर्षला विचारले,” बॅगच्या बाहेर पडायचे की इथेच झवायचे?” माझ्या प्रश्नावर तो काही न बोलता स्लीपिंग बॅगमधून बाहेर पडला. कपडे तर सगळे काढलेच होते. मी पण माझी वस्त्रे काढून त्याला बाहुपाशात घ्यायला पुढे झालो.
हर्षचा बुल्ला फुल ताठला होता. झोंबत्या वाऱ्यामध्ये फार वेळ असे राहणे शक्य नव्हते. त्या छोट्याश्या तंबूत मी हर्षला झोपवले आणि त्याच्या बुल्ल्यावर नेम धरून माझी गांड टेकवली. “आह आह,” हर्षला गांड मारण्याची सवय नव्हती हे तर कळलेच मला. पण जागाच पुरेशी नसल्याने तो मला सहज
ठोकू शकत नव्हता. शेवटी मी त्याच्या अंगावरून उठलो आणि वळून त्याचा बुल्ला चोखू लागलो.
माझी गांड त्याच्याकडे होती. हर्षने माझ्या बोच्याचे किसिंग करायला सुरुवात केली. मी त्याचे बोट पकडले आणि माझ्या गांडीत घालून घेतले. त्यालाही हे नवीनच होते. नाही बुल्ला तर निदान त्याच्या बोटाने तरी माझ्या भोकाची तहान भागावी असा माझा प्रयत्न होता. माझ्या तोंडात त्याचा सोटा फणफणत होता,
त्याच्या सुपड्याचे टोक ओठात धरून मी माझी गांड हर्षच्या तोंडावर टेकवली. “चाट मला” असे मी त्याला सांगितले. भोक चाटायचे असते हे त्याला माहित नसावे किंवा त्याला किळस वाटली असावी. त्याने माझ्या बोच्याचे गाल , माझ्या गोट्या चाटायला सुरुवात केली.
मी एका हाताचा अंगठा आणि शेजारच्या बोटाची अंगठी बनवून हर्षच्या सोट्याचा खालचा भाग चोळत होतो आणि तोंडाने सुपडा चाखत होतो. एवढा जोर असल्यावर हर्ष फार वेळ चिक रोखून धरणे शक्यच नव्हते. काही क्षणात त्याचा ज्वालामुखी माझ्या तोंडात रिकामा झाला.
मी गुडघ्यावर बसलो. बाजूला हर्ष झोपला होता. माझा ताठ्लेला लवडा बघत तो स्वतःच्या शरीराचा हलकेपणा अनुभवत होता. आज त्याचा कौमार्यभंग झाला होता. भलेही त्याची गांड मी मारली नव्हती पण दुसऱ्या शरीराचा मजा त्याने चाखला होता.
“चोख की माझा,” मी बुल्ला हलवत त्याला म्हणालो. तो स्माईल देत माझ्या मांडीवर झुकला आणि माझा लवडा तोंडात घेऊन आपले डोके वर खाली करू लागला. त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवत मी पण त्याच्या तोंडात झडलो. चिक तोंडात घेण्याची सवय नसल्याने त्याने काही क्षणात तो चिक, तंबू बाहेर वाकून थुंकून टाकला.
पुन्हा एकदा कपडे घालून आम्ही स्लीपिंग बॅगमध्ये घुसलो. रात्री बराच वेळ आमचे किसिंग आणि दाबादाबी चालू होती. बोलताना कळले की उद्या आमचे मार्ग वेगळे होणार असले तरी परतीच्या प्रवासात आम्ही दोघेही दिल्लीपासून एकाच ट्रेनमध्ये असणार आहोत. मुंबईत उतरल्यावर माझ्या रूमवर येण्याचे निमंत्रण मी हर्षला दिले. मोबाईल नंबर्स एकमेकांना दिले. सकाळी उठून आमचे ग्रुप्स आपापल्या मार्गाने ट्रेकला निघालो.
आमचा परतीचा प्रवास एकत्रच झाला. सकाळी सकाळी आम्ही माझ्या रूमवर पोचलो. नऊ साडे नऊ वाजता माझे रूममेट ऑफिसला गेल्यावर मी हर्षला पुन्हा एकदा जवळ ओढले. भोकाला मालिश करून करून सैल केले आणि त्याची नथ उतरवली. त्यालाही माझ्या भोकाचा आनंद दिला. हर्षचे एका अल्लड तरुणातून एका समर्थ पुरुषात, मी रुपांतर केले.
संध्याकाळी पंकजच्या लग्नाचे रिसेप्शन होते. मी हर्षला म्हणालो,” आज थांबशील का संध्याकाळ पर्यंत? एका लग्नाला जायचे आहे. तू असलास तर मजा येईल मला. उद्या सकाळच्या गाडीने जा नाशिकला.”
थोडा विचार करून हर्षने हो म्हटले आणि घरी आई वडिलांना फोन करून हा बदल सांगितला. संध्याकाळी तयार होऊन आम्ही लग्नाला गेलो. ऑफिस मधले सहकारी भेटले. पंकजचे माझ्या कडे लक्ष होते. मी मुद्दाम हर्षशी जवळीक साधत होतो . पंकजचे लक्ष जाईल अशा प्रकारे हर्षला मिरवत होतो.
आज त्या प्रसंगाचा विचार करताना जाणवते आहे की मला पंकजला दाखवून द्यायचे होते की तो नसल्याने माझे काही अडत नाही. तू नही तो और सही. लग्नात पंकजच्या चेहऱ्यावरचे आश्चर्य पाहून माझा आत्मा थंड झाला. त्याला गिफ्ट दिले आणि “गले मिलो यार,” असे म्हणत मी पंकजला मिठी मारली. हळूच त्याच्या कानात कुजबुजलो, “कुणाचं कुणावाचून अडत नाही बघ”
पंकजच्या चेहऱ्यावरचे भाव बघण्यापेक्षा मला माझ्या चेहऱ्यावरची वेदना लपवायची होती. पंकजकडे न बघताच मी हर्षचा हात धरला आणि हॉलमधून बाहेर पडलो. बाहेर बँडवाले ” आज मेरे यार की शादी है मेरे दिलदार की शादी है ” वाजवत खोट्या उत्साहात उभे होते.
रणजीत ची गोष्ट
मा दा लाडला बिगड गया
आणि किरण कुठे भेटला बिट्टूला?
आयफेल टॉवर
(प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे ही आवश्यक बाब समजावी )
No comments:
Post a Comment