#marathigay स्लिम लोकांचे एक बरे असते की भोक खूप खोल नसते. जाड्या लोकांची गांड खूप आत मध्ये असते, बोच्यावरचे मांस जरा जास्तीच असल्याने भोक आत जाते. मारताना मजा आली तरी सोटा पूर्ण आत जात नाही.
पहाडी मेवा
Twitter Address @bittumulaga
On Quora – Bittu Punekar
“तू जरा मला केबिन मध्ये येऊन भेट,” बॉसने मला आल्या आल्या सांगितले. लगेच त्यांच्या केबिन मध्ये जायला मी काही येडा नव्हतो. सकाळी सकाळी साहेब लोकांची एनर्जी जास्तीच असते. अश्यावेळी कोण जाणार केबिन मध्ये? उगाच काही तरी कारण काढून चढणार हा. त्यापेक्षा नकोच. दुपारी जेवण झाल्यावर कसं, जरा साहेब लोक निवांत असतात. मी लंच झाल्यावर गेलो. काही तरी काम असणार हे तर नक्कीच.
“अरे बिट्टू, जर्मनीतल्या आपल्या हेड ऑफिसला आपण इथे काय करतो आहोत ते नीट दाखवायचं आहे. मार्केटिंग इव्हेंट आहे. यासाठी आपण एक जाहिरात कंपनी ठरवली आहे. आपले प्रेझेन्टेशन तेच बनवणार आहेत त्यांचे कुणी एक्स्पर्ट आपल्याकडे येतील. आता हे सगळं यंग जनरेशन चे काम आहे त्यामुळे तुलाच त्यांच्याबरोबर जावे लागेल.”
“सर, पण मला जाहिरातीचा काहीच अनुभव नाहीये,” हे काय चिटकवत आहे मला? मी वैतागलो. आधीच पंकजच्या लग्नाच्या बातमीने मी सैरभैर झालेलो होतो.
“अरे अनुभव असाच मिळत असतो. फार काही करायचं नाहीये तुला. त्यांचा एक्स्पर्ट काही ठिकाणी व्हिजीट करणार आहे त्याच्या बरोबर तुला जायचे आहे. आपल्या कंपनीचा प्रतिनिधी म्हणून.” साहेबांनी समजावले.
“पण सर, मी पुढच्या आठवड्यात हिमालयात ट्रेकवर चाललो आहे. माझी रजा पण मंजूर झाली आहे,” मी परत एक कारण सांगितले.
“काहीच अडचण नाही, हा एक्स्पर्ट पुढच्या महिन्यात येणार आहे. तू ट्रेकला निवांत जाऊन येशील. तिथून आल्यावर पुन्हा एकदा फिरायला जा.”
मला पंकजच्या लग्नाला जायचे नव्हते म्हणून मी मुद्दाम हा ट्रेकचा प्रोग्राम आखला होता. ट्रेक तर एकदम भारीच झाला. ताजतवाना होऊन मी कामावर रुजू झालो. या ट्रेकबद्दल नंतर कधीतरी बोलूयात.
एक दोन दिवसांनी आमच्याकडे त्या जाहिरात कंपनीचे एक डेलिगेशन आले. पाच दहा लोकांचे टोळके मीटिंग रुममध्ये घुसले तसे सगळे जण हे लोक कोण असावेत म्हणून तर्कवितर्क करायला लागले. थोड्याच वेळात कोडे सुटले. त्या जाहिरात कंपनीची क्रिएटीव्ह टीम होती. मलाही थोड्याच वेळात मिटींगसाठी बोलावणे आले.
त्या मिटींगमध्ये त्यांनी काय करणार , कॅम्पेन कसे आखणार याची माहिती दिली. आमच्या एक दोन साईट ठरवल्या गेल्या. त्या पैकी एक उत्तराखंड मध्ये म्हणजे मसुरीजवळ तर दुसरी ओरिसामध्ये होती. एका ठिकाणी आम्ही एक पूल बांधत होतो आणि दुसरीकडे एका जलविद्युत प्रकल्पाचे काम चालू होते.
माझ्या बरोबर कोण येणार होते याची कल्पना आली नाही. सगळाच फंकी ग्रुप होता. जाहिरात क्षेत्रातले लोक म्हणजे एकदम नाजूकसाजूक बोलणे, मॅनर्स आणि इंग्लिशचा भडीमार. मला समजलं त्या प्रमाणे हे लोक आमचे काम जिथे चालू आहे तिथल्या लोकांशी बोलून त्यांना या सगळ्याचा काय आणि कसा फायदा होणार आहे याचे शुटींग करणार होते. अर्थात या सगळ्यामध्ये आमच्या कंपनीचे काम होते योग्य लोकांशी त्यांची गाठभेट घालून देणे.
प्रवासाच्या दिवशी मी आपला मुंबई विमानतळावर वाट बघत बसलो. फ्लाईटची वेळ झाली तरी कुणी आले नाही शेवटी मी बॉसला फोन केला आणी एकटाच निघालो. सगळे जण विमानात बसले होते आणि घाई गडबडीत एक चिकणा विमानात घुसला. त्याच्या बरोबर अजून एक मध्यमवयीन माणूस होता.
बाप लेक असावेत का? की भाऊ भाऊ? पण चेहऱ्यात तर साम्य दिसत नव्हते. आयला याला झवायला फार मजा येणार हे माझे मन मला सांगत होते. पण असे योगायोग फार क्वचितच येतात.
तेवढ्यात बॉसने आमच्या जाहिरातवाल्यांचा एक फोन नंबर पाठवला. मी लगेच काल केले तर कुणी फोन उचलला. मी माझी ओळख करून दिली आणि तुम्ही कुठे आहात म्हणून विचारले. पलीकडचा माणूस म्हणाला आम्ही फ्लाईटमधेच आहोत. मी त्याला उभे राहायला सांगितले.
नशीब फार जोरावर होते…तो चिकणाच उभे राहून मागे बघू लागला. मला झालेला आनंद लपवत मी त्याला हाय केले. दिल्ली विमानतळावर
आमच्यासाठी कार वाट बघत होती. पुढचा लांबचा प्रवास आम्ही एकत्र केला. आमची चांगली मैत्री झाली.
त्याचे नाव दिबाकर, बंगाली होता. कोलकात्याचा. आणि बरोबर होते ते गृहस्थ म्हणजे थांगास्वामी, त्यांचा कॅमेरामन. दिबाकरमध्ये नेपाळी आणि भारतीय चेहऱ्यांचा मिलाप होता. छोटेसे नाक पण मोठे डोळे, त्वचा काहीशी पिवळट तर केस अगदी भुरे. माझ्याच वयाचा असेल.
कारमधून मसुरीला जाताना माझ्या डोक्यात याला कसे पटवावे याचेच प्लॅन चालू होते. स्वामी ड्रायव्हर शेजारच्या सीटवर बसला होता आणि मागच्या सीटवर मी आणि दिबाकर बसलो होतो. नवी ओळख झाली की लगेच लाईन मारायला सुरुवात करू नये हा नियम मी आतापर्यंत शिकलो होतो. डायरेक्ट मांडीवर हात ठेवून किंवा त्याच्याशी घसटण वाढवून कदाचित दिबाकर बिथरला असता. त्यामुळे आम्ही दोघे अंतर राखून बसलो होतो.
मी त्याला पंकज बरोबर जर्मनीला गेलो तिथल्या गोष्टी सांगत होतो. अर्थातच आमचं नातं आणि आम्ही केलेली मजा सोडून. तोही त्यांच्या जाहिरात क्षेत्रातले किस्से ऐकवत होता. स्वामीकडे तर किश्श्यांचा खजिना होता. त्याने फिल्म इंडस्ट्री मध्ये अनेक वर्ष काम केले होते. या नटनट्यांचे किस्से तर भरपूर होते. आम्ही तिघेही गप्पा मारण्यात मश्गुल होतो.
मसुरीला आमच्या कंपनीने भाड्याने घेतलेल्या एका बंगल्यात आमची सोय झाली. रात्री आम्ही पोहोचलो तर खूपच थकलो होतो. दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठून व्यायाम केला आणि चहासाठी किचनमध्ये गेलो तर दिबाकरने चहा बनवला होता. सायकलिंग साठी घालतात तशी घट्ट चड्डी त्याने घातली होती त्यामधून त्याच्या गोट्या आणि लवडा याचा अंदाज येत होता. माझी नजर काही त्याच्या ठासून भरलेल्या चड्डी वरूनहटेना.
आम्ही मसुरीपासून चाळीस एक किलोमीटर अंतरावर असणाऱ्या गावांमध्ये जाणार होतो. तिथल्या नद्यांवर आम्ही छोटे पूल बांधत होतो. दिवसभर या बांधकामांचे शुटींग केल्यावर स्वामीला तो भाग खूपच आवडला. इथे संध्याकाळचे पण काही शुट करू असे तो म्हणाला. रात्रीच्या अंधारात मसुरीला जाणे सेफ नव्हते. तिथल्या मुकादमाने त्याच्या गावातच आमची राहण्याची सोय केली.
त्याचे खेड्यातले घर बऱ्यापैकी मोठे होते आणि समोर भले मोठे अंगण.
दिबाकरला ही आयडिया फारशी आवडली नव्हती. त्याचे हिंदी खराब होते. माझ्या कानात तो इंग्रजीत म्हणाला, “इथे कशाला वेळ घालवतोय आपण. मस्त पैकी बंगल्यावर जाऊन ड्रिंक्स घेऊ. थोडी मजा करू.”
आमच्या बोलण्यातले बाकी काही कळले नाही तरी मुकादमाला ड्रिंक हा शब्द लगेच कळला.
“चिंता मत करो साहेबजी. सब इंतेजाम हो जायेगा.” तो म्हणाला.” अरे ओ लखना, साहब लोग आये है, जरा बहार तो आ.” त्याने आवाज दिला तसा घरातून एक वीस एकवीस वर्षांचा मुलगा बाहेर आला.
“मेरा लडका है, दिल्ली में काम करता है. अभी छुट्टी के लिये आया है इधर.” आम्ही त्याच्याशी ओळख करून घेतली. पहाडी असल्याने त्याची चण लहानखुरी होती. लग्न झाले होते पण गौना म्हणजे बायकोला घरी आणणे, झाले नव्हते.
मुकादमाने अंगणात खाटा मांडल्या आणि आम्ही लोक तिथेच विसावलो. संध्याकाळच्या उन्हात दिबाकरने गावातल्या काही लोकांच्या मुलाखती घेतल्या. त्यांना या पुलांच्या जाळ्याचा कसा उपयोग होणार आहे, नवे काय उद्योग करता येतील? आर्थिक परिस्थिती कशी सुधारेल? असे प्रश्न तो विचारत होता आणि मी हिंदी मध्ये भाषांतर करत होतो. संध्याकाळच्या सन सेट च्या शॉटमुळे स्वामी खुश झाला.
रात्री आमची जेवणे झाल्यावर गावातला नाचाचा कार्यक्रम सुरु झाला. स्वामीसाठी तर ही पर्वणीच होती. तो या सगळ्याचे शूटिंग करत होता. दिबाकर आणि मी पण नाचात सहभागी झालो. आधीच चाक्ती नावाच्या देशी दारूमुळे आम्ही हवेत होतो, त्यात हे नाच गाणे.
लखनच्या हातात हात देऊन नाचत असताना मी तर खूप धमाल केली. जमेल तसा त्याला दाबला बहुतेक या गर्दीत कुणाच्या लक्षात येणार नाही असे मला वाटत होते. नाजूक, कोवळ्या शरीराची खुमारी काही औरच असते. रात्री सगळे आपल्या घरी गेल्यावर आम्ही शेकोटी पेटवली.
आकाशात हजारो तारे चमकत होते. मी खाटेवर पहुडलो होतो माझ्या बाजूला लखन पण आडवा झाला होता. समोरच्या खाटेवर दिबाकर झोपण्याच्या तयारीत होता. लखन त्याची माहिती सांगत होता. डिप्लोमा करून तो दिल्लीत एका वर्क शॉप मध्ये सुपरवायझर होता.म्हणजे अगदीच गावंढळ नव्हता तर.
“कल सुबह कही घुमने जा सकते है?” मी लखनला विचारले.
“कितने बजे? आप शहर के लोग बहुत दर तक सोते हो,”लखन म्हणाला.
“मै तो साडे चार पांच बाजे ऊठ जाता हुं. आओगे इतनी सुबह घुमने ?” मी विचारले.लखन हो म्हणाला आणि घरात झोपायला गेला. मी पण काही क्षणात निद्रेच्या अधीन झालो.
सकाळी जाग आली पहाटेच्या निरभ्र आकाशातल्या चांदण्यांच्या दर्शनाने. काही मिनिटातच लखन पण आला. हातात टॉर्च आणि एक काठी घेऊन. मी जागाच आहे हे पाहून त्याने खुणेनेच मला बरोबर यायला सांगितले. चूळ भरली आणि बोटानेच तोंड साफ केले, निघालो.
आम्ही घरापासून थोडे पुढे गेल्यावर मी त्याला विचारले “येह टॉर्च और काठी ? कुछ जानवर या सांप का खतरा है?” पहाडी लोक नेहेमी या दोन गोष्टी बरोबर ठेवतात. टॉर्चच्या प्रकाशामुळे छोटी मोठी जनावरे पळून जातात आणि काठी जमिनीवर आपटल्याने जे कंप उठतात त्यामुळे साप निघून जातात. सापांना आवाज येत नाही पण जमिनीचा कंप जाणवतो म्हणून या वस्तू.
“साबजी, जंगल है, इधर कुछ भी हो सकता है,” लखन अगदी जाणत्या माणसाच्या थाटात म्हणाला.
एक दोन टेकड्या ओलांडून जात असताना माझा अचानक तोल गेला. पण माझ्या पुढे असणाऱ्या लखनने मला सावरले. माझे तोंड त्यांच्या अगदी तोंडावर आपटले असते पण थोडक्यात वाचलो.
“कहा ले जा रहे हो?” मी विचारले.
“छोरोन्का कुंड कहते है हम इसे,” लखनने छ चा उच्चार च असा केल्याने मला ते चोरोंका कुंड असेच ऐकू आले.”किसका कुंड?” मी खातरजमा करण्यासाठी विचारले.
“चोरोंका, चोरे चोरे,” लखनला कळेना मला कसे सांगावे.
शेवटी त्याने बुल्ल्यावर हात ठेवून दाखवले, “साबजी, चोरे, जिनको येह होता है.” आता मला कळले की हा छोरे म्हणत होता. मला हसू आले त्याची मायकेल जॅक्सनसारखी बुल्ल्यावर हात ठेवून दाखवायची पद्धत तर एकदम अभिनव होती.
आम्ही काही वेळातच एका छानशा धबधब्यापाशी पोचलो. धबधबा फार मोठा नव्हता. पंधरा वीस फुटाच्या उंचीवरून पाणी पडत होते आणि खाली एक छोटासा डोह झाला होता. अजून उजाडले नव्हते. चांदण्याच्या प्रकाशात ते पाणी खूपच सुरेख दिसत होते.
“यार लखन इस पानीमें नहानेको जी कर रहा है. काश मैने कपडे लाये होते.” मी उसासा टाकून म्हणालो.
“साबजी कपडोंकी चिंता न करो. इसीलिये तो ये चोरोंका का कुंड है. निकाल दो कपडे और कुद जाव पानीमें. इधर कोई लडकी आवे ना.” लखनने सांगितल्यावर मला त्या नावाचा उलगडा झाला.
“तू भी नहायेगा?” मी विचारले आणि कपडे काढू लागलो. मस्त पैकी नागडा झालो आणि थंडगार पाण्यात शिरलो. क्षणात लवडा बारीक झाला. त्या थंड पाण्यात माझ्या सोट्याची एकदम खारीक झाली.
कंबरेएवढ्या पाण्यात थंडीने गारठलो आणि लखन ला म्हणालो, “यार इस ठंडने तो लौडे की इलायची बना डाली.”
माझ्या वाक्यावर पाण्यात उतरलेला लखन जोरदार हसला म्हणाला, “ साबजी आपको इधर के मछली का अंदाजा नही है. जरा और पानीमें आ जाइये और आंखे बंद करके खडे रहिये फिर मछली अपना करतब दिखायेगी.” मी आता छातीएवढ्या पाण्यात गेलो आणि डोळे बंद करून उभा राहिलो.
काही क्षणात माझ्या सोट्याला ती चिरपरिचित जाणीव झाली. गायीचा पान्हा चोखावा तसा माझा लंड चोखला जाऊ लागला. माझ्या वेलदोड्याचा आकार बघता बघता मोठा होऊ लागला आणि नागोबा पाण्यातच फणा काढून डोलू लागला. सगळी थंडी कुठल्या कुठे पळाली. भट्टीला भात्याने वारा घातल्यावर जसे निखारे फुलतात तसा माझा निखारा फुलला होता आणि फुत्कार टाकू लागला होता.
मी डोळे उघडून पहिले, लखन कुठे दिसत नव्हता म्हणजे पाण्यातला देवमासा तोच होता तर. मला हसू आले.
अर्ध्या मिनिटात लखन वर आला. “कैसा लगा मछली साबजी? “ त्याने हसत विचारले.
“येह मछली कल रात मिल जाती तो और मजे ले सकते थे,” मी म्हणालो.
“मजे तो अबभी ले सकते हो. इधर कोई नाही आयेगा,” तो खुशीत म्हणाला.
त्याने मला एका दगडावर बसवले आणि स्वतः पाण्यात उभा राहून माझा बुल्ला चोखायला सुरुवात केली. मधूनच पाण्यात फेरी मारून आला आणि पोहत पोहत माझा बुल्ला तोंडात घेतला. एखाद्या जलपरीने झवावे तसे त्याचे शरीर चांदण्यात चकाकत होते.
मला आता त्याची गांड मारायची हुक्की आली. मी म्हणालो, “लखना अब तेरी जवानी चाहिये मुझे.”
“मेरी बुर इतनी आसानीसे हाथ न लगे,” हिंदीत पुच्चीला बुर म्हणतात, “हिम्मत है तो पकडके दिखाव तब मिलेगा मजा.” तो खटयाळपणे म्हणाला आणि पाण्यात सूर मारून निघून गेला.
मी तर पेटलोच होतो. मी पण पाण्यात उडी मारली आणि त्याचा पाठलाग चालू केला. त्या कुंडात तो मधूनच डुबकी मारून गायब होत होता. मधूनच पाण्यातून माझा लवडा चोखून मला हूल देऊन जात होता. कधी माझ्या गांडीत बोट घालून मला चिडवत होता. मी पण त्याला पकडण्याची एक संधी शोधत होतो.
अखेर एकदा पाण्यात अंदाजाने हात घातला आणि हातात आला त्याच्या गांडीचा एक गाल. मला क्षणात अंदाज आला आणि माझा अंगठाच त्याच्या भोकात अडकवला. तसा लखन एकदम स्लिम होता. माझ्या दोन्ही हातानी त्याचा बोचा पकडून मी त्याला पाण्यातून वर काढले.
तो पाण्याबाहेर आला. हसतच त्याने मला मिठी मारली, “मेरे बलमा, जितने जोरसे तुने अंगुठा डाला है, लंड भी उतनेही जोर से डालोगे ना?”
“लाडो रानी तू बस गांड खोल दे, बाकी मै तुझे खुश कर दुंगा,” मी म्हणालो. मला माझ्या लवड्यावर पूर्ण विश्वास होता.
गुडघाभर पाण्यात मी त्याला वाकवले आणि त्याचा बोचा हाताळू लागलो. स्लिम लोकांचे एक बरे असते की भोक खूप खोल नसते. जाड्या लोकांची गांड खूप आत मध्ये असते, बोच्यावरचे मांस जरा जास्तीच असल्याने भोक आत जाते. मारताना मजा आली तरी सोटा पूर्ण आत जात नाही.
लखन मात्र एकदम तय्यार पोरगा होता. गांड अशी खुली होती कि क्षणात माझा सात इंची लवडा सर्रकन आत मध्ये गेला. मागून मी मारत होतो आणि तोंडाने त्याला कीस करत होतो. काही मिनिटांनी मी म्हणालो,” चल कुछ अलग करते है.” लखन उठला आणि मला जवळच्या झुडपात घेऊन गेला. बॉटलब्रश च्या एका झाडावर काही वेली होत्या. दोन्ही हातानी त्या वेलींना पकडून त्याने त्याचे पाय झाडावर टेकवले. आणि त्याचे ढुंगण हवेत केले.
“अब मारो , मजा आयेगा,” तो म्हणाला.
मी उभा राहिलो तर त्याची गांड बरोबर माझ्या बुल्ल्याच्या उंचीला आलेली. मी त्याला सहज उभा राहून चोदू लागलो तर माझ्या धक्क्यांनी आख्खे झाड हलु लागले. मी लखनला फक्त दोनच ठिकाणी स्पर्श केला होता. एक म्हणजे त्याच्या भोकात माझा सोटा टाकला होता तिथे आणि दुसरे म्हणजे हाताने त्याचा बुल्ला पकडला होता तिथे. माझ्या अपरिमित आनंदा बरोबर लखनलाही मजा येईल याची काळजी मी घेत होतो. त्याला उभ्या उभ्या झवताना माझा चिक सुटला.
लखन मात्र अजून गळला नव्हता. “मेरी मारनी है या मुह में ले आपका लंड?” मी विचारले. तो झाडाच्या खोडावर उभे राहून माझ्या समोर लंड नाचवत म्हणाला, “चुसलो साबजी.” मी त्याचा चोखायला वाकलो आणि काही सेकंदात त्याची पिचकारी उडली.
मी प्रश्नार्थक चेहऱ्याने त्याच्याकडे पहिले. मला त्याच्या झाटांवर दाबून धरत तो म्हणाला,”साबजी आपने हमे चुसने की तय्यारी दिखाई येही स्वर्ग है हमारे लिये. उसी खुसिमे हम झड गये.”
पुन्हा एकदा अंघोळ करून आम्ही कपडे घातले. एव्हाना चांगलेच उजाडले होते. परतीच्या वाटेवर असताना लखनने, त्याच्या कारखान्याच्या मालकाचा मुलगा त्याचा कसा फायदा घेतो ते सांगितले. म्हणूनच त्याला मागून घ्यायची सवय लागली होती.
“आपने कल नाचते हुये जब हमारी गांडपर हाथ फेरा तभी हम आपका दिल जान गये. आप भी हमको खूब अच्छे लगे इसलिये आपको खुस कर दिया.” पहाडी माणूस होता तो एकदम दिलखुलास.. त्याचे हसणे, बोलणे, समर्पण करणे सगळेच कसे खुले, नितळ आणि निरपेक्ष. बोलत बोलत आम्ही घराकडे आलो तर स्वामी आणि दिबाकर झोपेतून उठतच होते.
“लवकर उठणार म्हणजे झोपेतून लवकर उठणार त्याला सगळं मिळणार”, आत जाणाऱ्या माझ्या लाखमोलाच्या लखनची गांड बघून माझ्या मनात विचार आला.
परतीच्या प्रवासात दिबाकर बरेच काही बोलत होता. मी आपला यांत्रिकपणे मान डोलवत होतो. मनात मात्र या पहाडी मेव्याची चाखलेली चव रेंगाळत होती.
@bittumulaga to follow me on twitter.
(प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे ही आवश्यक बाब समजावी )
No comments:
Post a Comment