वेळेला केळं भाग ३

#marathigay मोनिषा भेटल्यापासून कुणाकडून गां* मारून घेतली नाही सर आज पर्यन्त… न कुणाला *वडा चोखायला दिला.  सध्या पुरुष म्हणजे स्ट्रीक्ट नो नो… पण आज तुम्हाला भेटल्यावर मात्र मला कंट्रोल ठेवणे अवघड झालं आहे… सर…. प्लीज…” असे म्हणत प्रथमेश खाली गुडघ्यावर बसला

आता मला माझा पुढचा प्लॅन बनवायचा होता… पियुषला ठोकून मी माझा उपास तर “वेळेला केळं” म्हणत सोडला होता पण आता मला माझ्या कामाचेही काही बघायला हवे होते.  ते झाले नसते तर साहेबांनी माझ्या गांडीत कच्ची केळी ठुसली असती…

आता पुढे

या पूर्वीचे भाग येथे वाचा

वेळेला केळं भाग १

वेळेला केळं भाग २

आम्ही सतीशकडून आणि त्याच्या साहेबांकडून या प्रत्यक्ष तपासणीची लेखी संमती मिळवली आणि मी पुढच्या कामाला लागलो. हॉटेलवर जाऊन माझ्या बॉस बरोबर बोलणे झाले. मला आता हे अडकलेले कोट्यवधी रुपये पदरात पडून घेणे हेच टार्गेट होते. आणि यासाठी जे काही करायला लागणार ते मी करायचे होते.

तिथे जायचे म्हणजे राहायचे कुठे ? सतीश आणि दक्षिणात्य पद्धतीने सथीषची व्यवस्था कशी करायची . जाण्या येणायची सोय, माझ्या मदतीसाठी प्रोजेक्टची माहिती असणारा कुणी माणूस मिळणार का ? असे बरेच प्रश्न होते.

शेवटी बॉस सोबत बोलून बरेच काही ठरले. आमचा प्रोजेक्ट होता मंडी शहराकडून पठाणकोटला  जाणार्‍या , मनालीकडे जाणार्‍या डोंगराळ भागात . साहेबांनी मला तिथल्या लोकल कॉंट्रॅक्टरचा नंबर दिला आणि त्याच्याशी बोलून घेण्यास सांगितले. आता आमचे पैसे आले नव्हते त्यामुळे त्याचेही अडकले होते. झक मारत मदत केली असती त्याने.

Marathi Gay Sexual Experience

मी काही वेळाने त्या कॉंट्रॅक्टरला फोन लावला. मधल्या वेळात साहेबांनी त्याला सगळी पार्श्वभूमी समजावून सांगितली होती. मी त्याच्या बोललो तेव्हा त्याने सुचवले की मनालीपेक्षा मंडीला राहणे जास्त योग्य ठरेल. मंडीमध्ये सुद्धा बरीच हॉटेल्स आहेत त्यामुळे कुठले हॉटेल पाहिजे ते सांगा म्हणजे तिथे बुकिंग करून ठेवतो.

आता प्रश्न सतीशला काय आवडेल असा होता. मी सरळ सतीशलाच फोन लावला.  त्याने बोलायला सुरुवात केली तीच मोठ्या वैतागलेल्या सुरात. म्हटलं घरी पेटलेलं दिसतय म्हणून हा एवढा उखडला आहे. सरकारी लोकांशी डील करायचे म्हणजे सुसरबाई तुझी पाठ मऊ असेच  वागावे लागते. मी आपली त्याची माफी मागून त्याला का फोन केला ते सांगितले .

“सर , आप जो बोलोगे वैसे हॉटेल मे बुकिंग करते है,” मी सरळ बोललो याचा अर्थ तुला फाइव्ह स्टारमध्ये एश करायची असेल तरी चालेल असाच होता.

पण सतीशबाबू म्हणजे काही वेगळेच रसायन होते.

“नही बिट्टू जी , यह सब हॉटेल का खर्चा हमारे डिपार्टमेंट के बजेटसे बाहर का राहता है. आय कांट स्टे इन सच हॉटेल,” सतीश बोलला.

“सरजी, आपको थोडा बिल देना है. पेमेंट तो हम लोग करनेवाले है,” मी तरीही चिकाटी सोडली नही.

“नही नही बिट्टूजी , ऐसा हॉटेल मे आपके खर्चे से रहने के बाद मैने आपका बिल पास किया तो बाद मे प्रॉब्लेम हो सकती है…” त्याची अडचण त्याने सांगितली.

“आप अपने साहबसे पुछ लो, इतना कर्ट्सी के लीये तो वह मना नही करेंगे,” मी सुचवले.

“नही बिट्टूजी , उन्होने इसका गलत मतलब लिया तो क्या करूंगा …” आईला हा सतीश म्हणजे पण एकदम फट्टू माणूस होता. सरकारी माणूस म्हणजे कसा बनेल , बनचूका हवा. डांबरट असणे ही सरकारी खात्यात यशस्वी होण्याची किल्ली आहे.

शेवटी मी त्याला विचारले ,” साहब , फिर कहा रहे ? आप बताओ “

“देखो उधर कोई सर्किट हाऊस रहेगा तो वह भी चलेगा,” सतीशने सांगितल्यावर मी डोक्यावर हात मारला.

“क्युं, सर्किट हाऊस क्युं?” मी विचारले.

“अरे साहब कोई भी हॉटेल जाएंगे तो आय डी प्रूफ देना पडता है. उधर सी सी टीव्ही रहता है .  ऑडिटमे किसी को भी मेरे हॉटेल मे रहनेका प्रूफ मिल सकता है. और सरकारी काम तो प्रूफ पे ही रहते है. मै कोई झमेले मे नही पडना चाहता,” सतीशने इतक्या स्पष्ट त्याचा प्रॉब्लेम सांगितल्यावर मला कळले.

“सतीशजी , अब समझ गया मै. आपके लिये सही जगह ढुंढता हूं,” मी सतीशचा फोन ठेवला आणि आमच्या कॉंट्रॅक्टरशी बोलून राहण्याची जागा कशी हवी याच्या सूचना त्याला दिल्या. 

तुसर्‍या दिवशी सकाळीच साहेबांचा फोन आला. त्यांना मी प्रोजेक्टची माहिती असणारा माणूस हवा म्हणून संगितले होते. त्यांनी एकट्याला ऑर्डर देऊन मला मंडीला भेटण्यास सांगितले होते. मी खूप वैतागलो होतो कारण माझ्या प्रोजेक्टचे लोक तर मला सारखेच बोलावत होते , फोन करत होते आणि त्यात हे सगळे मॅनेज करायचे म्हणजे वैताग झाला होता.

साहेबांनी कुणाला पाठवले? तो माणूस कधी येणार? कुठे येणार ? असे मी काहीच विचारायच्या भानगडीत पडलो नाही.

फेब्रुवरीचा महिना होता. मी मंडीला पोहोचलो. फारच मस्त गाव आहे. टुमदार. पण रस्त्यांवर खूप गर्दी होती. ही गर्दी नको म्हणून आम्ही मनालीला राहणे टाळले होते. ड्रायव्हरला विचारले तर म्हणाला मंडी म्हणजे छोटी काशी असे समजले जाते. महादेवाची दोन तीन मोठी मंदिरे आहेत. आणि फेब्रुवारीमध्ये महाशिवरात्रीची मोठी जत्रा असते, सरकारी फेस्टिवल असतो . या महिन्यात महा शिवरात्री जवळ असल्याने एवढी जत्रा जमायला सुरुवात झाली आहे.

आमचा कॉंट्रॅक्टर भेटल्यावर मी त्याला म्हणालो,” यार भीड नही चाहीये इसलीये इधर आये और यहा पे तो पुरा मेला लगा हुया है!”

“चिंता मत करो साहब .. आपके लिये बहुत बढीया प्रबंध कर रखा है.”

त्याच्या बरोबर निघालो. आणि खरोखर त्याने अक्षरशः स्वर्ग वाटावा अश्या ठिकाणी एक बंगला बुक केला होता. बंगला कसला …एक महाल होता तो…मंडीच्या संस्थानीकांचा, शिकारीच्या वेळी वापरला जाणारा एक छोटेखानी महाल त्याने बुक केला होता. तीन चार बेडरूम , एक मोठा दिवाणखाना , पाठीमागे नोकराचे घर आणि खिडकीतून बाहेर पाहिले की बाजूला खळाळती बियास नदी. म्हणजे ही बियास नव्हती पण तिला मिळणारी एक छोटी उपनदी होती.

आमच्या कॉंट्रॅक्टरने त्याचे संबंध वापरुन हा बंगला पुढच्या आठवड्यासाठी निवडला होता. मी गेल्यावर पुढच्या एक दोन दिवसात, काही गोष्टी, म्हणजे टेबल, कपाट, लॅम्प शेड्स असे काही वापरुन एका बेडरूममध्ये ऑफिस बनवले.

एक बेडरूममध्ये बेड अगदी खराब होता त्यामुळे ती वापरता येणार नव्हती. मी विचार केला. की एक बेडरूम सतीशला वापरायला देऊ, एक त्या पुण्याहून येणार्‍या माणसाला देऊ आणि या ऑफिसमध्येच पथारी टाकून आपण झोपू. तसाही मी स्वतःला कामगार माणूस समजतो. आपल्यावर देवाची अशी कृपा आहे की कुठेही पाठ टेकली की झोप लागते. या शहरी लोकांचे नखरे असतात तसे काही माझे नाही.

दुसर्‍या दिवशी मी गावात जाऊन , नव्या बेडशीट्स आणि पिलो कव्हर्स आणले. नोकराला सांगून बरेच चिकन आणि इतर खाद्य पदार्थ आणवून घेतले. मला दिल्लीहून येथे आणले त्या ड्रायव्हरचा नंबर मी साहेबांना दिला होता. पुण्याहून येणारा माणूस त्याच्याच बरोबर येणार होता.

दुपारी मी खरेदी आटोपून त्या कॉंट्रॅक्टरच्या ऑफिसमध्ये बसलो होतो.  तेवढ्यात सतीशचा फोन आला. तो मंडीमध्ये पोचला होता. मी पण चकित झालो. खाली आलो तर त्याची गाडी उभी होती. मी त्याला वर ऑफिस मध्ये घेऊन आलो. आम्ही चहा घेतला आणि निघालो. मंडीपासून सुमारे दहा पंधरा किलोमीटर वर एका खेड्यात आमचा हा बंगला होता.

एकूण ठिकाण पाहून सतीश खुश झाला असावा असे मला वाटले. माणूस एकदम मख्ख चेहर्‍याचा. त्याच्या मनात काय चालू आहे याचा काही थांग लागेना. लगेच कामाची चर्चा करण्याची घाई मी करणार नव्हतो.

सतीशला मी आंघोळ करून घे म्हणून सुचवले. दिल्ली ते मंडी, हा नाही म्हटले तरी नऊ दहा तासाचा बेकार दमवणारा प्रवास आहे. सतीश आंघोळीला गेला तसा मला आमच्या त्या ड्रायव्हरचा फोन आला. तो सुद्धा आमच्या पुण्याच्या माणसाला घेऊन मंडीमध्ये पोचला होता.

मी त्याला आमचा पत्ता सांगितला आणि डायरेक्ट येथेच येण्यास सांगितले. मी पोर्चमध्ये खुर्ची टाकून पक्ष्यांचे आवाज ऐकत बसलो होतो. संध्याकाळ झालीच होती. आतून सतीश ओले डोके पुसत बाहेर आला आणि आमच्या प्रवासाबद्दल गप्पा चालू झाल्या. मी त्याला सांगितले की आमचा माणूस पण पोहोचेल थोड्याच वेळात. त्याच्या कडची डॉक्युमेंट्स आली की आपल्या कामाला सुरुवात करता येईल.

आमच्या गप्पा चालू असताना सतीशला फोन आला. त्याने कपाळावर आठ्या पडत तो उचलला. तामिळमध्ये बोलत होता. पण त्याच्या स्वरातला तुसडेपणा जाणवत होता. मी काहीच बोललो नाही.

तेवढ्यात समोर कार येऊन उभी राहिली. मी उभा राहिलो…..

ड्रायव्हरने बाहेर येऊन मला सलाम केला. तेवढ्यात मागच्या दरवाज्यातून आमचा माणूस बाहेर आला. त्याने तोंडाला गुंडाळलेला मफलर बाजूला केला आणि माझ्याकडे पाहिले.

मी तर आश्चर्य चकित झालो. तो माझ्याकडे पाहून हसत होता….

“अरे प्रथमेश …तू ? आणि इथे ?”

“बिट्टू सर….. तुम्ही जेथे ….आम्ही पण तिथेच….” आमच्या दोघांच्या मराठीत गप्पा सुरू झाल्या.

प्रथमेश….आठवला का  ? या ब्लॉगची सुरवात ज्याच्या कथेपासून झाली तोच हा प्रथमेश. ….माझी तेव्हाची ही कोवळी काकडी आता तितकी कोवळी राहिली नव्हती. वय वाढले तसे प्रथमेश सुद्धा जरा …म्हणजे चांगलाच खणखणीत झाला होता. अंगा पिंडाने भरला होता.

प्रथमेश सारखा दिसणारा हा मॉडेल

प्रथमेशला पाहून मी खुश झालो.जवळ जाऊन मी त्याला मिठी मारली. तो सुद्धा प्रेमाने माझ्या मिठीत आला.

आमच्या भेटीचे हे दृश्य पाहून सतीश चक्रावून गेला. प्रथमेशने ड्रायव्हर आणि नोकराच्या मदतीने आणलेले फायलीचे दोन तीन मोठे बॉक्सेस आमच्या तात्पुरत्या ऑफिसमध्ये ठेवले. आणि तो फ्रेश होऊन आला.

नोकराने चहा आणला होता तो घेत आमच्या गप्पा सुरू झाल्या. आम्ही दोघे एका कंपनीत होतो . हे मी सतीशला सांगितले . आमची ती कंपनी सोडून मी आणि प्रथमेश वेगवेगळ्या कंपन्यात गेलो. आणि एवढ्यात माझ्या सध्याच्या कंपनीने प्रथमेशची ही कंपनी विकत घेतली. आता असे आम्ही परत एकदा सहकारी बनलो होतो.

“सर मी तुम्हाला व्हाट्स अॅप केला होता. कंपनी बदलल्याचे कळवले होते,” प्रथमेश बोलला.

“प्रथमेश, तुला तर माहितीच आहे की व्हाट्स अॅप बघण्याचा मला किती उत्साह आहे ते ,” मी सूचक बोललो पण प्रथमेशला माझा संदर्भ कळला. छोट्याची काळजी ही माझी कथा ज्याने वाचली असेल त्याला नक्की कळेल. तो गालातल्या गालात हसला. तेवढ्यात त्याचा फोन वाजला. त्याने कट केला. दोन तीन मिनिटात परत एकदा फोन वाजला. परत त्याने कट केला. तिसर्‍यांदा त्याची रिंग वाजल्यावर मी म्हटले,” यार घे ना फोन… कशाला तरसवतो घरच्यांना ..”

सतीशला ऑड वाटू नये म्हणून आम्ही दोघांनी हिंदीत बोलायला सुरुवात केली होती. प्रथमेशने फोन उचलला आणि तो बाजूला जाऊन दबक्या आवाजात बोलला लागला. काही क्षणात फोन संपवून तो आमच्याशी  गप्पा मारायला येऊन बसला.

बोलताना कळले की प्रथमेशला सुद्धा ह्या प्रोजेक्टची काही माहिती नव्हती. ह्या प्रोजेक्टचे ज्याने प्लॅनिंग केले तो नोकरी सोडून गेला होता. इतक्या तातडीने कुणी मोठा माणूस जायला तयार झाला नसता म्हणून बॉसने प्रथमेशला पकडले आणि दिले पाठवून इकडे. ह्या प्रोजेक्टवर निव्वळ पंधरा वीस दिवस काम केलेल्या प्रथमेशची गांड लागली होती.

आमचे जेवण लावू का म्हणून नोकर विचारायला आला. मी सतीशला विचारले,

“सतीश सर, आप कुछ ड्रिंक लेते है ? shall I arrange ? प्रथमेश… तू घेणार का ?”

सतीशने अगदी बळे बळे पित आहोत असा आव आणत हो म्हटले. दोघांसाठी मी व्हिस्की मागवली.

“सर , तुम्ही काय घेणार ?” प्रथमेश आता तयार झाला होता. प्यायला पण लागला होता. माणूस कसा पटपट मोठा होतो. सगळे दुर्गुण अगदी पटकन उचलतो .

“अरे मी इथली लोकल दारू मागवली आहे…. सफरचंद आणि जरदाळू पासून बनवलेली चुल्ली म्हणून दारू आहे … घेणार का ? सतीश सर तुम्ही घेणार का ?”

“यार मी लोकल दारू घेणार तर नाही. पण तू मला सर सर म्हणत बसला तर व्हिस्की पण घेणार नाही,” सतीश पहिल्यांदाच काही मोकळेपणाने बोलला होता.

मी हसलो….”ठीक है सतीश…  प्रथमेश ? तू ? घेणार ?”

“नको सर ….कधी प्यालो नाही. कशी असेल ?…नकोच ते …” प्रथमेशने खांदे झटकले.

“अरे राजा… प्रत्येक गोष्ट पहिल्यांदा करावीच लागते. लग्न करताना काय असे म्हणणार का? की पहिल्या रात्री असे उत्तर देणार ?” मी हसलो…सतीश पण हसला.

“आणि नवीन काही ट्राय केले नाहीस तर कळणार कसे ? जो माणूस नवीन अनुभव घ्यायला घाबरतो त्याला जीवनातले मोठे आनंद मिळत नाहीत. माणसाने सारखे नवीन नवीन शिकला पाहिजे , चव घेऊन पहायला  पाहिजे…” बोलता बोलता मी माझा चुल्लीचा ग्लास भरला आणि चीयर्स केले.

खरच एकदम स्मूथ दारू होती. पण आपल्या लोकांना मार्केटिंग जमत नाही. शेवटी स्कॉच तरी काय असते हो ? स्कॉटलंड मधली देशी दारुच आहे की.

आमच्या दारू पिऊन गप्पा चालू झाल्या. बरोबर चिकन  लॉलीपॉप आणले होते ते नोकराने सर्व्ह केले. संध्याकाळची थंड हवा आणि तो मस्त माहोल आमच्यावर चढत होता. मध्येच टेबल लागले. आम्ही आमचे ग्लास घेऊन जेवायला गेलो.

जेवता जेवता मला प्रथमेशचा ,  तो मघाशी आलेला, फोन आठवला. आणि मी अचानक विचारले.

“मग प्रथमेश, तुझी गर्ल फ्रेंड काय म्हणते…” मी विचारताच त्याला ठसका लागला. मी आणि सतीश दोघे हसू लागलो.

“बिट्टू सर , तुम्हाला कसे कळले माझ्या गर्लफ्रेंडबद्दल ?” त्याने निरागसपणे विचारले.

“अरे मघाशी आईचा फोन असता तर तू आमच्या समोर उचलला असता. मैत्रिणीचा होता म्हणून तर बाजूला गेलास आणि हळू हळू बोलायला लागलास ….आता इतक्या वर्षात एवढे तर नक्कीच ओळखता येते मला , ” मी उत्तर दिले.

“सर ती वैतागली आहे. तिचे आई वडील आले आहेत. मला त्यांना भेटायचे होते. आणि लग्नाचे बोलायचे होते . पण हे कामाचे निघाले ,”

“अरे वा, इथपर्यंत प्रगति झाली म्हणजे. कोण आहे कोण ती मुलगी ?”मला प्रथमेशचे कौतुक वाटले.

“मोनिषा नाव आहे तिचं …बंगाली फॅमिली आहे. माझ्या घराजवळ पेईंग गेस्ट म्हणून राहत होती. तिथेच आमची ओळख झाली. …”

“कूल …मग झालय काय ? तू मघाशी एकदम फोन कट केलास तिचा ?” मी विचारले.

“काय सांगू सर… तिच्या आई वडिलांना मी भेटायला थांबणर नाही म्हणून ती खूप रागावली.  तिने खूप शिव्या घातल्या मला . या मुलींना काही अक्कल नसते. आपली पण काही अडचण असेल हे समजून घेत नाहीत अजिबात,” प्रथमेशने तक्रार मांडली आणि तिकडे सतीशने मान डोलावली.

“अरे राजा पण तिला समजावून सांगितलेस का ?मी बोलू का तिच्याशी ?” मी आपली मदत देऊ केली.

“बिट्टू सर , ती काही ऐकण्याच्या मनस्थितीत नाहीये. पण बोलून बघा. मला माहिती नाही ती कशी रिअॅक्ट होईल ते …” प्रथमेशने मला ओके दिला आणि फोन लावला.

मी मोनिषा बरोबर बोलायला लागलो. पहिले तर स्वतःची ओळख करून दिली. मग प्रथमेशला असे घाईने बोलवावे लागले या बद्दल तिची माफी मागितली. प्रथमेशवर किती महत्वाची कामगिरी सोपवली आहे हे तिला सांगितल्यावरच तिचा आवाज खाली आला.

तो प्रवासातून आला आहे म्हणून जरा वैतागला आहे , तिच्या आई वडिलांना भेटायची त्याची पण इच्छा आहे हे सांगून …. काम लवकरात लकवकर संपवून त्याला पाठवतो असे आश्वासन तिला दिले. तिचाही त्राग मावळला असावा कारण कॉलचा शेवट करताना प्रथमेश एकदम गालातल्या गालात हसत होता.

“प्रथमेश… कुणी तुझ्यावर प्रेम करत असेल तर त्या माणसाला समजून घ्यायला पाहिजे रे… आज तीचे आई वडील सोडून ती तुझ्या सारख्या अनोळखी माणसाबरोबर संसार करणार. तिला अस्वस्थ वाटणे, अधीर वाटणे, शंका येणे अगदी स्वाभाविक आहे. तुझी जबाबदारी आहे की तिला समजावून घ्यायचे आणि हळुवारपणे तिला न दुखवता समजावून सांगायचे.”

माझे सगळे बोलणे सतीशसुद्धा लक्ष देऊन ऐकत होता.

“माझं तर लग्न झालं नाहीये पण सतीश सरसुद्धा तुला हाच सल्ला देतील…” मी त्यालाही संभाषणात ओढले.

“ बिलकुल बिलकुल… चलो .. अब रात बहुत हो गयी है सोने चलते है,” असे म्हणून सतीशने जेवण संपवले आणि तो त्याच्या बेडरूममध्ये गेला.

“प्रथमेश… तू पण जा झोपायला. मी ऑफिस मध्येच झोपतो,” मी म्हणालो.

“सर…. कशाला ऑफिस मध्ये झोपता ? तिथला बेड खूप मोठा आहे , एकदम जुन्या पद्धतीचा.  तिथेच चला झोपायला,” प्रथमेशला चालणार होते म्हटल्यावर मी पण बेडरूममध्येच गेलो.

जागा होतीच तिथे. मी झोपण्याच्या आधी ब्रश करण्यासाठी बाथरूममध्ये जाऊन दात घासू लागलो. तेवढ्यात तिथे प्रथमेश पण ब्रश घेऊन आला आणि माझ्या बाजूला येऊन उभा राहून आरश्यात बघून दात घासू लागला. मध्येच त्याने मला हळूच धक्का दिला. मी आरश्यातल्या त्याच्या प्रतिबिंबमध्ये पाहिले.

प्रथमेशच्या डोळ्यात खट्याळपणा होता. शरारत होती… मी पण त्याला हळूच धक्का दिला… माझ्या अंगाला अंग घासत प्रथमेशने दोन मिनिटात तोंड धुतले आणि मला मिठी मारली…

“काय बिट्टू सर… खूपच फॉर्मल वागत आहात तुम्ही…. माझ्यावरचं प्रेम आटले की इतके दिवस भेटलो नाही म्हणून रागावलात माझ्यावर …?”

“नाही रे माझ्या राजा…” असे म्हणत मी त्याचा एक दीर्घ कीस घेतला. तुझ्या वरचं प्रेम कमी झाले नाही की रागावलो नाही मी. आता तुझी मैत्रीण आहे . आता बिट्टू कशाला “लागेल” तुला असा विचार करून मी जरा बाजूला राहिलो…आता तर तुला पुच्चिची सवय लागली असेल ना … “ मी हसत हसत प्रथमेशला विचारले आणि तो चक्क लाजला.

“नाही सर… अजून झवायला दिलं नाही तिने.अजून उपाशीच आहे मी. …” त्याने कबूल केले.

“मग सध्या फक्त तिलाच फिरवतो आहे की ठोकायला कुणी मित्र पण ठेवला आहेस ?” प्रथमेश इतर पुरुषांबरोबर पण संभोगाचा आनंद घेत असल्याचे मला माहिती होते. त्याच्या एका भानगडीतून वाचवल्याची गोष्ट मी तुम्हाला सांगितलीच आहे.

“मोनिषा भेटल्यापासून कुणाकडून गांड मारून घेतली नाही सर आजपर्यन्त… न कुणाला लवडा चोखायला दिला.  सध्या माझ्यासाठी , पुरुष म्हणजे स्ट्रीक्ट नो नो… पण आज तुम्हाला भेटल्यावर मात्र मला कंट्रोल ठेवणे अवघड झालं आहे… सर…. प्लीज…” असे म्हणत प्रथमेश खाली गुडघ्यावर बसला आणि त्याने माझी शॉर्ट खाली खेचली.

प्रथमेशच्या गांडीचे उद्घाटन मीच केले होते. त्यामुळे आमच्यात तसा काही आडपडदा नव्हता. प्रथमेशने माझा बाबुराव चोखायला सुरुवात केली. प्रथमेश खूपच हॅंडसम मुलगा आहे.. त्याच्या देखण्या ओठांमधून त्याने माझी स्ट्रॉ चोखून ताठवली. मी त्याला उठवले आणि बाहेर बेडकडे घेऊन गेलो.

“बिट्टू सर… प्लीज घाला ना….” प्रथमेश विनंती करत होता.

“बेट्या … एकदा लग्न झालं की म्हणशील मला पपई पाहिजे बायकोची…. बिट्टूचं केळ फक्त उपास घडला की आठवेल तुला…” मी म्हणालो आणि माझ्या केळाचं  शिकरण करण्यासाठी आतुर झालो.

( क्रमशः )

बिट्टूने प्रथमेशची नथ उतरवली

अनपेक्षित लाभ

प्रथमेशची एका लफड्यातून सुटका

छोट्याची काळजी

या कथा केवळ मनोरंजनासाठी लिहीलेल्या आहेत.कथेतील वर्णनाचे  जिवंत व्यक्ति, घटना अथवा प्रसंगांशी काही साधर्म्य आढळल्यास केवळ योगायोग समजावा.

अनोळखी व्यक्तींशी शारीरिक संबंध ठेवणे आरोग्याच्या दृष्टीने अतिशय जोखमीचे आहे. गुप्तरोग किंवा एड्स असे भयानक आजार होऊ शकतात. तेव्हा अशी काही कृती करताना सारासार विचार बाळगा.

प्रेमाचा सल्ला : शरीरसंबंध ठेवताना कंडोम वापरणे  ही आवश्यक बाब समजावी .